Review: WorldShift Pc

Real Time Strategy, sci-fi, post-apocalyptisch, drie facties blijven over. Een soort van bloemetjes-hippies, schurkerige robots en een vorm van de mensheid die het midden tussen de twee houdt. Hoe gaat in hemelsnaam een spel zich met deze achtergrond nog onderscheiden van het gros aan postapocalyptische meuk?

Beeld en buis(versterker)

De plaatjes in WorldShift (WS) zien er helemaal niet slecht uit. Met alles opengedraaid wil het nog best vlot draaien op een middelmatig systeempje. De sfeer uitgeademd door de graphics is van een goede kwaliteit; de modellen en omgevingen zien er mooi uitgewerkt en lekker kleurrijk uit. Dit doet misschien wel erg denken aan Starcraft, maar beter goed gejat dan slecht bedacht zeg ik maar; een goede kloon kan ook leuk zijn. Helaas houdt het hier op met de vergelijking. Het geluid bijvoorbeeld is abominabel. Wanneer je vol overgave je units met bloed en slachtlust de strijd in stuurt komt er enkel een slap "piew-piew" uit je (peperdure) speakers gezet. Teleurstelling alom. WS geeft je constant het gevoel dat je audio en vooral je bas te zacht staat, totdat de muziek op een volledig onverwacht moment plotseling een Parkinson-aanval krijgt en een kakofonie aan slappe paniekerige orkestrale bombarie tot leven stuiptrekt.

Gaymeplay concept

Het verhaal in WS vertelt ons over een vage ramp, ergens in het verleden van de aardkloot, die alles om zeep heeft geholpen. Tegen de tijd dat er weer een beetje sprake was van beschavingen, was de drang om elkanders schedel op verfrissend nieuwe wijzen in te beuken wedergekeerd. WS weet hierin verrassend genoeg een nieuw idee te verwezenlijken; basisje bouwen en units poepen is verwijderd. Tenminste het basisje bouwen. De units hebben een limit van 30(!) punten. Hierdoor word je gedwongen een keuze te maken in de samenstelling van je leger. Basisjes mogen nog wel uit de grond worden gestampt, maar dan alleen op speciale plekken waar een pretentieus kristal zich voordoet. Dit limiteert het resource gedeelte om de nadruk te leggen op tactiek in de gevechten. Veel units hebben dan ook een keur aan speciale vaardigheden. Denk aan healen, special damage, confusion en meer van dat soort ongein. Ook kan je gedurende je loopbaan als opperbevelhebber verschillende items scoren om een hoop statistics van je legertjes te boosten. Dit RPG-elementje is niet geheel nieuw in het genre, maar zorgt er wel voor dat n00bs van de 31337-g3n3r47s worden gescheiden.

Gaymeplay in de grauwe werkelijkheid

Om een beetje in te komen in de game staat je een prachtige singeplayer te wachten, saai en erg traag zal je de fijne kneepjes van het vak stroef meekrijgen. Strak gescripte missies sturen je door erg simpele of onzinnig moeilijke opdrachten, tot je ontdekt wat nou eigenlijk de bedoeling blijkt te zijn. Lekker zonnen is spannender in ieder geval. Waar WS het vooral van moet hebben is de multiplayer. Niet omdat deze nou zo verschrikkelijk goed is, maar omdat het een behoorlijke uitdaging is de tegenstander tegen de vlakte te heien. Niet alleen voor jou; het spel is hier overgebalanceerd. Zo is het mij op een avond niet gelukt de tegenstander omver te krijgen. Het omgekeerde is echter ook niet gebeurd, en op een gegeven moment gaven beide het maar op uit frustratie. In mijn ogen is het spel dus niet geslaagd in het duidelijk maken aan een leek wat de bedoeling is. Wellicht is het spel geslaagd voor de doorgewinterde RTS speler die wel ergere meuk voorgeschoteld heeft gekregen. Ongetwijfeld zal het er-moet-tijd-in-gestoken-worden-om-ingame-kracht-te-verzamelen detail hieraan meewerken. Dertig uur aan gameplay om alle vette items te vinden en je leger über1337 te maken sla je niet zomaar in de wind.