Review: Transformers: Fall of Cybertron PlayStation 3

Robots. Grote robots. Grote robots die kunnen transformeren. Hele grote robots die kunnen transformeren en ruzie hebben. Hele grote transformerende robots die ruzie hebben en op elkaar instampen en schieten. Dat is alles? Volgens een bepaalde filmmaker wel, maar gelukkig weten ze bij High Moon studios wel beter.

"I think he Has-Bro!"

Of Hasbro van speelgoed een tekenfilm besloot te laten maken puur om extra verkoop te genereren, of om nog enig andere reden heb ik nooit geweten. Met zo'n film als Battleship zou ik niet weten wat anders de reden is van die drol zijn bestaan. Wat ik wel weet is dat ik de (inmiddels stokoude) tekenfilms van Transformers op tv vroeger als kind helemaal geweldig vond. Mijn kleuterbrein op zaterdagochtend kon het plot en alles maar moeilijk volgen, zeker omdat op Sky Channel niets ondertiteld was, maar dit boeide weinig. Toen ik jaren later weer eens naar de oude tekenfilms keek, kwam ik erachter dat qua characters en verhaal het toch best goed in elkaar steekt.

Roll over

Zo zit de originele tekenfilm van Transformers redelijk vol van mooie diverse karakters, spannende plottwisten en epische gebeurtenissen. Dit in tegenstelling tot vrijwel iedere latere Transformers-tekenfilm, laat staan de compleet waardeloze Michael B(ay)-films (ok', epische shit gebeurt daarin wel veel). De games waren hierin ook nooit al te best, totdat een paar jaar geleden Transformers: War for Cybertron uit kwam. Deze game wist alle stijl, sfeer en karakter toe te passen van de oude tekenfilms en had leuke solide gameplay en een spannend verhaal. Deeltje twee is nu onlangs verschenen, met als naam Transformers: Fall of Cybertron.

Roll out!

Transformers: FoC gaat meteen verder waar dat het vorige deel eindigde. Voor mensen die het eerste deel niet gespeeld hebben, kan dit wel even inkomen zijn, maar toch is het allemaal vrij goed te volgen, ook al zit je vanaf de eerste minuut gelijk midden in al het conflict en drama. Transformers: FoC is net als zijn voorganger weer verdeeld in chapters, al zijn het er deze keer iets meer. Je begint nu eerst met vijf Autobot-chapters, en daarna vijf chapters Decepticons. Het gehele epos wordt dan afgerond met voor iedere factie nog 'n chapter.

Herfst van Cybertron

Qua gameplay is Transformers: FoC niet veranderd ten opzichte van War for Cybertron. Maar deze game is echter... "more than meets the eye". Alles speel je weer lineair door als een rollercoaster, rennend en schietend van de ene epische gebeurtenis naar de andere. Gewoonlijk zou ik zoiets als slecht bestempelen, maar bij deze Transformers-games werkt het gewoon heel goed, en past het ook wel echt bij het verhaal. Maar hier blijft het nu bij deel 2 niet bij, want er zit meer afwisseling in de gameplay. Zo speel je bijvoorbeeld ook als Cliffjumper, die onzichtbaar kan worden en het moet hebben van stealth. We hebben dan later in de game ook nog Grimlock (de Transformer T-Rex), die wel iets minder subtiel speelt dan andere Transformers. Verder naast de diversiteit in hoe alle verschillende Transformers spelen, zit er bij Transformers: FoC ook meer verschil in de locaties en situaties waarin ze zich bevinden.

PS3 vs. Xbox 360

Al bij de launch had ik Transformers: FoC gekocht voor de Xbox 360, voordat ik deze game ook ontving om voor de PS3 om te reviewen. Mooie gelegenheid voor een vergelijking, voor zover aanwezig. Er is geen verschil, op 'n ding na: de graphics. De Xbox 360-versie is beduidend scherper en helderder, en bij de PS3-versie heb je een beetje het idee dat je een bril nodig hebt. Het PS3-beeld heeft wel een beetje een korrel, waar ik wel van houd, maar afgezien daarvan ziet de Xbox 360-versie er schrikbarend mooier uit.