Review: The Quiet Man PlayStation 4

Geplaatst: 4 november 2018 14:00

“Intrigerend”. Dat was het woord dat bij mij overheerste na de aankondiging van The Quiet Man. Ik bejubel normaliter ontwikkelaars die ‘outside the box’ denken, dus Human Head Studios had met deze zo goed als audioloze live action/in-game crossover al een streepje voor. Maar nu, een krappe drie uur na het installeren van de game, overheerst bij mij een ander woord; “doodsaai”. In The Quiet Man heb ik weinig hoeven te luisteren, maar achteraf had ik ook gewenst dat ik niet had hoeven te kijken.

onbekend

Stille wateren...

Alles wat mij in eerste instantie wist te intrigeren, werd namelijk al vlot een dikke irritatiefactor. Om maar te beginnen met Dane, onze dove protagonist. Dane heeft wat shit in zijn leven meegemaakt en de drie uren dat we met hem aan de slag mogen, is dat niet veel anders. Het is me al snel duidelijk dat we niet te maken hebben met “stille wateren en diepe gronden”, want onze dove knul met zijn blonde Leon S. Kennedy-coupe is verre van onvoorspelbaar. Dane is een echte vechtersbaas die geen behoefte heeft aan verbale uitleg, maar wel aan payback voor het onrecht dat hem in het verleden, maar ook op de dag van vandaag is aangedaan.

Het resultaat hiervan; Dane doet maar één ding, en dat is iedereen in elkaar beuken en rondlopen tot hij weer iemand voor zijn knuisten krijgt. In essentie is The Quiet Man op het gebied van gameplay dus niets meer dan een brawler, en nog een verdomd slechte ook. Dit heeft alles te maken met de soms idioot slecht vormgegeven vleespoppen die elk level staan te wachten op hun portie klappen, en het absolute gebrek aan variatie hierin. Het maakt eigenlijk niet uit hoeveel er ten tonele verschijnen, ze wachten allemaal vol geduld en bieden amper een uitdaging. Human Head Studios probeert er nog wat sjeu in te brengen door wat slowmotion finishers in de mix te flikkeren, maar wanneer ook deze nog eens barsten van de tranentrekkende clipping bugs en houterige poses en transities, gaat ook hier de entertainmentwaarde er in rap tempo vanaf. Nee, het vechten - en dat is toch echt het enige wat je echt zelf mag doen - voelt aan als een constante herhalingsoefening, waarbij je nooit het idee krijgt dat je uitgedaagd gaat worden.

 1 1 1

The Quiet Man sterft een stille dood

Maar dan hebben we natuurlijk ook nog te maken met het live action-gedeelte van The Quiet Man, welke nog enigszins de eer had kunnen redden. Helaas, ook hier slaat men de plank volledig mis. Nu is het sowieso een risico om een verhaal te vertellen zonder daarbij een hoorbare dialoog te benutten. Als je dat doet, moet je op visueel vlak extra hard je best doen om de verhaalvertelling boeiend en begrijpelijk te houden. The Quiet Man is daarentegen totaal het tegenovergestelde en voelt aan als een ratjetoe van scènes welke met schering en inslag ook nog eens totaal verkeerd geëdit bij je binnenkomen. Human Head Studios tracht van The Quiet Man een filmische ervaring te maken en slaagt daar enigszins in, als is het wel een film waar ik voor naar een andere zender zou zappen.

Als ik The Quiet Man dan toch nog een puntje van positieve kritiek moet geven, dan zou ik Human Head Studios nog kunnen complimenteren om diens gebruik van stijlvolle visuele effecten, waarbij live action beelden door gevechten heen schemeren om wat meer context te leveren. Ook grafisch komt The Quiet Man nog aardig mee, al trekken de ‘dertien in een dozijn’ bendeleden - waar je negentig procent van de tijd tegen vecht - het niveau van waardering weer aardig omlaag. Het feit dat de ontwikkelaar niet in de QTE-valkuil is getrapt (want daar had de game zich echt wel voor geleend) mag ook bejubeld worden, al is daar de eer van The Quiet Man niet mee gered. Misschien dat de aankomende toevoeging van audio dat nog wel een beetje kan, al komt die update voor mij intussen te laat. Hoe spijtig ik het ook vind voor Square Enix en Human Head Studios, The Quiet Man is zo’n game waar we waarschijnlijk snel genoeg niets meer van horen.

 1 1 1

Het eindoordeel van Patrick Meurs

The Quiet Man is helaas een typisch voorbeeld geworden van een game die aanvankelijk interessant lijkt, maar dat door diens uitvoering juist totaal niet is. Het verhaal van de dove Dane valt door het gebrek aan variërende gameplay al snel op dovemansoren en het vechten - het enige wat je echt zelf kunt doen in The Quiet Man - geeft op geen enkel vlak voldoening. Human Head Studios probeert met The Quiet Man een filmische ervaring neer te zetten en weet er op het gebied van visuele effecten hier en daar nog wel iets aantrekkelijks van te maken, maar dat handjevol ‘ziet er wel leuk uit’-momenten rechtvaardigt de aanschaf van The Quiet Man niet.

    Teleurstellend
  • Enkele visuele effecten zijn best aardig
  • Saaaaaaaaai!
  • Het vechten geeft geen voldoening
  • Iedere tegenstander lijkt en vecht hetzelfde…
  • ...als ze al terugvechten
  • Behoorlijk veel clipping en animatiefouten
Patrick Meurs Columnist

Beeldspraak, woordspelingen en voornamelijk flauwe grappen zijn voor Patrick de dagelijkse kost. Deze Brabantse flapuit neemt nooit een blad voor de mond waardoor zijn mening altijd lekker recht voor de raap is. Gamen kan hij niet en dat vindt hij eigenlijk helemaal niet erg. Sterker nog, hij kan er wel om lachen dat hij in de lobby al gesniped wordt.

Informatie bij dit artikel

Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.

Packshot The Quiet Man

Series

-

Uitgever

Square Enix

Reviewscore

Platforms

PlayStation 4, Xbox One

Releasedatum

1 november 2018

Ontwikkelaar

Square Enix

Gameliner Awards

-

Lees meer
Reacties
Er zijn nog geen reacties
Nog niet uitgepraat? Praat verder op Discord