Review: The Longest Road on Earth - Geen warme deken Pc

Mensen hebben verschillende redenen om te gamen. De een doet het voor de uitdaging; de voldoening die het geeft om een lastige baas alle hoeken van de ring te laten zien. Voor de ander is gamen wellicht een sociale ervaring; een manier om in contact te blijven met vrienden. Maar er zijn ook mensen die games spelen als middel om tot rust te komen. Games als Animal Crossing: New Horizons zijn voor hen als een warme deken. Je kunt je ermee afzonderen van de buitenwereld en helemaal in de game opgaan. The Longest Road on Earth doet een poging om zich tot dit laatste rijtje te voegen. Geleid door muziek, een unieke artstyle en een tekstloos verhaal hopen de ontwikkelaars van de game de spelers tot rust te laten komen. Nu is de vraag of ze daar ook in slagen, of door enkele tekortkomingen juist voor een stressvolle ervaring zorgen. Heel wat muzieknummers en vier hoofdstukken later, heb ik het antwoord voor je.

Toegankelijkheid

Het nieuwste voortbrengsel van indiestudio Brainwash Gang is geen game zoals je die wellicht gewend bent. De game wordt namelijk onder het genre van de interactieve film gerekend. Dat houdt in dat je gedurende de game een vooraf bepaald pad volgt met weinig of geen mogelijkheden tot verkenning. Bij de game komt dus helemaal geen 'speltechnische poespas' kijken, zoals de ontwikkelaar het zelf beschrijft. Het doel van de game is enkel om te genieten van de extreem toegankelijke ervaring die Brainwash Gang voor je heeft geprepareerd. Op papier kan iedereen van deze game genieten, ongeacht je ervaring met videogames, leeftijd, taalkennis of achtergrond.

The Longest Road on Earth volgt de korte verhalen van vier personages. In het gelijke aantal hoofdstukken speel je als één van een aantal mensachtige dieren op een doodnormale dag in hun leven. Je dompelt je onder in de levens van de dieren, terwijl ze aan het werk zijn, een sneeuwballengevecht houden, of schelpen verzamelen op het strand. Het zijn allerlei doodnormale scenario's die voor de speler waarschijnlijk bekend aanvoelen. Het unieke aan de game is dat gesproken dialogen en tekst compleet ontbreken. Dit stelt de speler in staat om een eigen interpretatie aan het verhaal te geven. Ik moet toch bekennen dat de game op dit vlak enigszins teleurstelde. Omdat de scenario's alledaagse situaties betreffen, vond ik het lastig om er een diepere betekenis aan te geven. Er zijn weinig hints naar achterliggende problemen van de personages of andere aspecten die je doen denken dat er meer gaande is dan de speler te zien krijgt. Dat is toch een tegenvaller in een game die verder geen dialogen bevat. Op het gebied van gesproken tekst zou je het bijna een interactieve stomme (lees: geluidloze) film kunnen noemen.

Toch geen stomme film

Dat het hier niet om een stomme film gaat, blijkt al snel wanneer je de game opstart. Het eerste scherm dat aan de speler getoond wordt, bevat namelijk een volumeslider. Hier is een goede reden voor: muziek speelt een essentiële rol in deze game. Alle scenario's worden vergezeld door een originele soundtrack die is ingezongen door één van de getalenteerde ontwikkelaars van de game, Beícoli. De meer dan twintig nummers die de game bevat, zijn allemaal van extreem hoge kwaliteit. Beícoli is absoluut een artiest om in de gaten te houden. Haar prachtige stem is wat deze game zijn karakter geeft. Bij ieder scenario wordt een nieuw nummer in de achtergrond afgespeeld. De nummers zijn heerlijk om naar te luisteren en ik wil ze allemaal zo snel mogelijk op Spotify hebben, maar ik had niet echt het gevoel dat ze veel toevoegden aan de spelervaring. Vaak versta je de eerste keer dat je naar een nummer luistert niet alles wat een artiest zingt. Pas wanneer je een nummer meerdere keren gehoord hebt, ontdek je de achterliggende betekenis van de songtekst. Helaas komen de nummers in The Longest Road on Earth maar eenmaal langs. Daardoor heb ik niet kunnen ontdekken of de muziek een extra betekenis had. Dat deed de muziek slechts aanvoelen als achtergrondmuziek en niet als onderdeel van het verhaal. Overigens moet ik ook vermelden dat ik in het begin van mijn eerste speelsessie last had van krakende audio. Dit probleem beperkte zich gelukkig slechts tot mijn eerste speelsessie.

Nu we het toch over wat kleine ergernissen op het gebied van audio hebben; ik heb er nog wel een paar. Deze hele game draait om de muziek. Ik vond het dan ook raar dat er enkele momenten in de game zijn waarin de muziek compleet ontbreekt. Deze situaties doen zich niet vaak voor, maar voelen daardoor wel erg kaal. Ook de aftiteling ontkomt er niet aan en is geheel muziekloos. Een vreemde keuze. Daarnaast is het gedurende de game niet mogelijk om snel het volume harder of zachter te zetten, ondanks de volumeslider in het begin van de game. Om het volume te wijzigen, moet je eerst terug naar het hoofdmenu. Ook dat is nogal irritant; zeker omdat de game je niet vertelt dat dit automatisch wordt opgeslagen. Maar goed, dat zijn enkele kleine ergernissen. Ik kan je vertellen dat de rest van de game op het gebied van audio uitmuntend in elkaar zit. Niet alleen is de muziek van Beícoli heerlijk om naar te luisteren, ook de achtergrondgeluiden zijn van hoge kwaliteit. Het achtergrondgeluid is zo natuurlijk verwerkt in de game dat ik in eerste instantie niet eens doorhad dat het in de game zat. Omgevingen voelen zeer levendig aan. Dat komt niet alleen door de muziek, maar ook door de visuele stijl. De zwart-witte pixel-art is mooi en zeer goed uitgewerkt. Ondanks het feit dat er maar van een paar kleuren is gebruikgemaakt, zijn alle objecten duidelijk van elkaar te onderscheiden. Je kunt tevens duidelijk merken dat de ontwikkelaars hun hart en ziel in de details hebben gestopt. Bomen bewegen in de wind, vogels vliegen rond, de dierachtige inwoners bevolken de straten en zelfs de speelbare personages hebben unieke animaties als je even stilstaat. De passie druipt echt van de game af.

Waar blijft de gameplay?

De oplettende lezer heeft wellicht gemerkt dat ik het tot nu toe enkel over het verhaal en de muziek van The Longest Road on Earth heb gehad. Waar blijft die gameplay toch? Dat dacht ik ook, terwijl ik de game speelde. Alhoewel de game op audiotechnisch vlak excelleert, kan ik dat helaas niet over de gameplay zeggen. Natuurlijk moet je ook geen diepgaande gameplay verwachten van een interactieve film. Maar als negentig procent van de game neerkomt op het ingedrukt houden van het linker- of rechterpijltje op je toetsenbord, gaat er toch iets knagen. De gameplay komt erop neer om van punt A naar punt B te lopen. Op je weg daarheen kom je in aanraking met objecten of speciale punten. Je drukt even op een knop en krijgt een mooie close-up van het voorwerp. Soms neem je het voorwerp mee en loop je terug, of doe je een klusje. Vervolgens loop je weer verder. Het voelt allemaal een beetje nutteloos aan. Wat ook niet helpt, is dat het looptempo in de game enorm traag is. Dat maakt dit tot de soort game waarin je constant de neiging hebt om je smartphone erbij te pakken en je social media-berichten op te halen. Dat gevoel krijg ik meestal alleen bij wachtlobbies in online multiplayergames. Oei.

Na iets minder dan twee uur eindigt het avontuur abrupt. The Longest Road on Earth is blijkbaar helemaal niet zo lang als de titel doet vermoeden. En dat is maar goed ook, want na twee uur was ik wel echt klaar met de game. Wellicht dat ik er meer van had kunnen genieten als ik deze titel op mijn telefoon had gespeeld. De (te) simpele gameplay en het rustgevende karakter van de game zijn perfect voor een apparaat dat je met een warme mok thee op de bank kunt spelen. Maar ook dan blijven de negatieve punten staan. Na de geheel geluidsloze aftiteling word je teruggezet op het hoofdmenu en is de game officieel ten einde. Het is echter mogelijk om een hoofdstuk naar keuze opnieuw te spelen. Een welkome toevoeging, maar persoonlijk had ik daar niet de behoefte aan. Ik beluister liever de soundtrack opnieuw als die eenmaal op Spotify staat. Wel kon ik eindelijk het geluid wat zachter zetten. Dat maakte helaas niet veel goed.