Review: The Last Story Nintendo Wii

Nieuwegein: niet alleen de stad die zich verschuilt onder de grote broer Utrecht, maar ook de stad die het kantoor van Nintendo Nederland huisvest. Ook onder de grote stad die inmiddels bijna meer dan tweeduizend jaar geleden is opgericht door de Romeinen, en daarmee kom ik meteen dichter bij het verhaal van de game The Last Story. Denk je aan Romeinen, dan denk je aan ridders (en nou niet tegensputteren, op dit moment is dat gewoon even zo). En laat het hoofdpersonage uit The Last Story, Zael, nou net ook graag ridder willen worden.

Lineair op Lazulis Island

Het is de jeugddroom van ieder klein kind: ridder worden. Tenminste, dat was het vroeger, want andere beroepen zoals piloot, brandweerman of politieagent blijken tegenwoordig vaak meer in de smaak te vallen. Maar goed, Zael leeft in een tijd dat ridder worden nog een mooi streven was. Voordat hij echter ridder kan worden, moet hij zich bewijzen als mercenary, en dat betekent dat hij nog een lange weg te gaan heeft. Gelukkig is Lazulis Island, de plek waar dit avontuur zich afspeelt, groot genoeg om die ambities een plek te kunnen geven. Dat gebeurd echter vaak wel via grotendeels lineaire wegen. Ok', eerlijk is eerlijk, de game biedt geweldig mooi vormgegeven stadjes en landschappen waar je exploratiedrang ten volste kunt benutten, maar tijdens het spelen van de vele missies die het spel rijk is zul je toch vaak het gevoel hebben je vooral van A naar B te begeven over 'n enkele weg. Die route van A naar B is overigens zeker niet oninteressant, want op je weg zul je veel vijanden tegenkomen. En veel vijanden betekent natuurlijk veel vechtpartijen.

Vechten met gemak

Aangezien The Last Story je vaak in een vechtpartij laat belanden, is het te hopen dat de game ervoor zorgt dat de gameplay die je dan voorgeschoteld krijgt van een hoog genoeg niveau is. De basis van vechten is in ieder geval simpel; je hoeft alleen maar naar je tegenstander toe te rennen om hem de eerste klappen van je (overdreven lange - maar anders zijn we niet gewend van dit soort RPG's) zwaard te laten voelen. Geen gedoe met knoppen rammen dus, gewoon een simpele beweging met het pookje van je nunchuck-controller (of die van je classic controller) is genoeg om je aanval te beginnen. Daarnaast zit er een meer geavanceerd vechtsysteem in de game, waardoor je de basismanoeuvres uit kunt breiden met wat meer pit. E'n van de leukere mogelijkheden doen zich voor als er meerdere vijanden tegelijk zijn die bestreden moeten worden. Via een keuzemenu kun je bijvoorbeeld kiezen om de tegenstanders met enkele welgemikte schoten van je kruisboog om zeep te helpen, of je kunt een strategisch geplaatst rotsblok op zo'n manier raken dat deze vanaf grote hoogte op de nietsvermoedende vijand neerdaalt. Geplette vijanden zijn immers een stuk makkelijker te handelen dan vijanden die nog een bepaalde mate van driedimensionaliteit kennen, nietwaar?

Stadjes en zijmissies

Naast het vechten is er natuurlijk nog meer te doen in deze RPG van Nintendo. De eerder genoemde stadjes bieden bijvoorbeeld genoeg mogelijkheden om je wapens en andere gear te laten repareren bij de lokale wapenhandelaar. Ook voor upgrades op je wapens kun je daar terecht. Verder zijn er op bijna elke locatie wel kleine submissies te starten. Dit doe je door op de Z-knop te drukken zodra er een logo verschijnt waarin wordt gemeld dat dit kan. Op die manier kom je in een first-person view, waarin je vervolgens om je heen kunt kijken om zo een bepaalde opvallende gebeurtenis te registreren. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een jongedame die zich schuil houdt in een kar. Als je vervolgens met haar in gesprek komt, begint een kleine zijmissie om haar ongezien naar een bepaalde locatie te begeleiden. Dit alles zorgt voor een leuke afleiding van datgene waarom het echt gaat: de echte, grote missies. Want ja, van alleen dames helpen om te ontsnappen van hun boze ouders wordt je nog geen ridder. Daar zijn over het algemeen toch wat meer vloeiende bewegingen met je zwaard voor nodig...