Review: The Golden Compass PlayStation 2

Wanneer ik games speel die gebaseerd zijn op pas uitgekomen films, leidt dat bij mij meestal tot gescheld, irritaties of ander ongenoegen. Niet omdat ik de films niet leuk vind, maar omdat de games meestal niet meer te bieden hebben dan het op dat moment toch al bekende verhaal, hoe interessant dat ook mag zijn. Het leek mij dan ook weer op een drama uit te lopen, toen ik zag dat The Golden Compass bij mij door de brievenbus was gekomen.

Pratende ijsberen en gouden kompassen

Net als bij andere 'filmgames' is op het verhaal van de The Golden Compass niets aan te merken; het is interessant en fantasierijk en helemaal niet saai. De hoofdrol is voor het avontuurlijke meisje Lyra. Ze woont in een wereld, waarin mensen geen ziel in hun lichaam hebben, maar in de vorm van een dier dat altijd bij hen is: een deamon. Lyra's deamon Pan kan veranderen in een hermelijn, een wilde kat, een luiaard en een valk. Het verhaal begint allemaal op het internaat waar Lyra verblijft. Ooit had ze met haar vriendjes afgesproken, dat wanneer 'n van hen ontvoerd werd door 'The Gobblers', de slechteriken uit het verhaal, de anderen achter hem of haar aan zouden gaan. Als haar twee maatjes eenmaal ontvoerd worden twijfelt Lyra dan ook geen moment. Ze is vastbesloten om naar het Hoge Noorden te reizen en haar vriendjes te redden. Dit doet ze in een avontuur, waarbij ze wordt bijgestaan door Gyptians (een rondtrekkend volk dat tegen de bad guys strijdt), de pratende ijsbeer Iorek en natuurlijk de alethiometer, beter bekend als The Golden Compass.

Professioneel liegen

Over het verhaal mogen we dus niet klagen. Maar hier liggen de problemen ook nooit bij dit soort games. Pas wanneer we kijken naar gameplay vinden we vaak achterhaalde of slecht uitgewerkte ideeën terug. Tot mijn grote opluchting is dit bij The Golden Compass niet het geval. Het spel biedt voldoende afwisseling tussen een aantal elementen. Je speelt de gehele game afwisselend met drie characters. Zo begin je als de ijsbeer Iorek, waarmee je voornamelijk de klappen uitdeelt. Dit leidt over het algemeen tot button bashen, maar door de afwisseling met de andere personages wordt dit toch niet zo snel saai.

Die afwisseling is te vinden met Lyra en Pan. Met de avontuurlijke meid zul je veel moeten puzzelen. Dit werkt in twee stappen. Ten eerste zul je veel conversaties moeten houden met je medemensen. Om informatie los te peuteren zul je flink wat moeten liegen, en om goed te kunnen liegen werk je met minigames. Binnen een bepaalde tijd moet je een spelletje hebben afgerond en wanneer dit je lukt, stel je de juiste vragen of geef je geloofwaardige antwoorden. Wanneer dit je niet lukt, kraam je maar wat onzin uit en win je dus ook geen vertrouwen en informatie van de persoon. Er zijn voldoende minigames, zodat je niet constant dezelfde spelletjes hoeft te spelen.

De tweede stap bij het puzzelen heeft te maken met het kompas. De alethiometer bevat vier wijzers en 36 symbolen. Elk symbool heeft drie betekenissen en deze betekenissen ontdek je door er goed naar te zoeken in je omgeving. Zo kan een bijtje in de ene context 'productiviteit' betekenen, maar in een andere context staat het weer voor iets heel anders. De symbolen staan natuurlijk niet voor niets op het kompas. Samen met drie wijzers kun je er namelijk vragen mee stellen. Door elke wijzer naar een symbool te laten wijzen dat te maken heeft met de vraag, kun je op deze manier elke vraag stellen die je maar kunt bedenken. Het kompas zal vervolgens met een vierde wijzer andere symbolen aanwijzen en zo altijd de waarheid vertellen. De antwoorden helpen je vervolgens bij je speurtocht naar je vrienden.

Het derde personage is Pan. Je zult Pan voornamelijk in combinatie met Lyra gebruiken. Zo kan Pan in haar valkenvorm voor Lyra een hulpmiddel zijn om over gaten te vliegen. Ook wordt Pan in de hermelijnenvorm gebruikt voor dingen als het doorbijten van touwtjes of het lopen over richels.

Opgesloten tussen de rotsen

Een minpuntje aan de gameplay is wel dat de game erg lineair is. Aan de ene kant is dit begrijpelijk, omdat het spel sterk aan het verhaal wil blijven vasthouden. Aan de andere kant is het soms wel extreem lineair. Zo liep ik met Iorek door de sneeuw te banjeren en werd ik zowel van links als van rechts opgesloten door twee ijswanden, zodat ik geen kant op kon. De enige route was vooruit en zelfs wanneer je dan eindelijk naar links kon, draaide het scherm al een beetje mee, zodat je eigenlijk alleen nog maar naar voren hoefde te drukken. Bijkomend voordeel hiervan is wel, dat problemen met de camera niet voorkomen.

Filmisch geluid, achterhaalde graphics

Evenals de gameplay valt ook het geluid over het algemeen wel mee. Wanneer er een rustig sfeertje hangt klinkt de flimische achtergrondmuziek erg goed. Wanneer er echter een gevecht of een conversatie plaatsvindt, is dit een heel ander verhaal. Wanneer je met Iorek wat klappen uitdeelt, gromt de ijsbeer er flink op los. Helaas blijft het gegrom bij de mep zelf soms uit, waarna het een seconde of vijf later pas te horen is. Ook conversaties komen regelmatig maar moeizaam op gang. Soms moet je eerst een aantal tellen wachten tot iemand iets terugzegt, terwijl het een antwoord is dat je direct na de vraag al had terugverwacht.

Grafisch is de game ook niet 'je van het'. Vooral wanneer je fragmenten uit de film tussen de levels door ziet, valt het op hoe matig de game qua uiterlijk is. Opvallend is dat de tussenfilmpjes en de levels niet het hele verhaal te lijken vertellen. Zo blijken bepaalde delen van het verhaal soms al gebeurd te zijn, terwijl er niets over gemeld is. Dit kan soms enige verwarring opleveren, maar doet verder niet af aan het verhaal.