Review: Tales of Xillia PlayStation 3

Japanners hebben altijd al een obsessie voor flitsende en vooral erg vreemde games en tv-series, en ik kon daar eigenlijk nooit echt in komen. Er zijn genoeg westerlingen die via hun computer of console hun dagelijkse dosis Japan binnen krijgen, maar voor mij waren Final Fantasy en Pok'mon al Japans genoeg. Toen ik Tales of Xillia binnen kreeg, wist ik ook totaal niet wat ik moest verwachten. Het enige wat ik wist, is dat de 'Tales of'-reeks zeker geen nieuweling in het genre is. Nou, op naar een fantasiewereld vol geesten, vreemde dialogen en slechte voice-overs!

Kawaii!

Het eerste wat me opviel in Tales of Xillia is dat de wereld er erg mooi uit ziet. De omgevingen zijn met oog voor detail ontworpen, en de architectuur van gebouwen is lekker futuristisch. Toch ben ik niet helemaal te spreken over de grafische stijl van de game. Ik krijg een beetje het gevoel dat ze beter óf handgetekende personages hadden kunnen gebruiken, óf gewoon echt voor 3D kunnen gaan. Het voelt nu een beetje alsof je door een 3D-animestrip loopt die haar best doet om vol te houden dat ze niet getekend is. Ik weet niet precies wat het is, maar het voelt een beetje vreemd. Gelukkig gaat dit gevoel wel weg naarmate je de game meer speelt.

Need for speed

Japanse games staan vaak bekend om hun lange cut-scenes en oneindige dialogen. Dat is in Tales of Xillia zeker niet het geval. De hele game voelt lekker snel aan. De personages bewegen zich op een fijn tempo, ieder tekstballonnetje is naar persoonlijke voorkeur vooruit te spoelen, of zelfs over te slaan. De cut-scenes zijn ook over te slaan, maar dan snap je natuurlijk helemaal niks van het verhaal. Om eerlijk te zijn, snapte ik ook na het kijken van de cut-scenes geen drol van het verhaal. Ik heb best wat ervaring met RPG's (Dark Cloud, Arc The Lad, Final Fantasy etc.), maar het enige wat ik meekreeg is dat het over iets met mensen die geesten kunnen oproepen gaat. Het verhaal was gewoonweg niet boeiend genoeg om te blijven volgen. Dit kan ook aan mij liggen, maar het verhaal is voor mij niet het sterkste punt van deze game. Het feit dat de Engelstalige voice-over nogal matig is, helpt ook niet echt mee met het volgen van het verhaal. Monden die nog bewegen nadat de personages al zijn uitgepraat, je kent het nog wel uit de oude kung-fu-films. De optie om de hele game in het Japans te spelen is niet aanwezig, waardoor je het met deze stemmen moet doen.

FLITS! ZAP! ROOOARRRHHHHHH!

Het verhaal ligt me dus niet helemaal, maar h', Tales of Xillia heeft meer te bieden dan alleen dat! Het vechtsysteem dat deze game heeft, heb ik namelijk nog nooit eerder gezien. Je kiest welke van de twee hoofdpersonages je wilt besturen, en knokt je dan samen met de AI door het verhaal. Na een korte introductie in het vechtsysteem heb je het eigenlijk al best snel door. Je beweegt je personage in een 3D-omgeving. Door op de X-knop te rammen val je aan, en met een andere knop blokkeer je aanvallen weer. Deze gevechten zijn lekker snel, en bij de grotere gevechten wordt het een grote chaos. E'n van de personages die je kunt spelen, maakt gebruik van geesten. Dit zijn niet zomaar spoken zoals wij die kennen, maar reusachtige beesten die verschillende elementen hanteren. Eerst ben je nog rustig met je zwaard aan het hakken, tot een brullende reus je vijanden verkoolt met zijn vlammen. Dit, gecombineerd met de flitsende visuals zorgen dat het vechten lekker actievol aanvoelt. Tijdens de belangrijkere gevechten praten jij en je tegenstanders ook tegen elkaar. Het voelt wel een beetje als een aflevering van een standaard anime, maar toch heeft het wel wat.