Review: Stela Xbox One

Eens in de zoveel tijd komt er een game voorbij die meteen je aandacht trekt, omdat het bijzonder oogt. Vrijwel direct heb je dan meteen het gevoel dat de game zelf een topper moet zijn. Stela is zo een game die dus meteen mijn aandacht trok. De game heeft zo op het eerste gezicht veel weg van Limbo of Inside. De ontwikkelaar erachter is op zich ook geen kleine onervaren studio, want Skybox Labs heeft meegeholpen aan grote games zoals Halo Infinite en Minecraft. Nu hebben ze Stela geheel zelf gemaakt en zijn er niet zozeer hoge verwachtingen. De trailer had ik ooit al gezien, maar de naam zelf was niet blijven hangen. Totdat onze Patrick mij van de week appte of ik deze game wilde reviewen. En zoals Calvin Candie ooit zei ‘You had my curiousity, now you have my attention’.

Atmosferisch zonder enige dialoog

Stela is de naam van de game en lijkt te doelen op de hoofdpersonage van de game. De game opent met een schone jonkvrouw in een grot, die wakker wordt in een verlaten vergane wereld. Ze lijkt de wereld te willen verkennen dan wel te ontsnappen en al snel heb je door dat er meer aan de hand is. De game neemt je echter bij de hand, zonder enig dialoog. Dit is op zich knap, want veel context wordt er niet geboden. Vanuit de grot, vertrek je eenzaam de wijde wereld in. Al snel kom je vreemde lange wezens tegen, mogelijk aliens, maar het wordt niet verteld. Wat wel duidelijk is, is dat ze vijandig zijn, want al snel komen deze wezens met een strot als een trompet op je afgestormd en maken ze je af. Andere gevaren zijn er in de vorm van ratten of insecten dan wel andere vreemde wezen zoals een gigantische Octopus (ofzo). Het is jouw taak om spoedig de vijandige omgeving te verlaten en level voor level door te komen. Overigens, na de game uitgespeeld te hebben, is mijn afdronk dat het een virtuele reis naar de hemel is. De symboliek druipt er in ieder geval vanaf.

De game lijkt dus in dat opzicht een ontsnappingstocht van de verdoemenis en Stela ademt dit één en al uit. Maar wat is nu de oorzaak? De game vertelt uiteindelijk niet veel, maar de titel duidt mogelijk niet alleen op de dame. Stela is namelijk ook een obelisk of rechtop staande pilaar, die veelal gebruikt worden als primitief aandenken of grafsteen. En laat je af en toe nu zwevende pilaren in het spel zien, die nota bene aanbeden worden door die wezens. Zijn deze dingen de oorzaak? Of is er meer aan de hand? Het is in ieder geval een tof gegeven waar je je eigen fantasie op los kan laten gaan. Elk level heeft ook een eigen thema. Van een dampig woud, een oude Noorse tempel, een strijdveld omgeven door vuur tot een ouderwetse tempel onder de grond; elk heeft een eigen kleurstelling en situaties waar je mee dient te om te gaan. De tempels kennen Tomb Raider/Indiana Jones-achtige vallen met vallende pilaren, vuurpitten en rollende stenen en het woud kent grote afgronden. Het maakt de game echt sfeervol. Misschien een beetje onsamenhangend, maar het houdt je oog zeker op het scherm gericht.

Tactisch doorzetten met twee mogelijkheden

De controls zijn (h)eerlijk simpel. Het enige dat je kunt doen, is namelijk lopen (logisch), springen en iets vastpakken. Met deze elementen moet je het doen. Stela volgt namelijk het oeroude principe van links naar rechts lopen. Af en toe moet je omhoog (of ga je omlaag) door ladders of andere bewegende obstakels. De grijpknop laat je interactie hebben met items. Dit kan een schakelaar zijn, maar ook huifkarren, deuren of kasten. Het mooie is dat de game gaandeweg dit soort acties aan je introduceert om dit later bij elkaar te brengen tot één groot geheel. Dit is vaak, zo niet meestal gecombineerd met een getimed element. Dit maakt dat de game vervalt in trial en error. Dit is op zich niet erg overigens, maar dit haalt de echte behendigheid er wel uit. Het wordt leuker, wanneer er ook puzzels in worden vermengd. Zo krijg je na niet al te lange tijd een schaduwpuzzel om op te lossen. Dit breekt de standaardgameplay op een prettige manier overigens. Het verandert de pacing aanzienlijk en houdt daardoor je aandacht net wat beter vast.

Het is namelijk niet echt uitdagend en vooral een kwestie van tactisch dan wel getimed doorzetten. Op een gegeven moment snap je de hindernissen wel of weet je hoe de vijanden werken. Anders is het een kwestie van goed timen en je kunt weer doorlopen. Het wordt nooit echt pittig. De game wil overigens geen platformer zijn, maar games als Braid bieden middels een zelfde soort principe meer uitdaging en daarmee voldoening. Dit is een typische game die het meer van de sfeer moet hebben dan pure gameplay. In dit geval hebben we (wederom) met een game te maken waar gameplay ondergeschikt is aan het thema, ervaring en sfeer.

Besturing en graphics laten soms steekje vallen

Eén van de eerste dingen (met name in de Tempels) die mij bekroop, was dat ik een deja vu gevoel kreeg. En dit kwam door Prince of Persia. De prins heeft een wit gewaad aan en loopt vrij soepeltjes door levels heen, klimmend en wel. Dit gebeurt ook in Stela. Alleen Prince of Persia is toonbeeld van pixel-perfecte gameplay. Dit is Stela niet. Controls reageren soms laat, waardoor je in de afgrond dondert of een poort niet goed omhoog krijgt. Vooral dit laatste is irritant, omdat het in vrijwel alle gevallen een getimed stuk is. Het draaien gaat niet soepel (waarom volgt het gewoon niet het ronddraaien van de stick) en de game besluit soms zelfstandig of het de hendel los laat. Waarom? Dit werkt frustrerend en bevestigt meer de negatieve kant van een trial en error game. Omdat het vaak een kwestie is van een situatie leren kennen en later herkennen, is het des te frustrerender wanneer de game het laat afweten en niet jijzelf. Je wilt tenslotte zelf van invloed zijn en het zelf ontdekken.

Wat ook nog wel eens wilde gebeuren, is dat de game technisch een steekje liet vallen. Framedrops en screentearing wil nog wel eens gebeuren, vreemd genoeg. De game is totaal niet zwaar (zeker niet op de Xbox One X waarop het is gereviewed) en toch kakte de beeldverversing wel eens in. Dit was met name bij het level met vuur en de speren. Stela tovert nu niet echt hoogstaande graphics op je scherm, dus lijkt het op iets wat gewoon niet goed is geprogrammeerd door deze toch wel ervaren ontwikkelaar. Een curieus geval dus. Ook zit er af en toe een bug in dat een hendel niet werkt, omdat plotseling de collision detection ontbreekt. Zonde. Omdat de game relatief kort is (vier uurtjes de eerste keer, er is zelfs een achievement waar je Stela in minder dan negentig minuten uitspeelt), valt het des te meer op. Gelukkig blijft de sfeer overeind en vergeef je de game misschien deze kleine foutjes. De prijs is gerechtvaardigd voor de game die je krijgt, zeker voor deze kleine ontwikkelaar, hoe ervaren ze ook zijn.