Review: Shaun White Snowboarding PlayStation 3

"Shaun!" "Ja?" "Telefoon... voor jou. Iets van Joep Besoft of zo." "Pff, ok. Yo, wassup, met Mr. White...Hallo, Ubisoft!? Ow! Een game over snowboarden met mijn naam? Hm... Ja, lijkt me wel wat. Beetje net als Tony Hawk zeggen jullie? Ow, maar dan meer realistisch? Friej-rooming, eh w-wat is... Nou ja eh, mooi, ik geloof het wel, doe maar...U ook bedankt, zeg check je later, ik ben naar de skihal"

Peter Scheffer's Snowcrashing

Als je mij graag oncomfortabel wilt laten voelen, dan moet je mij vooral op ski's of een snowboard zetten en een sneeuwpiste af laten gaan. Ik val waarschijnlijk na twee meter theatraal op mijn muil of ben met een gedeelte van mijn lichaam in recordtijd beneden. Het is daarom ook wel zo toepasselijk dat ik daarom ook Shaun White Snowboarding (SWS)mocht testen op de PS3, zodat ik digitaal het genot van adequaat snowboarden kon ervaren. Gelukkig zijn de valpartijen ook minder pijnlijk, maar dat het ook echt een pijnloze ervaring werd pakte iets anders uit.

Grand Theft Snowboarding

Bij SWS kun je kiezen uit vier bergen/gebieden waar je kunt snowboarden. Dat lijkt niet veel, maar iedere berg heeft zoveel verschillende wegen en vertakkingen die je kunt afroetsjen, dat je je niet snel verveelt op iedere locatie. Desondanks blijft het toch wel een beetje aan de karige kant. Verder is SWS een soort van free-roaming sportgame, waarbij je zelf kiest naar welke locatie je toe gaat en waar je jezelf laat droppen met de helikopter (meneer de snowboarder voelt zich belangrijk) of tot hoever je de gewone lift (voor 'het gepeupel') de piste op neemt. Je kunt ten alle tijde je snowboard ook afklikken en naar iconen toe lopen die challenges en wedstrijden activeren, en overal te vinden zijn. Klinkt allemaal heel goed zou je zeggen, maar toch is niet alles ijsvrij en sneeuwpret met Shaun White's wintersport ervaring.

Ubisoft's Slowboarding

Toen ik vol enthousiasme de berg af begon te racen, merkte ik al gauw dat mijn lust naar snelheid niet werd gedeeld door mijn virtuele character in de game. Hoe zeer ik ook mijn best deed zo rap mogelijk van de berg af te vliegen, het mocht niet baten. Meestentijds hoor je eigenlijk erg hard te gaan, maar het voelt om 'n of andere reden totaal niet zo. Echt maar een enkele keer krijg je even het gevoel dat je echt een beetje hard gaat en dat maakt het er eigenlijk niet beter op. Alle lezers met een rijbewijs weten net zo goed als ik dat wanneer je van de snelweg afgaat en ineens in plaats van 120 km/u maar 50 km/u mag rijden, je wel het idee krijgt dat je stilstaat. Erg jammer, maar dit hoeft niet gelijk het doodsvonnis te betekenen voor SWS. Wat helaas nog meer spijtig is, is dat het hier helaas niet bij blijft qua tegenvallers.

Shaun White's Hardc(r)ashing

SWS speelt eigenlijk heel erg in de stijl van Tony Hawk, en al snel heb je het idee dat het dus in plaats van snelheid meer gaat om de stunts en tricks die je kunt uithalen. Het probleem wat nu weer gelijk van de piste af komt donderen is dat je maar een beperkt aantal tricks kunt uitvoeren die al snel vervelen, en daarnaast is de besturing ook niet echt fijn. Het kost heel wat moeite om eraan gewend te raken, wat dus in den beginne zeer frequent vallen en opstaan inhoudt. Het lijkt er ook allemaal op alsof men eerst heel realistisch bezig was, maar op het laatst toch maar voor wat fun ging, waardoor SWS nu een raar spel is geworden.