Review: Shadow Puppeteer Nintendo Wii U

Shadow Puppeteer, de naam zegt het al, een game waarin jij jouw eigen schaduw kan bespelen als een pop. Feitelijk sta je los van je schaduw. Het concept spreekt me aan en ik ben dan ook erg benieuwd wat een game als deze kan brengen. Net zo benieuwd als ik? Dan zeg ik, lees snel verder en we komen er samen achter of dit concept daadwerkelijk geslaagd is.

Stomme game

Stomme game, eigenlijk klinkt dat niet zo vriendelijk. Al bedoel ik het niet in de zin die direct te binnen schiet, maar eigenlijk in de vorm van de stomme films van vroeger. In deze films wordt niet gesproken en kan je alleen genieten van een achtergrondmuziekje. Zo is het in deze game ook geregeld. Er is geen gesproken of geschreven woord te bekennen in de game en het verhaal verteld zichzelf. De intro bestaat uit een filmpje met louter muziek en wat geluidseffecten en laat absoluut niks los over de personages en de ideeën erachter. Dit laat een zwak verlangen achter dat uiteindelijk diep in je gaat nestelen. Een verlangen dat meer wil weten over het verhaal en waarmee je dus gewillig de rest van de game speelt.

Tim Burton, much?

Als er 'n ding is waar ik absoluut gek op ben, dan is het styling in games. Games zoals Bioshock Infinite of Jazzpunk, heerlijk. En wat was ik blij dat Shadow Puppeteer een behoorlijk vleugje Tim Burton heeft meegekregen. Het is alsof je naar The Corpse Bride aan het kijken bent. Het is wel een stijl waar je van moet houden en niet iedereen gaat de grimmige sfeer waarderen. Op zijn tijd laat het een vaag ongemakkelijk gevoel achter, maar zo erg is dat niet.

Co-op in singleplayer

En daar gaat de fantastische indruk. Sfeer, check. Styling, check. Controls" Stiekem wil ik het er niet over hebben, maar de controls zijn niet erg geslaagd. In elke wijze is te merken dat de game is opgezet als co-op multiplayer-game. Totaal niet erg, integendeel, dat is juist leuk en gezellig. Maar op het moment dat je in de singleplayer gaat proberen het co-op-element toe te passen, loopt natuurlijk alles spaak. Met de linker controls bedien je de persoon zelf en met de rechter de schaduw. Als je daarmee de vele platform-puzzels moet oplossen en soms wat dingen tegelijk moet doen, kan het je niet verbazen dat dit niet altijd soepel verloopt. Vaak loop je knel of haal je dingen door elkaar en moet je toch echt alles 'n voor 'n afwerken. Niet erg fijn als je werk voor twee moet doen. Mocht je dan wel met zijn tweeën de game spelen, dan is de game bijzonder geslaagd. Met twee personen is de samenwerking interessanter en duidelijker. Daarin blinkt de game echt uit.

Puzzels, mwah

Dit is het moment van de kritische blikken. De game wordt neergezet als een puzzel-platformer en de bedoeling daarbij is dat je samenwerkt met de schaduw om zo verder te komen. Dozen verschuiven, bruggen vrijmaken, schaduwen creëren waardoor jouw schaduw weer verder kan. Het is allemaal niet spectaculair en geeft geen gevoel van innovatie. Om heel bot te zijn geeft het meer het gevoel van 'been here, done that'. De puzzels zijn dus niet uitdagend genoeg om interesse te blijven wekken. En als er eens een uitdaging in zit, dan zit je gelijk aan het einde van de game, want dat is de eindbaas.