Review: Project Zero: Maiden of Black Water Nintendo Wii U

Project Zero: Maiden of Black Water is de directe opvolger van Fatal Frame, de game die gelanceerd werd in 2002 voor PlayStation 2 en Xbox. De game wist toentertijd de aandacht te trekken door een sfeer te bieden vergelijkbaar aan Resident Evil, maar wel de gebruikelijke wapens af te nemen. Geen pistolen, messen en andere wapens meer, maar een camera waarmee je de geesten verdrijft. Project Zero moet deze reputatie hoog zien te houden, maar is dat gelukt?

The story of Mt. Hikami

De game draait volledig om Mt. Hikami, de beruchte berg in een klein dorp waar men naartoe gaat om zelfmoord te plegen. Vermiste mensen waarvan gedacht wordt dat deze naar de berg zijn vertrokken, zullen ongetwijfeld elk hetzelfde lot zijn ondergaan. Daarbij zullen Yuuri Kozukata, Ren Hojo en Miu Hinasaki, de hoofdpersonages in deze game, verschillende opsporingsmissies uitvoeren om uit te zoeken wat er is gebeurd. Een verhaal met een goede basis en veel mogelijkheden. Nu is dit echter niet zo goed uitgebuit als ik hoopte. Het verhaal zelf blijft vlak en blijft te allen tijde zijn basis behouden, er wordt weinig van afgeweken. Dat in combinatie met slecht georchestreerde cutscenes en net zo slechte voice-acting zorgt ervoor dat je niet lekker in het verhaal kan zitten.

Fatal Frame 1.5

Hoewel het te merken is dat er tijd in de game gestoken is, moet ik wel bemerken dat de tijd die er in zit helaas in de verkeerde dingen is gaan zitten. Er is genoeg aandacht besteed aan het uiterlijk van de game en hoewel de Wii U geen powerhouse is, ziet de game er gelikt uit voor de mogelijkheden die beschikbaar zijn. Achtergrondmuziek en soundeffects zijn goed geplaatst en geven wel nog even dat creepy laagje. Maar dat verbleekt dan wel weer met het feit dat de controls niet bij deze tijd horen. Op dit moment heb ik graag de gedachte geplaatst bij de eerste Fatal Frame-game, die in 2002 het licht zag en in een tijd zat waarin controls en character-movements nog niet echt soepel verliepen. Starre bewegingen van links naar rechts en statisch draaien van een character, dat was normaal in die tijd. Maar nu toch niet meer? Waarom is Project Zero dan nog bijna hetzelfde qua controls met een game van dertien jaar oud? Het begon te irriteren en gaf de game een zeer gedateerd gevoel. Daarbij heb ik dus het idee dat het meer een Fatal Frame 1.5 is, dan dat het een nieuwe op zich staande game is in de franchise.

E'n grote tutorial

Het klinkt raar om te zeggen, maar de game voelt vaak aan als 'n grote tutorial. Elke stap wordt uitgelegd en verteld alsof je naar een aflevering van Dora zit te kijken. "Misschien ligt boven in haar kamer wel iets wat kan vertellen waar ze heen is gegaan." Je kent het wel. En zo gaat de hele game door, niks wordt aan toeval overgelaten en al zeker niet aan de fantasie van de gamer. Een heel merkbare Japanse manier van gameontwikkeling en daar is wat voor te zeggen. Mocht je ervan houden, dan kan je hier je lol op.

Camera Obscura-GamePad

Iedereen die zich Fatal Frame nog kan herinneren, weet uiteraard wat de Camera Obscura is. Voor degene die dit niet weet: de Camera Obscura is het wapen waarmee je de geesten te lijf gaat. Door goed gepositioneerde foto's te maken en bepaalde lichaamsdelen te fotograferen, is het mogelijk een geest te verdrijven. Het is zelfs zo dat als een foto dermate goed is, er sprake is van de 'Fatal Frame'. De fatale foto die nog weleens de genadeklap kan betekenen. Zeer lastig uit te voeren, maar erg effectief. In 2002 had je alleen maar een controller en was het simpel om een foto te scoren. Vandaag de dag is de Wii U uitgerust met een GamePad, en daar is de ontwikkelaar mee aan de slag gegaan. Foto's maken doe je door de GamePad voor je te houden en hem te gebruiken als camera. Door te kantelen, draaien en te positioneren kan je de meest effectieve 'schoten' lossen en met enig geluk de Fatal Frame uitdelen. Al is het erg lastig het onder de knie te krijgen, ben ik wel blij dat er goed gebruik wordt gemaakt van de GamePad. Er zijn namelijk niet veel ontwikkelaars die hier nog wat mee durven te doen.

Boe " Schrik?

Ik kom er voor uit, ik ben een schijterd. Met elke Resident Evil en ook met The Evil Within lag ik huilend onder het bed van angst door elke halfdode mafkees die het podium betrad. Dit keer heb ik de onderkant van mijn bed niet gezien. Zo eng is Project Zero eigenlijk niet. Laat ik gelijk vooropstellen dat ik niet ben meegegroeid met de games, een Resident Evil van tien jaar terug vind ik nog steeds eng. Maar met Project Zero wordt die hele snaar niet eens geraakt. Er was werkelijk waar geen enkel moment dat de angst er in schoot en dat terwijl de effecten en achtergrondmuziek dit meer dan mogelijk zou moeten maken. Toch kan dat per gamer verschillen en zal ik er niet al te erg over uitweiden, maar als je zoekt naar een serieus enge game, zou ik Project Zero achterwege laten.