Review: One Piece: Burning Blood PlayStation 4

Hoewel ik al lang niet meer de grootste anime-fan ben, krijg ik toch regelmatig het aanbod om een game betreffende een serie te reviewen. Zoals jullie wellicht hebben kunnen lezen, ben ik in de review van Saint Seiya niet bepaald mild geweest. Dit keer zuchtte ik al diep bij het zien van de -cover. In eerste instantie zag ik er tegenop. Toch ben ik aangenaam verrast door de game. Wil je weten waarom? Lees dan vooral verder!

One Pieceru

Ik kan mij goed indenken dat een groot deel van jullie de One Piece-serie niet kent. One Piece volgt het verhaal van Monkey D. Luffy. Luffy reist met zijn piratencrew, genaamd The Straw Hat Pirates, de wereld over op zoek naar de schat genaamd One Piece. Van origine is het een manga-serie, maar vandaag de dag zijn er honderden afleveringen van de anime. Een Japanse anime is natuurlijk niet compleet zonder absurde verhaallijn, maar de diverse personages is hetgeen dat de serie daadwerkelijk kleur geeft. Over kleur gesproken, de artstyle van One Piece: Burning Blood is, net zoals de serie zelf, uitstekend vormgegeven. Het simplisme dat mij in Saint Seiya zo tegen de borst stuitte, is totaal niet terug te zien in deze game. De personages zijn goed vormgegeven, de voice acting is dik in orde en de voortgang van het verhaal zit prima in elkaar.

Vrijwel alle personages in de serie beschikken over eigen unieke krachten. Zo kan Luffy door het eten van duivelsfruit bewegen als een rubberen pop. De personages hebben in de game elk een iets andere stijl en drie unieke aanvallen. Deze unieke aanvallen kun je verwerken in standaard combo's en wanneer een meter volloopt, krijg je ook nog eens toegang tot een soort ultra-modus die je gekozen personage nog sterker maakt. Je kunt er echter ook voor kiezen om al deze energie in een allesvernietigende ultra-aanval te stoppen. Deze aanval brengt flinke schade toe, maar er is én nadeel. Wanneer je mist, loopt de hele meter leeg. In totaal zitten er maar liefst 44 personages in de game verwerkt. Daar houdt het echter niet op, want tijdens het vechten kun je namelijk de hulp inroepen van 65 support characters. Dit zijn allemaal bekenden uit de serie en het is dan ook leuk dat allen zijn voorzien van de originele stemmen.

Chaos, spektakel en wtf

Na het opstarten van de game kom je in een vrij leeg introductiescherm terecht. Je hebt slechts een optie, namelijk Paramount War. Dit hoofdstuk is onderdeel van de populaire Marineford Arc. In deze arc is Luffy's broeder, Ace, gevangengenomen door de Marines en wordt het fort van de Marines frontaal aangevallen door de Straw Hats en De Whitebeard Pirates. Zonder enige voorinformatie wordt je in het verhaal gegooid. Ik zat dan ook regelmatig met open mond naar het scherm te kijken en dacht bij mezelf; wtf is hier allemaal aan de hand. Als je de One Piece-franchise niet kent, is het zeer moeilijk om in het verhaal te komen (geloof me, ik kan het weten). Veelal vullen de meest absurde personages het beeld en dit gaat vooral gepaard met veel geschreeuw. Gelukkig wordt het verhaal toch een beetje uit de doeken gedaan middels in-game scenes en een goede narrator die het verhaal telkens opsomt.

De Paramount War-modus is opgedeeld in meerdere hoofdstukken. Na het uitspelen van het eerste hoofdstuk, die je overigens speelt als Monkey D. Luffy, ontgrendel je een nieuw hoofdstuk. In principe beleef je hetzelfde verhaal, maar dan vanuit vier verschillende oogpunten. Aan de ene zijde is dit jammer, omdat bestaande content hergebruikt wordt. Aan de andere kant is dit wel een leuke manier om de bestaande content vrij eenvoudig op te rekken. De gevechten duren niet bijzonder lang, maar vooraf worden bepaalde doelen gesteld. Wanneer je aan deze doelen voldoet, speel je een extra missie vrij. Deze missies zijn optioneel, maar lonen uiteindelijk wel. Na het succesvol voltooien speel je bijvoorbeeld content, zoals personages, vrij (overigens zijn deze personages ook aan te schaffen met verdiend geld). Daarbij zijn deze optionele missies behoorlijk moeilijk en bieden, in tegenstelling tot de normale missies, een pittige uitdaging.

Koken van frustratie

Zoals ik al eerder zei, zijn de gevechten in de Paramount War-modus verdomde simpel. De optionele gevechten zijn dan weer op momenten flink pittig. Dit komt echter niet enkel terug in de Paramount War-modus. Gedurende het spelen van eerdergenoemde modus speel je namelijk een sloot aan andere modi vrij. Zo ontgrendel je bijvoorbeeld Online, Free Mode (versus) en Wanted Versus. De Wanted Versus-modus is wellicht nog de meest aantrekkelijke modus van allemaal. In deze modus krijg je de keuze uit een aantal Wanted-posters en het doel is om de vijand op de poster te verslaan. Deze uitdagingen kunnen zo ontiegelijk moeilijk zijn dat je de controller als een honkbal pitcher door de kamer werpt. Desalniettemin is dit een zeer vermakelijke modus die zeker de moeite waard is om te spelen.

Het is echter zeer frustrerend dat de Paramount War-modus, die eigenlijk dient ter introductie, zo onwijs simpel is. Aangezien je alles door te button bashen winnen kunt, wordt je niet goed voorbereid op de volgende uitdagingen. Hierdoor is de drempel behoorlijk hoog om door te zetten. Hoewel je in de story mode enkel aan het button bashen bent, vereisen de overige modi een meer uitgekiende aanpak. De mechanics gaan namelijk een stuk dieper dan op het eerste oog lijkt. Zoals eerder gezegd, kun je gebruik maken van support characters. Daarbij krijg je ook nog eens de optie om teams van drie samen te stellen. Gedurende de gevechten kun je swappen van personage, maar een expert doet dit vooral tijdens het uitdelen of incasseren van combo's. Hierdoor creëer je allesvernietigende links, of red je je eigen hachje door het stokje door te geven aan een ander personage.