Review: Metro 2033 Xbox 360

Metro 2033: The Last Refuge wist me op meerdere manieren emotioneel te raken. Enerzijds is er de hele setting van de game. Deze is zo ongelooflijk troosteloos. Fallout 3 probeerde ons al te laten zien hoe de wereld er uit zou zien na een nucleaire oorlog, maar zo overtuigend als de setting in Metro 2033 ben ik hem in geen enkele andere game tegen gekomen. Je wordt er soms moedeloos van. Zou de wereld er in de toekomst echt zo uit komen te zien? Gelukkig gloorde er gedurende het hele avontuur telkens een klein sprankje hoop aan de horizon, waardoor ik na elke speelsessie toch redelijk voldaan de controller naast mij neer kon leggen. Wat een vette game is dit.

Aangename verrassing

Metro 2033 was voor mij een behoorlijk aangename verrassing. Ik heb het persoonlijk niet zo op multiplayer shooters, en speel liever verhalende games. Van een game als Modern Warfare 2 heb ik bijvoorbeeld enkel de singleplayer gespeeld. Metro 2033 is een hardcore singleplayer shooter. Ik zeg hardcore omdat hij behoorlijk lastig is. En ook al draait de hele game om de singleplayer, toch kwam Metro 2033 bij mij niet voor op de radar. Natuurlijk had ik er links en rechts wel wat over gehoord of gelezen en hier en daar een screenshotje gezien, maar echt warm werd ik er niet van. Des te aangenamer was de kennismaking. Ik dook het avontuur geheel blanco en onbevooroordeeld in en ontdekte dat dit een ijzersterke game is die ik voor geen goud had willen missen.

Een onvergetelijke reis

Zoals ik al aanhaalde is de wereld ten onder gegaan aan een nucleaire oorlog, waardoor er zonder gasmaskers niet te leven is op het aardoppervlak. Daarom heeft de Russische bevolking zich verscholen in het metrostelsel onder Moskou. Niet echt een gezellig oord te noemen. Als klap op de vuurpijl dreigt er een nieuwe ramp, en jij bent uitverkoren om de mensen te waarschuwen. Wat volgt is een reis langs verschillende metrostations waar verschillende groeperingen zich ophouden. Soms vriendelijk, vaak ook vijandig. De reis voert je door donkere gangenstelsels vol gemuteerd en bovennatuurlijk gespuis en stuurt je soms ook naar de bovengrondse straten van Moskou, waar het al evenmin prettig vertoeven is. Maar hoe ongezellig de omgevingen ook zijn, ze druipen van de sfeer. Stof dwarrelt door de lucht, de wind suist langs je oren en dan die onheilspellende geluiden in zowel de metrogangen als bovengronds. Constant heb je het gevoel in de gaten te worden gehouden.

I like!

Tussen de bedrijven door worden korte stukjes verhaal verteld door een stem die nog het meest weg heeft van een ernstig depressieve Borat. Je kent het wel, Engels met een overdreven Russisch accent. En hoe clich' het ook klinkt, het werkt wel en draagt absoluut bij aan de algehele sfeer in de game. In de verschillende nederzettingen bruist het van leven. Computergestuurde personages doen hun eigen ding. Ze lopen wacht, vegen de vloer of spelen gitaar rond een kampvuurtje. Je hebt echt het gevoel dat je in die wereld bent. En hoe groot is het contrast als je enkele minuten later in je eentje door een donkere gang doolt, terwijl je meters achter je het gesnuif van een ratachtige mutant dichterbij hoort komen? Deze momenten zijn net zo beklemmend als onvergetelijk.

En dan nu de minpuntjes

Tot zover alleen maar lof voor Metro 2033 en hoewel ik zo nog wel even door kan gaan, zijn er toch ook wel wat dingetjes aan te merken op de game. Zo is de game behoorlijk lineair. Tijdens enkele missies heb je wel de mogelijkheid een zijweg te nemen, maar het eindpunt is altijd hetzelfde. We zien dit overigens ook in een game als Modern Warfare 2, maar die game had ook een flink uitgebreide multiplayer. Metro 2033 heeft dat niet. Als je de game eenmaal hebt uitgespeeld is er weinig replaywaarde, en kan de prijs toch wel wat aan de hoge kant zijn. Een ander minpuntje is de kunstmatige intelligentie van je vijanden. Soms zoeken ze dekking voor in plaats van achter een object of sta je vlak naast ze, zonder dat ze in actie komen. Het komt wat dom en ongepolijst over, net zoals de personages in de verschillende nederzettingen die vaak 'n op 'n gekopieerd zijn. Het zijn kleine smetjes die de ijzersterke eigenschappen van de game gelukkig niet onderuit kunnen halen.