Review: Metamorphosis - Zo voelt het om een insect te zijn PlayStation 4

Iedereen heeft zo wel zijn eigen beeld bij een vreemde video game. Laat ik het zo zeggen: ik dacht dat ik er een goed beeld bij had, maar na het spelen van Metamorphosis weet ik het zeker. Het idee dat je in een insect verandert, is al erg absurd, maar de manier waarop het in de game is uitgewerkt, is bijna surrealistisch. Gelukkig maar ook, want ik zou toch niet echt een insect willen zijn. Dat is iets dat deze game mij nog duidelijker heeft gemaakt.

Insecten hebben het niet zo makkelijk

Insecten hebben het namelijk niet zo makkelijk als je zou denken. Naast het gevaar om vertrapt te worden en het feit dat ze hoogtes erg slecht aankunnen, hebben ze ook nog te maken met een corrupte ‘overheid’. Dat wordt in Metamorphosis al snel duidelijk. Naast het feit dat niemand echt te verstaan is (de stemmen van de insecten hebben een soort van distortion over zich), is ook niemand echt eerlijk tegen je. Dat, en er wordt je om de haverklap drugs aangeboden, terwijl je alleen maar naar de weg vraagt. Alleen de dingen die ik tot nu toe genoemd heb, geven de game al een erg absurd karakter, maar dit is nog lang niet alles.

Het begin van de game is redelijk rustig, maar dat duurt maar zo’n tien seconden. Gregor, de hoofdpersoon, wordt wakker met een enorme kater en gaat op zoek naar zijn vriend Josef, bij wie hij logeert. Maar zodra je een voet door de deur zet, kom je in een vreemde gang terecht met foto’s die nogal een lugubere uitstraling hebben. Ook lijk je tijdens het lopen door de gang steeds kleiner te worden. Dan zie je ineens dat de gezichten op de foto’s in insectenkoppen veranderen en daar zijn geen pilletjes voor nodig geweest. Tenminste, niet dat ik weet. Vervolgens kom je terug in dezelfde kamer, maar alle meubels zijn ineens enorm. Of eigenlijk ben jij ineens gekrompen en komen er harige benen onder je uit. In de winter zou dat kunnen, maar in augustus is dat toch een beetje vreemd voor mijn doen.

Denken als een insect is geen makkie...als mens

Het perspectief van een insect is geweldig gedaan. Het voelt in het begin echt heel vreemd om zo klein te zijn en op zo’n aparte manier te bewegen, maar het is ook erg leuk. Het is een keer compleet wat anders dan je gewend bent in games. Je wordt meteen uitgedaagd om atletische sprongen te maken van stoel naar stoel. En daarbij kun je beter niet vallen, want als insect zijnde val je nogal snel te pletter. Als je net begint met de game, is het lastig om uit te vogelen welke routes je wel en niet kunt nemen als insect. Je kunt best ver springen, maar je moet echt niet vallen. Niet eens een klein stukje. Het inschattingsvermogen hiervoor krijg je pas als je even aan het spelen bent en vaak gefaald hebt. Geloof me, dat is mij ook gebeurd.

Er is geen duidelijke looproute in de game. Dat is tegelijkertijd erg leuk en erg lastig. Soms zit de route die je moet nemen nogal verstopt. Of je moet ervoor denken als een insect, wat natuurlijk niet iets is dat je als mens zomaar even doet. Als je deze manier van denken echter eenmaal onder de knie hebt, wordt het wat makkelijker, maar ook nog een stuk interessanter. De routes zijn eigenlijk gewoon vermomde puzzels. Het surrealistische element in de game maakt dat de puzzels iets lastiger zijn dan ze normaal zouden zijn. Het enige nadeel aan de puzzels en de gameplay is dat die er eigenlijk voor zorgen dat je het verhaal eigenlijk niet echt mee krijgt. Hierdoor kunnen sommige dialogen nogal vaag worden, evenals de rode draad. Je menselijke vriend Josef blijkt namelijk gearresteerd te worden voor iets dat hij niet heeft gedaan. Alle gesprekken hier omheen vinden plaats op de achtergrond, terwijl jij als insect door zijn kamer beweegt.

Niet door die Duitse namen hoor...

De besturing in Metamorphosis is simpel en werkt soepel. Ook het lopen en rennen gaat lekker. Wel is het zo dat je erg weinig aanwijzingen krijgt gedurende de game. Er is niet echt een tutorial, afgezien van een aantal keer dat de werking van knoppen wordt uitgelegd. Die uitleg is zelfs af en toe wat te laat, aangezien je de knop dan al nodig hebt gehad. Het is allemaal wel redelijk eenvoudig, dus dit is geen ramp, maar het komt een beetje vreemd over. Net als het einde trouwens, wat erg abrupt en onduidelijk is. Het lijkt erop alsof het expres een beetje open is gelaten, maar als je het mij vraagt komt de boodschap niet echt over. Je wordt achtergelaten met niets dan vraagtekens.

Niet dat het heel verrassend is, aangezien de game vanaf het eerste moment nogal vreemd en onvoorspelbaar is. Zo kom je in de wereld van Tower door in een brief te kruipen. Hoe? Ja, goede vraag. Je loopt over de brief heen en ineens zakt de bodem weg en val je door de letters heen. Jep, het is net zo absurd als het klinkt. Maar wel origineel, daar kan ik verder niets van zeggen. Ondanks het feit dat ik het einde wat teleurstellend vond, heb ik erg genoten van Metamorphosis. De game is gebaseerd op een roman van Kafka en dat is meteen duidelijk. Nee, niet door het overmatige gebruik van Duitse namen. Door de sfeer die er hangt, maar ook door het uiterlijk van de game. De game ziet er echt fantastisch uit.