Review: LIMBO Pc

Het game landschap bestaat grofweg uit twee delen, of eigenlijk twee uitersten. Aan de ene kant heb je de enorm gehypte triple-A titels, die door de uitgevers met bakken met geld in de markt worden gezet. Door de enorme hoeveelheid centjes die erin wordt gestoken lukt het de uitgevers vaak wel om deze game een aantal miljoen keer te verkopen. De andere kant van het landschap wordt bezet door de zogeheten Independent video games, beter bekend als Indie games. Deze worden gemaakt door onafhankelijke ontwikkelaars die vaak minder middelen hebben om hun game te promoten, maar vaak wel ontzettend originele games op de markt brengen op bijvoorbeeld Xbox Live en het PlayStation Netwerk. E'n van die games is LIMBO, die ik in dit geval gespeeld heb op de pc.

Playdead

LIMBO is gemaakt door de Deense ontwikkelaar Playdead, een studio die is opgericht in 2006 door Arnt Jensen en Dino Patti. Hoewel ze dus al vijf jaar bestaan, is LIMBO de eerste game die ze hebben uitgebracht. Vorig jaar kwam de game uit voor de Xbox 360, maar nu is het spel ook te spelen op de PlayStation 3 en op de pc. Op dit moment is Playdead bezig aan hun volgende project, dat zijn inspiratie zoekt in LIMBO. Maar goed, genoeg over de ontwikkelaar en de geschiedenis daarvan, terug naar de game.

Zomerhit

Het zal je niet zijn ontgaan dat LIMBO vorig jaar een enorme hit was op de Xbox 360. De internationale pers liep ermee weg. Ook de gamers droegen de titel op handen, gezien het feit dat de game het best verkocht op de Summer of Arcade in de zomer van 2010. Het is dan ook geen wonder dat LIMBO nu ook in de markt is gezet voor de PlayStation 3 en de pc. Want laten we eerlijk zijn, als je veel exemplaren kunt verkopen kun je ook veel geld verdienen en in veel gevallen is dat toch waar het uiteindelijk om draait.

Zwart-wit

Voor iedereen die LIMBO vorig jaar heeft gemist zal ik even kort vertellen waar de game over gaat. Je wordt als kleine knaap wakker in een donker bos en je hebt geen idee waar je bent en waar je naartoe moet. Het enige wat je kunt doen is het avontuur opzoeken, want blijven zitten op de positie waar je jezelf nu bevindt is ook niet alles. Die onheilspellende geluiden voorspellen immers niet veel goeds. Dat donkere bos kun je overigens vrij letterlijk nemen. De game is namelijk vormgegeven in zwart-wit. Je kunt denken dat dit een doorn in het oog is wat de sfeer betreft, maar niets is minder waar. Als je de game een tijdje speelt, merk je namelijk dat de zwarte en witte kleuren juist ontzettend sfeerverhogend werken. Je moet het eigenlijk zelf ervaren om erachter te komen wat ik hiermee bedoel.

Trial and error

Tijdens je 2D-sidescrolling avontuur kom je om de haverklap puzzels tegen die je op moet lossen vooraleer je door kunt gaan. Deze puzzels zijn op z'n zachts gezegd vrij onaardig tegen je als het je niet lukt ze in 'n keer op te lossen. Het lijkt me persoonlijk namelijk niet heel fijn om recht in een cirkelzaag te lopen, gespietst te worden door 'n van de poten van een reuzenspin of gewoonweg in de diepte neer te storten. Toch zal 'n van gruwelijke dingen vaak je eind betekenen, omdat je de eerste keer dat je een puzzel probeert op te lossen vaak jammerlijk faalt in die poging. Het is gewoonweg niet mogelijk om de game uit te spelen zonder 'n keer dood te gaan. Degene die dat toch lukt en het ook kan bewijzen, die krijgt van mij een... uhm... vriendelijke handdruk. Gelukkig gaan de makers van de game ervan uit dat dit je niet lukt, want het komt eigenlijk nooit voor dat je een enorm deel van de game opnieuw door moet spelen. Met andere woorden: er zijn checkpoints genoeg.