Review: Kingdom Hearts III: Re:Mind PlayStation 4

Kingdom Hearts III was voor mij één van de revelaties van het afgelopen gamejaar. Man, wat heb ik mij vermaakt met die game. Het is dan ook niet voor niets dat ik in mijn review van Kindom Hearts III met een behoorlijk hoge score op de proppen kwam. Ik hoef je dan ook niet te verklappen dat ik met smart zat te wachten op de eerste DLC van de game en dat ik het zelfs jammer vond dat het zo lang heeft geduurd voor ik er mee aan de slag kon. Het prijskaartje van maar liefst dertig euro deed me vermoeden dat het zomaar een behoorlijke bak met extra content kon betekenen. Nu het moment is aangebroken kan ik je vertellen dat die hoge verwachtingen niet zijn waargemaakt, laat staan overtroffen.

Rinse and repeat

De Kingdom Heart-franchise staat nu niet echt bekend om zijn duidelijke verhaallijn of logische keuzes als het aankomt op games en deze uitbreiding past daar in dat opzicht perfect bij. De titel van de uitbreiding doet vermoeden dat we te maken hebben met dingen uit het verleden. En raad eens? Dat is ook zo. Als je Kingdom Hearts III hebt uitgespeeld dan herken je veel in de uitbreiding terug. Niet met allerlei vernuftige verwijzingen naar memorabele gebeurtenissen, maar voornamelijk een verhaal dat voor een groot deel aanvoelt als copy-paste werk. Natuurlijk is er wel een verhaal omheen bedacht, maar dat is niet echt diep uitgewerkt en voegt weinig toe aan wat we al hebben meegemaakt in de originele game.

Ik ga er voor het gemak even vanuit dat je Kingdom Hearts III al lang en breed hebt uitgespeeld. Zo niet, doe dat dan eerst even, want er zitten spoilers in deze review. Nu we die schifting hebben gemaakt is het goed om even terug te gaan naar waar het allemaal is geeïndigd. Sora ging aan het einde van de game alleen op pad om Kairi op te zoeken en dat is waar de wegen van Sora en ons gamers gescheiden werden. Deze DLC borduurt verder op dat verhaal, maar loopt voor een groot deel parallel aan de gebeurtenissen die we al hebben beleefd. Na een lange cutscene ben je dus weer beland op de Keyblade Graveyard waar je wederom het gevecht aangaat om je vervolgens opnieuw door het doolhof te begeven. Juist, ook dit is weer - op wat kleine aanpassingen na - hetzelfde als dat we al eerder hebben gespeeld.

Lineaire eenvoud

Zoals je misschien nog wel weet is de Keyblade Graveyard nou niet bepaald een mooi schouwspel waar je doorheen banjert. Bovendien valt er ook niks te exploren en is zelfs het doolhof rechttoe rechtaan, dus van een echt doolhof kun je eigenlijk niet spreken. Vernieuwend in deze uitbreiding is dat je dit keer als je metgezellen het gevecht aan kunt gaan. Dus je kunt voor het gevecht kiezen of je met Sora of een ander personage wil vechten, afhankelijk wie jou op dat moment bijstaan. Het is leuk om eens even met een ander personage aan de slag te kunnen, maar voegt ook weer niet zoveel toe dat het een nieuwe ervaring oplevert. Sterker nog, op een gegeven moment verkoos ik toch liever weer Sora boven de anderen.

Als je eindelijk weer het doolhof door bent gekomen volgt er een gevecht dat je waarschijnlijk ook heel erg bekend voorkomt. Pas nadat je dit gevecht hebt gehad, kom je in een nieuw gebied, Scala ad Caelum, terecht. Ik was daar oprecht blij om, want voor je daar bent ben je toch al weer wel even bezig met de game. Bovendien is het een welkome afwisseling van de dooie omgeving van de Keyblade Graveyard. Helaas maakte die blijdschap al snel plaats voor teleurstelling, want ook dit gebied voegt weinig toe. Je legt weer een aantal gevechten af, terwijl je fetch-quests aan het doen bent die verder niets toevoegen aan het verhaal en alleen maar bedoeld lijken om de toch al wat korte gameplay wat te rekken. Uiteindelijk kom je weer oog in oog te staan met Xehanort. Het leukste aan de hele uitbreiding komt pas rond deze periode. Daarin voelt het weer een beetje grotesk en Kingdom Hearts-achtig aan, maar dat is dus wel aan de late kant.

Mosterd na de maaltijd

Voor de echte die-hard Kingdom Hearts-fans die ook wel van een uitdaging houden is er nog een smakelijk toetje. Na het uitspelen van het Re:Mind verhaal - dat al met al nog geen vijf uur in beslag neemt voor een noob als ik - opent zich de Limit Cut Episode. Helaas voegt ook dit weinig toe aan het verhaal, maar is dit een redelijk slappe opmars naar een toffe toevoeging. Hierin zitten namelijk dertien boss fights. En niet zomaar boss fights, want je moet hier echt wel je mannetje staan om überhaupt een kans te kunnen maken. Dit zijn mogelijk de moeilijkste gevechten die je in de gehele franchise tegen gaat komen en je moet dus goed beslagen ten ijs komen. Dat betekent dus dat Sora richting de maximale levelcap moet zitten wil je een beetje tegenstand kunnen bieden. Heel veel succes!