Review: Homefront: The Revolution PlayStation 4

Geplaatst: 23 mei 2016 14:00

Het is weer gamen geblazen aan het thuisfront, want Homefront: The Revolution lag op de deurmat. Nou ja, deurmat, eigenlijk een postvak. Ik keek er eerlijk gezegd wel naar uit, want hoewel de eerste Homefront-game veel kritiek kreeg, vind ik het een heerlijke shooter. De setting is grimmig, het geweld is hard en het schieten klinkt bruut en voelt bevredigend. Dat kan niet mis gaan met het vervolg toch?

Een chronische d'jà  vu

Het verhaal heeft weinig om het lijf, in grote lijnen komt het er op neer dat de KPA (zoals de Noord-Koreaanse soldaten zich noemen) Philadelphia volledig in handen hebben. Gelukkig is daar Ethan Brady, een nieuw lid van het verzet en tevens de doofstomme protagonist. Ja, ik zei doofstom, want Ethan zegt de gehele game geen woord, heel raar en eigenlijk kan dat ook niet meer anno 2016. Zelfs wanneer het erop lijkt dat je bruut gemarteld gaat worden met een mes, reageert jouw personage totaal niet. Geen angstige geluiden, geen weerwoord of paniek, helemaal niks. Anyway, Ethan moet samen met het verzet Philadelphia terug zien te veroveren.

De game komt moeizaam op gang, zeg maar gerust heel erg sloom. De eerste veertig minuten waren verstreken en ik had nog geen schot gelost, en dat in een shooter nota bene. Gelukkig mag je je dan eindelijk een weg door Philadelphia heen knallen. Homefront: The Revolution kent geen lineaire levels en bevat een open wereld. Nu kan dat prima werken in een shooter, denk bijvoorbeeld aan Far Cry 4. Echter in Homefront: The Revolution werkt dit een stuk minder goed en dat komt voornamelijk door de omgevingen, dit zal ik even toelichten.

De gameplay bestaat vooral uit het veroveren van de Red Zones en Yellow Zones. De Red Zones zijn gebieden die al aardig zijn verwoest door de oorlog. Met name de Red Zones ogen saai en grauw. Natuurlijk sluit dit aan op de setting, maar de gebieden lijken gewoon teveel op elkaar. Gelukkig zijn de Yellow Zones een stuk kleurrijker en levendiger. Zodra je een Red Zone flink hebt terug gewonnen kun je aan de slag in de Yellow Zones. Wanneer je de bevolking voor je weet te winnen, lees: herhalende missies en zijmissies doen, behaal je uiteindelijk honderd procent in dat gebied. Vervolgens ontstaat er een opstand van het gehele district tegen de KPA en kun je naar een ander district afreizen. Dit nieuwe district bevat ook weer Red en Yellow Zones, dus het hele riedeltje begint opnieuw. Je merkt het waarschijnlijk al, de game is de eerste uren nog leuk, vooral in de Yellow Zones, daarna voelt het alsof je last hebt van een chronische d'jà  vu en wordt de game erg repetitief.

De open wereld in Homefront: The Revolution werkt niet zo lekker. Mede doordat veel gebieden op elkaar lijken, is het soms lastig de weg te vinden. De richting wordt wel aangegeven, maar dit is soms nogal vaag. Wel is het tof om met een lekker sturende motor door de gebieden te scheuren, al levert dit soms ook problemen op. Zo rijd je soms een doodlopende weg in vol vijanden en drie seconden later ben je alweer dood, je bent te kwetsbaar op de motor. Doordat de levels zo groot zijn kan de game ook behoorlijk frustrerend worden. Ik heb bijvoorbeeld meegemaakt dat er talloze vijanden, waaronder snipers, het mij onmogelijk maakten om een gebied te doorkruisen. En nergens was er een teammaatje in de buurt die mij kon helpen.

Tikkertje spelen

Grafisch is de game Oké, niet echt kaak droppend mooi, ook niet echt slecht. Het is een beetje middelmatig allemaal, voornamelijk de lichteffecten springen eruit. Technisch gezien is de game ook een drama, de game lijkt regelmatig vast te lopen, maar dit blijkt dan te komen door een autosave. Zit je midden in een gevecht, staat het beeld plots totaal stil. Dit gebeurt zo vaak, dat je de neiging krijgt alle haren uit je kop te trekken. Als er dan niet gesaved wordt, dan zijn het wel de haperingen die vaak om de hoek komen kijken. De framerate ligt soms zo laag, dat je het beeld gewoon ziet stotteren. Hopelijk wordt dit opgelost met een patch.

De AI van de vijanden is slecht. Wanneer je in de problemen zit, moet je ze gewoon naar je toe lokken totdat er een stapel lijken in een steegje ligt. Maar goed, het knalt wel lekker weg. Waar ik mij met name aan stoorde, was de AI van je teamgenoten. In de Red Zones leg je snel het loodje tijdens sommige momenten in de game. Je kan de hulp van teamgenoten dan ook hard gebruiken. Je kunt ze met een druk op de knop rekruteren. Echter rennen de toekomstige teamgenoten vaak heen en weer, dus moet je een soort tikkertje met ze spelen. Je moet achteraan hobbelen en gauw op vierkantje rammen wanneer je vlak bij ze staat, heel irritant. Nog irritanter is als je een groepje bij je hebt en deze groep vervolgens constant de weg blokkeert, bijvoorbeeld in een deuropening. Ik heb regelmatig teamgenoten uit frustratie dood geknald, puur omdat ik er niet langs kon.

Het schieten voelt in het begin niet bevredigend, het voelt eerder nogal leeg aan. Het geluid van de wapens klinkt prima en later krijg je toffere wapens en voelt het schieten al een stuk lekkerder aan. Zeker met de toffe upgrades, waar ik later op terug kom. De muziek is nietszeggend en ook vaak herhalend, ik werd er tenminste niet warm of koud van. Is er dan niets positiefs te noemen over de game? Zeker wel, zo is het customizen van wapens echt heel tof gedaan. Je kunt bijvoorbeeld op het slagveld een assault rifle ombouwen tot een LMG, een scope op je geweer zetten om er een sniper rifle van te maken, of een pistool gewoon omtoveren tot een Uzi, heel cool. Het ziet er heel tof uit en brengt hiermee tevens wat afwisseling in de vuurgevechten. Verder kun je met verdiend geld en punten diverse upgrades, items en nieuwe wapens kopen en een dergelijk systeem werkt altijd verslavend. Zoals genoemd zijn de Yellow Zones het leukst, dit omdat de omgevingen in deze gebieden er toffer uitzien en je het gevoel hebt echt een verzet op te bouwen. De game is eigenlijk te lang (je bent zeker een uur of 15 tot 20 zoet), waardoor veel missies herhalend worden. Ironisch wel, aangezien de eerste game zo kort, maar toch krachtig was. Waar is het mis gegaan in de sequel?

Tot slot heeft de game ook nog een Resistance mode, waarin je kan knallen in co-op. Deze mode is helaas nogal karig, het kent maar zes levels en in een uurtje was ik er al doorheen. De missies duren hooguit een minuut of tien. Gek genoeg voelde de co-op toch lekkerder aan dan de singleplayer, dit omdat de levels juist lekker rechttoe rechtaan zijn.

Het eindoordeel van Simon Kayzel

Homefront: The Revolution wil te veel. Het klimmen en verzamelen van items lijkt rechtstreeks uit Dying Light te komen, en het veroveren van basissen uit een recente Far Cry-game. Echter werkt het lang niet zo lekker zoals in de zojuist genoemde games. De speelduur is drie keer langer dan zijn voorganger, maar het blijkt wel weer dat meer niet altijd beter is. De eerste zes of zeven uur vermaak je je nog prima, daarna speel je al gauw op de automatische piloot en wordt het herhalend. Homefront: The Revolution is geen intens slechte game. De wapens upgraden is bijvoorbeeld tof en het knalt wel Oké weg, maar meer dan slechts Oké wordt het nergens. Het is spijtig dat je continu de potentie voelt en ziet tijdens het spelen, maar de technische issues en de constante middelmatigheid neemt teveel plezier weg. Dus heb je zin in een shooter, wacht dan gewoon tot de game in de budgetbak ligt, dan mis je tot die tijd niks.

    Aardig
  • Wapens upgraden is tof
  • Motorrijden
  • Items looten en geld verzamelen
  • Irritante AI-teamgenoten
  • Framerate is een drama
  • Na enkele uren wordt gameplay herhalend
  • Grafisch middelmatig
  • Open wereld werkt niet echt
Informatie bij dit artikel

Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.

Packshot Homefront: The Revolution

Series

Homefront

Uitgever

Deep Silver

Reviewscore

Platforms

Pc, PlayStation 4, Xbox One

Releasedatum

20 mei 2016

Ontwikkelaar

Deep Silver

Gameliner Awards

-

Lees meer
Reacties
Er zijn nog geen reacties
Nog niet uitgepraat? Praat verder op Discord