Review: Hidden Agenda PlayStation 4

Ontwikkelaar Supermassive Games zet het succes van hun interactieve film Until Dawn voort met Hidden Agenda. Het horror-genre wordt aan de kant geschoven en dat maakt plaats voor een detective/politie-setting. De twee grootste veranderingen in vergelijking met de voorganger zijn dat de game gebruik maakt van Sony's PlayLink-systeem en dat je de game dit keer met meerdere mensen kunt spelen. Sterker nog, de game transformeert met meerdere spelers zelfs in een wedstrijd. Dat belooft wat!

Weg met die DualShock

Hidden Agenda gaat over een stad waar een nogal extreme moordenaar actief is. De moordenaar laat namelijk op elk plaats delict verschillende boobytraps achter voor de politie, hij wordt dan ook de "Trapper" genoemd. Het verhaal begint met de arrestatie van de Trapper die op heterdaad betrapt wordt. Als de Trapper zijn doodstraf nadert, slaat er een soort gelijke moordenaar toe en begint het erop te lijken dat de Trapper die vast zit helemaal niet de man is die daadwerkelijk de moorden gepleegd heeft. In het verhaal neem je de beslissingen van twee vrouwelijke hoofdpersonen die zich beide volledig verdiepen in wie nou de verantwoordelijke is voor de moorden. Het verhaal is op zichzelf erg goed en weet gedurende de hele game, die gemiddeld 1,5 tot 2 uur lang is, continu boeiend te blijven. Een van de zogenaamde pluspunten is de replaywaarde. Ik ben alleen niet zo te spreken over de replaywaarde van de game. Er zit natuurlijk een "domino-effect" in de game waardoor je met je keuzes het verhaal veranderd. Elke keuze is direct van invloed op de loop van het verhaal, goed nadenken over je keuze is dus een must, maar helaas zijn de veranderingen niet groot genoeg om de game meer dan twee keer te spelen. Ik zie Hidden Agenda dan ook als een dvd die je twee keer kijkt en vervolgens pas weer bij een verhuizing terugvind.

Supermassive Games heeft met Hidden Agenda gekozen voor Sony's PlayLink-systeem. PlayLink is een systeem waarbij je de DualShock-controller inruilt voor je telefoon. Het systeem werkt behoorlijk direct en een extra beeldscherm op je "controller" maakt totaal nieuwe dingen mogelijk. Zo is ook in Hidden Agenda een extra beeldscherm cruciaal, maar daar kom ik zo op terug. Je telefoon functioneert als een trackpad zoals je die op een laptop ook hebt, je haalt je vinger er overheen en een cursor met jouw gekozen kleur zie je op het televisiescherm bewegen. In het begin van de game is het simpelweg keuzes selecteren, maar al gauw komen er verschillende QTE (Quick Time Events) voor in het verhaal. Zo moet je weleens iets ontwijken of heb je de keus om iemand te beschieten. Ook komen er onderzoeken voor in het verhaal. Je ziet dan een plaats delict en krijgt drie icoontjes die hinten naar datgene dat je moet vinden. Je gaat dan met je cursor op zoek naar de locatie en moet binnen bepaalde tijd proberen de drie bewijsstukken te vinden. Het is wel matig dat deze onderzoeken ondanks het "domino-effect" telkens hetzelfde zijn. Het vinden van de bewijsstukken kan trouwens wel onverwachte gevolgen hebben op het verhaal. Zo vond ik een tang als bewijsstuk en had ik in diezelfde kamer een tang nodig om een trap te ontmantelen. Terwijl je het verhaal doorloopt kun je op je telefoonscherm per personage bekijken wat je van hun weet en is het mogelijk om de gevolgen van je keuzes terug zien. Het feit dat je hier de game niet meer voor op pauze hoeft te zetten (kan overigens wel) zorgt voor een meer vloeiende doorloop dan bij Until Dawn het geval was.

Kan jij een geheimpje bewaren?

De game is in je eentje te doorlopen, maar wordt pas echt interessant als je hem met een paar vrienden gaat spelen. In de normale Story Mode is het met vrienden (maximaal zes personen) iets uitdagender. Je hebt namelijk verschillende vormen van keuzes. Bij de ene keuze is het meeste stemmen gelden-concept van toepassing en bij de ander moet je het met elkaar eens worden. Dat zorgt voor hevige discussies en vergadersessies. Als je er echt niet uitkomt en echt jouw beslissing wil kiezen, dan kan je een "overname" in zetten. Door het snelst te zijn in een QTE en onderzoeken is het mogelijk om een "overname" voor je winnen. Wanneer je die kaart inzet, is jouw keuze dominant en heeft de rest pech. Je kunt ook aan de slag met de Competitieve Modus. Deze modus maakt het tweede beeldscherm onwijs belangrijk en het is overigens ook de mode waar de game zijn naam aan te danken heeft. De Competitieve Modus biedt eigenlijk al het voorgenoemde en voegt daar de "Hidden Agenda" aan toe. Om de zoveel scenes krijgt een speler een "Hidden Agenda". Een van de spelers krijgt dan een geheime opdracht en moet deze zien uit te voeren. Aan het eind van elke opdracht moeten de medespelers raden wie de "Hidden Agenda" had en ze krijgen te zien of die voltooid is. Bij het uitvoeren en raden van "Hidden Agenda's" krijg je punten en met de meeste punten win je het spel.

De Competitieve Modus is met de Hidden Agenda's een hele leuke toevoeging. De momenten waarop je het met elkaar eens moet worden, moeten natuurlijk ook voldoen aan jouw opdracht, dus zie dan maar eens onopvallend iedereen jouw kant op te sturen. Het is erg uitdagend, maar ergens haalt het ook de impact van de verhaallijn weg. Je bent namelijk zo bezig met het vinden van de persoon met de "Hidden Agenda", dat je het verhaal veel minder mee krijgt. Ik raad dus aan eerst de Story Mode te spelen en dan pas de Competitieve Mode.

Drukte op het beeldscherm

Supermassive Games heeft alles uit de kast getrokken om de personages zo mooi en realistisch mogelijk te maken. De game ziet er dan ook prima uit. Er is zo nu en dan wel een rare sprong in de animaties, maar je moet er op letten wil je dat kunnen zien. Zodra je met drie of meer personen gaat spelen, kan het wel een rommeltje worden tijdens de onderzoeken. Het is een drukke boel op het scherm door al de cursors en dat is ontzettend afleidend. Hierdoor is de tijd die je krijgt voor het onderzoek net iets te kort. De game kost je twintig euro en dat is naar mijn mening de perfecte prijs. Wat ik al zei, je koopt een game die je twee of drie keer speelt. Na de eerste sessie weet je al wie daadwerkelijk de Trapper is en dat maakt het al minder boeiend. Dan zijn ook nog eens de onderzoeken hetzelfde en al de andere veranderingen zijn zo klein dat het na twee keer vervelend wordt om vrijwel dezelfde scenes te bekijken. Ook is het jammer dat er geen hoofdstukken gekozen kunnen worden. Het zou boeiender zijn geweest als het maken van andere keuzes ook daadwerkelijk de Trapper en andere scenes deed veranderen.