Review: Heave Ho Nintendo Switch

Ik herinner mij de dagen op de basisschool alsof het gisteren was. We kregen op vrijdag altijd één uurtje op de computer, lekker doen waar we zin in hadden. Natuurlijk gingen we automatisch naar Speeleiland.nl, puur voor alle gratis games die we samen konden spelen. Vooral het samenspelen is waar alle plezier ontstond. Het maakte niet uit hoe vreselijk de games waren. Zolang je maar samenspeelde was het lachen, gieren en brullen. Heave Ho geeft mij bijna flashbacks aan deze tijden, maar dat geldt voor al zijn positieve én negatieve punten. Is het de moeite waard om aan te schaffen? Is de herinnering aan die goeie ouwe tijd genoeg? Je leest het hier.

Klimmen en klauteren

Heave Ho is een vele opzichten een game die goed in het rijtje games van Devolver Digital past. Het heeft een unieke stijl met prachtige kleuren en effecten, terwijl de humor ook weer sterk aanwezig is. De gameplay zelf is vrij simpel. Je klautert rond als een gibbon zonder benen om een bepaald checkpoint te halen. Het is ook wel handig dat je niet van de map afvalt, want anders val je te pletter en moet je gewoon opnieuw beginnen. Elke wereld heeft een bepaald thema die obstakels met zich meebrengt waar je rekening mee moet houden. Zo is er een junglelevel waar je jezelf vooral moet lanceren, terwijl de constructiewereld ervoor zorgt dat er bepaalde delen onder stroom staan. Elke run heeft een unieke soundtrack waardoor je wel echt het gevoel krijgt dat je in nieuwe, verse werelden begint.

De werelden zelf zijn op een of twee nieuwe gimmicks na niet erg interessant helaas. De meeste obstakels hebben we al eerder gezien in andere platformgames die al veel eerder uit waren als Heave Ho. Dus ik stond zelf niet altijd te springen om aan een nieuwe run te beginnen. Qua vormgeving is Heave Ho wel weer sterk in zijn leveldesign. Elke wereld heeft een aparte look, waardoor je precies weet wat het probeert voor te stellen. Er is ook een flink verschil in moeilijkheidsgraad. De eerste werelden waaraan je begint zijn echt cakewalks, maar de allerlaatste levels daarentegen zijn verschrikkelijk moeilijk als je niet weet hoe je ze moet benaderen. Ik hou zelf wel van een pittige platformer, maar de enorme stap tussen deze moeilijkheidsgraden was wel iets te heftig naar mijn mening.

Long live the king

Co-op is absoluut het hoogtepunt van deze game. Je kan de game spelen met maximaal vier spelers en dat is waar het plezier pas echt begint. De enorme chaos die ontstaat wanneer je met je familieleden en/of vrienden het einddoel probeert te bereiken, is een garantie voor brullen en elkaar uitschelden. Want ik zeg nu wel co-op, maar het allerleukste is elkaar natuurlijk gewoon een beetje dwarszitten. Ik heb met mijn broertje Musafa’s dood meerdere keren nagespeeld en het bleef hilarisch, elke keer weer. Zeker als je dan net bij het einde bent.

In co-op zijn er bepaalde dingen, die je ook niet in de singleplayer-modus kunt doen. Zo kun je munten verdienen door ze mee te nemen en af te leveren bij je einddoel. Met deze munten kun je nieuwe outfits verdienen voor je karakters. In de singleplayer-modus zijn deze munten er niet. Deze beslissing vind ik apart, want niet iedereen heeft natuurlijk de kans om met meerdere mensen te spelen. Dus in je eentje heb je gewoon pech. Maar goed, om heel eerlijk te zijn wil je eigenlijk ook niet meer in je eentje spelen als je eenmaal het plezier hebt ervaren van co-op. Dit is een sterk punt, maar ook een zwakte van Heave Ho.

Ontbrekende puzzelstukjes

Wat je ook kunt doen tijdens je speelsessie is op zoek gaan naar een magisch touw. Wat gebeurt er als je eraan gaat hangen? Dan komt er een minigame, hoera! En wat zijn die minigames leuk, heerlijke simpele tijdverdrijf. Maar hoe krijg je zo’n touw te pakken? Nou je moet er gewoon even op wachten. Hoelang? Geen idee, het gebeurt telkens random. Wil je alleen de minigames spelen? Helaas, kan niet. Dit soort beslissingen snap ik niet helemaal, zeker niet als je een toegankelijke party platformer maakt. Je zou verwachten dat alle minigames makkelijk herspeelbaar zouden zijn, maar met Heave Ho is dat helaas niet het geval.

Dit is jammer, want als je al deze opties wel zou beschikken dan heb je ineens een veel grotere game. Nu heb ik het gevoel dat Heave Ho zijn ding wel aardig doet, maar verder niet veel toevoegt aan het genre. Het klimmen en klauteren zelf is vermakelijk zat, maar het is niet iets wat je wilt doen voor meer dan een uur. Als de minigames toegankelijker waren geweest vanuit het menu, dan had ik meer de motivatie gehad om de game wat langer te spelen. Ook had je dan wat meer variatie in je game gehad, een beetje hoe de Mario Party-games dat doen. Door diverse modi aan te bieden ziet je er game er net wat voller uit.