Hoewel de originele trilogie alweer dik vijf jaar ten einde is, blijkt de Master Chief allerminst klaar te zijn met het afslachten van buitenaards gespuis. Een welkome frisse wind van nieuwe studio 343 Industries zou kunnen betekenen dat Halo 4 naast de fans ook meer gamers naar de serie zou kunnen lokken. Bewapend met de beste elementen uit de trilogie gecombineerd met de nieuwigheden uit de games die daarop volgden gaan we wederom de strijd aan met de Covenant.
Laten we bij het begin, of vanuit verhaaltechnisch perspectief het eind, beginnen. De Master Chief leeft nog en aangezien niet alles op rolletjes loopt in het universum pakt hij samen met Cortana de draad weer op vanaf het punt waarop Halo 3 ooit eindigde. Een openingslevel op een Halo-esk ruimteschip geeft de speler onmiddellijk dat vertrouwde gevoel terug, maar de daaropvolgende missie laat zien dat Halo 4 ook een eigen identiteit heeft. Je komt namelijk al snel in aanraking met een vijandelijke groepering die we nog niet eerder hebben ontmoet, de Prometheans. Deze vijand personifieert meteen ook de enige echte vernieuwing in de gehele campagne, een ervaring die op geen enkel punt weet te accelereren.
Het verhaal in Halo 4 wordt verteld aan de hand van schitterende cut scenes. Ook wordt er gehamerd op de relatie tussen de Master Chief en Cortana, waarvan die laatste aanvankelijk nogal lijkt te kampen met technische problemen. De chemie tussen deze twee is bewonderenswaardig, wat de overige vlakke karakters eigenlijk totaal overbodig en ongeloofwaardig maakt. De Prometheans doen een poging naast onze hoofdrolspeler en zijn geliefde artificial intelligence in de spotlight te treden, maar zonder overtuigend resultaat. Deze nieuwe vijand kent drie vormen, die allen worden gekenmerkt door een aangename combinatie van een zwarte basis met gloeiende oranje elementen. De eerste soort is simpel kanonnenvoer, maar de overige twee vormen waarin de Prometheans zich presenteren werken weldegelijk samen. De knights, de sterkste vorm, worden op momenten beschermd door vliegende Prometheans die bijvoorbeeld granaten onschadelijk kunnen maken en anderen kunnen healen. Het is dan ook een noodzaak om eerst deze beschermengelen uit de lucht te halen alvorens je gehele magazijn af te vuren op de knights. Deze vergen namelijk zoveel kogels alvorens ze hun dood in de armen sluiten, dat het al snel zeer frustrerend wordt.
Een nieuwe vijandelijke eenheid brengt ook nieuwe wapens met zich mee en deze zijn in tegenstelling tot de Prometheans zelf wel een welkome vernieuwing. Qua presentatie zijn ze adembenemend. Niet alleen door de typerende kleuren, maar ook door de onwijs gave animaties tijdens het wisselen van wapen of herladen, waarbij elke deeltje van je strijdtuig individueel lijkt te bewegen. Aangezien je nogal eens zonder kogels komt te zitten tijden de campagne zul je je meer dan eens moeten toespitsen op dit wapentuig. Ook de vertrouwde wapens van de Covenant zijn weer present, met hier en daar wat aanpassingen. Hoewel het aanbod aan wapens dus niet miniem is, blijft de campagne van Halo 4 aanvoelen als een aaneenschakeling van momenten waarop er op een bepaalde knop moet worden gedrukt of een landing zone moet worden ontdaan van vijanden. Memorabele momenten zijn zeer schaars en na het afronden van de singleplayer zul je dan ook vaker terugdenken aan de stilistische tussenfilmpjes, schitterende, gevarieerde omgevingen en subliem sound design, die eindelijk eens de aandacht hebben gekregen die ze verdienden, dan dat je daadwerkelijk zal terugverlangen naar bepaalde stukken gameplay.
De multiplayer van Halo 4 is echter wel een ijzersterk gegeven. Deze voelt vertrouwd aan en weet elementen uit Reach goed te kaderen, waardoor het beschikken over bijvoorbeeld jet packs geen match winnend voordeel is. Ook is het mogelijk om zoals in praktisch elke shooter vandaag de dag je eigen uitrusting samen te stellen. Naarmate je stijgt in level speel je uiteraard meer wapens en andere vaardigheden vrij, waardoor je altijd een reden hebt om door te spelen. En doorspelen zul je, want zit je er eenmaal in, dan zul je je controller niet gauw aan de kant leggen. Qua modes is er slechts een enkele nieuwkomer: Regicide. Deze mode verklaarde ik al eerder in mijn Gespeeld en komt neer op een vorm van Slayer, Call of Duty spelers kunnen hier Free for All lezen, en maakt de speler die op dat moment bovenaan staat zichtbaar voor alle anderen. Door het omleggen van deze speler verdien je extra punten en dit wordt bovendien getypeerd als een koningsmoord. Een kleine twist die zoén simpele modus in mijn ogen goed kan gebruiken. Ook Flood zal nieuw ruiken, maar komt neer op een aangepaste versie van Infected, wat weer een vorm van tikkertje weerspiegelt. Een modus die je niet nachtenlang zult spelen, maar slechts leuk zal zijn voor tussendoor.
Qua maps is er in Halo 4 variatie genoeg. De wat kleinere maps lijken de overhand te hebben, maar ook (middel)grote speelvelden zijn aanwezig. Vreemd is echter dat sommige modes met kleinere groepen spelers geen grote maps uitsluiten, waardoor je soms minuten loopt te zoeken naar je tegenstander. Ook de combinatie van grote groepen en kleinere maps komt voor, maar dit uit zich slechts in meer chaos, maar nooit in irritatie. Al met al zal Halo 4 tot in het oneindige kunnen worden gespeeld, ook al vernieuwd het minder dan eerdere delen in de serie. Persoonlijk speel ik graag het vertrouwde King of the Hill, waarin een bepaalde zone van de map moet worden veroverd, die bovendien om de zoveel tijd wordt verplaatst. Het team dat het langst deze zones heeft gecontroleerd wint. Teamwork is hier dan ook genoodzaakt en het niveau van samenwerking zal uiteindelijk moeten bepalen hoe lang ik Halo 4 nog actief zal blijven spelen.
Toch is het nog niet gedaan met het pakket van Halo 4, want ook Spartan Ops, een nieuwe mode, mag niet worden vergeten en is mijn ogen vooralsnog de verrassing van de game. Spartan Ops is een episodisch deel van Halo 4, waarbij iedere week een vijftal missies wordt toegevoegd die met maximaal vier spelers zijn te doorlopen. Het betreft dan wel tonelen uit de singleplayercampagne, maar met verscheidene objectives, cut scenes en gesproken dialoog blijken deze missies vele malen leuker dan de campagne zelf. Bovendien kun je in Spartan Ops gebruik maken van je zelf gecreëerde klassen en verdien je ook hier experience points, in tegenstelling tot de singleplayer. Natuurlijk moeten de episodes zich in de komende maanden nog echt gaan bewijzen, maar de start smaakt zeker naar meer.
Halo 4 is nieuw, maar voelt desondanks erg vertrouwd aan. De nieuwe vijand oogt schitterend, maar blijkt gameplaytechnisch frustrerend en weet hierdoor de eenvoudige campagne niet naar een hoger niveau te tillen. Gelukkig is de multiplayermodus ouderwets verslavend, ook al is het aanbod aan nieuwe modi miniem. Alle elementen uit eerdere delen worden in Halo 4 samengebracht en gesmolten tot een emulsie die op elk vlak in balans is. Tot slot brengt Spartan Ops een nieuwe dimensie met zich mee, die zich wellicht nog moet bewijzen, maar vooralsnog een van mijn favoriete onderdelen van de gehele game is. Halo 4 heeft oog voor detail, waardoor de audiovisuele presentatie eindelijk de verdiende aandacht heeft gekregen, en speelt heerlijk weg, maar neemt nergens echte risico's. Een topper die fans moeten spelen, maar overige gamers wellicht niet genoeg redenen geeft om de serie ook eens op te pakken.
}