Review: Fallout 4: Far Harbor Xbox One

Na Automatron en Wasteland Workshop is Far Harbor de derde DLC voor Fallout 4. Echter kun je de eerste twee vergeten, want Far Harbor is de eerste échte grote expansie voor de populaire RPG van vorig jaar. Een nieuw gebied, nieuwe karakters en nieuwe loot liggen te wachten op het eiland dat wordt geteisterd door radiatie en, hoe kan het ook anders, een aantal groeperingen die lijnrecht tegenover elkaar staan.

Van verloren zoon naar verloren dochter

In Far Harbor reis je voor je buddy Valentine (om precies te zijn voor zijn Detective Agency) af naar het noorden van de Commonwealth waar natuurlijk weer een persoon vermist is (zoals dat wel vaker het geval is in Fallout 4). Om deze mysterieuze en spontaan verdwenen vrouw, tevens de dochter van twee zeer ongeruste ouders (klinkt bekend?), te vinden, reis je af naar een eiland in het verre noorden. Dit kun je doen op eigen tempo, want zowel nieuwelingen (level 1) als veteranen (level 50) kunnen deze reis maken. Wanneer je per boot arriveert, maak je meteen kennis met de excentrieke bevolking van nederzetting Far Harbor en de gevaren van het eiland. Het grootste gevaar is de radiatie die vrijwel overal aanwezig is en oorzaak is voor het ontstaan van enorme monsters.

Je doel lijkt simpel: vind de vrouw en breng haar terug naar het vasteland. Maar niets is minder waar. Al snel kom je in aanraking met een groep synths en daarna met de Children of Atom die geloven dat de radiatie op het eiland heilig is. Direct heb je iets met of tegen deze groeperingen, maar door hen te helpen of tegen te werken kom je achter hun ware idealen. Uiteindelijk bepaal jij of je iets wilt opofferen voor vrede of dat je juist iedereen straft die handelde volgens jouw morele overtuigingen. Deze dynamiek is wat heel Fallout 4 voor mij interessant maakt voor. Echter volgen de keuzes in Far Harbor elkaar redelijk snel op waardoor je soms overhaaste beslissingen dient te nemen.

Plotselinge puzzels

Gelukkig zijn er genoeg zijmissies aanwezig om je mee bezig te houden als je even afstand wilt nemen van het hoofdverhaal. Je komt in aanraking met nieuwe wapens, nieuwe uitrustingen, nieuwe locaties, nieuwe settlements, nieuwe vijanden en vooral een hoop nieuwe karakters met allemaal hun eigen motivaties en geloofsovertuigingen. Toch kom je weer terecht bij het hoofdverhaal waarin belangrijke keuzes continue aan de orde van de dag zijn. Maar halverwege in het verhaal krijg je ineens een puzzelsequentie voor je kiezen. De gehele game verandert van stijl en kleurenpalet en plots bevind je je in een computersysteem vol puzzels. In deze puzzels bouw je blokken en stuur je lasers richting firewalls met als doel benodigde data te verzamelen. De eerste paar puzzels zijn gemakkelijk, maar de laatste erg uitdagend. Voor deze puzzel had ik minstens een half uur nodig. Hoewel de puzzels een leuke afwisseling zijn, halen zij je volledig uit het verhaal. Daarnaast is de manier van bouwen (hetzelfde systeem als het bouwen van settlements) gewoonweg niet ideaal, met frustratie als gevolg.

Onheilspellend en huiveringwekkend

Het eiland van Far Harbor is direct te herkennen, omdat het is gehuld in een mist van radiatie. Wanneer de zon schijnt, zorgt dit voor mooie plaatjes, maar zodra deze zich verstopt achter bomen of de nacht valt, zorgt de mist voor een vreemde waas. Het geeft een onheilspellend gevoel, maar maakt de game er niet mooier op. Tevens leek de mist zelfs voor geringe framerateproblemen te zorgen. Toch stoorde ik me daar amper aan, omdat ik hoe dan ook elke uithoek van Far Harbor wilde verkennen, alle groeperingen wilde uithoren en wilde experimenteren met nieuwe gear en huiveringwekkende wapens, zoals de krankzinnige harpoon gun. Na ongeveer vijftien uur stichtte ik vrede op het eiland, nam ik de verloren dochter mee naar huis en had ik bijna het gehele eiland gezien. Dat was me het avontuurtje wel.