Review: Eat Lead: The Return of Matt Hazard PlayStation 3

Het heeft enkele jaren geduurd, maar eindelijk is het dan zover: Matt Hazard is terug in een spiksplinternieuw avontuur! In Eat Lead: The Return of Matt Hazard laat deze vergeten gameheld zien dat hij zijn kunsten nog altijd niet verleerd is, en rekent hij in verschillende levels af met alle schurken die hem in zijn eerdere games dwars zaten. It's Hazard time!

Matt wie?

Nu vraag je jezelf als gamekenner natuurlijk af hoe het komt dat je nooit eerder van Matt Hazard hebt gehoord. Wellicht doordat de beste man nooit eerder in een game is verschenen. Hoewel de titel anders insinueert, is Eat Lead toch echt de eerste titel waarin Matt Hazard meespeelt. Gelukkig doet de ontwikkelaar ook niet al te veel moeite om de schijn hoog te houden en verraadt het introfilmpje direct al dat de hele game een grote parodie is op bekende gamekarakters en hun games. Zo zie je in het introfilmpje enkele boxshots voorbij komen van games waarin meneer Hazard een hoofdrol zou hebben vertolkt. De boxshots lijken echter verdacht veel op die van bekende games als Doom en BioShock. Als Hazard tijdens het introfilmpje dan ook nog eens vertelt hoe hij de overstap van een side-scrolling shooter naar een 3D shooter maakte om in de nadagen van zijn carrière in een kartgame te belanden, weet je dat je deze titel niet al te serieus moet nemen.

De toon is gezet

Gelukkig wil dat niet zeggen dat de volledige game ruk is. Ik heb me toch wel redelijk vermaakt met de flauwe grappen die me zo nu en dan werden voorgeschoteld. Neem bijvoorbeeld die ene keer waarbij hij 'It's Hazard time!' roept en de actie vervolgens volledig uitblijft. Gortdroge humor die mij wel ligt. Of wat te denken van dat level waar in het begin in de bovenhoek een hele lap tekst verschijnt met de te volbrengen goals? Matt Hazard klaagt erover, waarna er 'n goal overblijft; schiet op alles wat beweegt. En dan dat level met de naam 'Backdoor Assault at the Big House'. Als subtitel zetten de makers er doodleuk 'It's not what you think' tussen haakjes achter. Zo gaat het eigenlijk de hele game door. Een zwak voor flauwe humor is dus wel vereist. Mocht dit niet jouw kopje thee zijn, dan zul je het na een half uur wel voor gezien houden en heeft het weinig zin deze review verder te lezen.

Lange laadtijden? Dat belooft wat!

Mocht ik nog steeds je aandacht hebben, dan wil ik je er wel voor waarschuwen dat de humor ook wordt gebruikt om een aantal (technische) tekortkomingen te verbloemen. In het eerste level wordt bijvoorbeeld de besturing uitgelegd, waarbij Matt klaagt dat hij niet eens kan springen in deze game. En tijdens de laadschermen lees je dat het volgende level wel heel erg vet moet zijn met zulke lange laadtijden. Humor is leuk, maar in zulke gevallen heb ik liever kortere laadtijden en een mogelijkheid om te springen. Zo word je wat betreft bewegingsvrijheid redelijk beperkt. Het is niet mogelijk om op of over tafels, stoelen of drempels te springen. Evenmin kun je voorwerpen kapot schieten, zelfs geen ramen. Hoewel de game grafisch best wel redelijk is, moet je op technisch gebied dus niet al te veel verwachten.

Simpele gameplay

Eat Lead is echt een rechttoe rechtaan shooter. Kamertje in, vijanden komen tevoorschijn, vijanden worden overhoop geschoten, deurtje gaat open en je herhaalt het ritueel in een volgend kamertje. Bij enkele eindbazen maakt men gebruik van quick time events. Op het juiste moment op de juiste knoppen drukken en je hebt de eindbaas binnen een mum van tijd verslagen. Het zorgt voor de welkome afwisseling, maar voegt verder weinig toe. Tenslotte is de besturing redelijk te noemen. Zo heb je de mogelijkheid om jezelf achter muurtjes te verschuilen en met 'n druk op de knop over een tafeltje te rollen of naar een ander muurtje te rennen. Het heeft wel wat weg van de besturing in games als Rainbow Six: Vegas of Gears of War, echter is de uitwerking een stuk minder en beperkter.