Review: Dungeon Siege III PlayStation 3

Naast het shootergenre is er nog een ander soort game wat volop in productie is. We hebben het hier uiteraard over het role-playing game-genre. Ik noem een Witcher 2, Mass Effect 3, The Elders Scroll V: Skyrim, maar ook Diablo 3 en Dungeon Siege 3. Die laatste twee vallen een beetje buiten de boeg, want het zijn dungeon crawlers. Juist ja, dat genre waar je opa drie generaties terug laaiendenthousiast over was.

Vier helden, 'n verhaal

Ok', drie generaties terug is misschien een beetje overdreven, maar dit genre behoort wel bij de senioren. De westerse actie-RPG's nemen de markt over en dan is er al snel geen plaats meer voor Dungeon Siege 3. Hoewel ik Diablo 3 ook nog wel zie scoren. Maar het gaat hier over Dungeon Siege 3, de game die in eerste instantie door de postbode werd gestolen. Maar toch heb ik hem in mijn PlayStation kunnen proppen om hem een flinke review te geven. Bij deze dan, de review.

Wat is een dungeon crawler dan eigenlijk, hoor ik je zeggen. Het is h'l kort door de bocht een hack & slash-game met RPG-elementen. Het "looten" wat je doet, zorgt voor nieuwe items, meer geld en een sterkere bepantsering. Je kijkt (meestal) van bovenaf mee en je ramt zo snel als je kan wat knoppen in om de meest spectaculaire combo's op het beeld te toveren, zonder dat je weet hoe je het doet. Toch moet je in Dungeon Siege 3 even wachten voordat het zo spectaculair wordt. Pas na een aantal uur heb je echt aanvallen die meerdere vijanden in 'n keer omver beuken. Wanneer je die aanvallen eenmaal kan, ziet er mooi en strak uit. Grafisch is het allemaal goed en ook de karakters zien er menselijk uit. Technisch is het allemaal prima, hoewel de omgevingen wel wat levendiger mochten. Buiten het technische om, miste ik iets"

I have got a feeling, oehoeeee"

Bij de meeste games heb ik een gevoel. Noem me filosofisch, maar bij deze game is dat absoluut niet het geval. Dit kan aan het genre of aan mij liggen, maar het voelt gewoon niet lekker. Het verhaal is weer een slap aftreksel op een midlifecrisis maar dan in de middenleeuwen. Vier karakters (waar jij er 'n uit moet kiezen) moeten het land bijeenhouden. Dit doen ze door veel, maar dan ook echt heel veel vijanden af te slachten. Deze vijanden zijn meestal hetzelfde. Als jij tegen tien ridders moet vechten, zien er allemaal hetzelfde uit. Hoe slacht je deze vijanden dan af? Door te levelen in het spel verkrijg je verschillende skills die je ook weer kan doorontwikkelen. Extra aanvallen, nieuwe wapens of magische spreuken. Het vechtsysteem waarin je deze upgrades gebruikt, werkt nogal zwaar, maar na wat koppen eraf gehakt te hebben, voelt het vertrouwd. Nog 'n puntje van kritiek: het verzamelen. Bij de meeste RPG's krijg je een hartverzwakking als je een bepaald voorwerp vind waar je al een tijdje naar opzoek bent. Bij Dungeon Siege is dat niet zo. Je hebt geen idee wat je op de grond vind. Het looten (zo noem je dat) werkt dus niet helemaal lekker. En dat is toch wel zonde, want daarin zou juist de verslavingsfactor moeten zitten van deze game. Gemiste kans.

Fantasic Four

Om nog even terug te komen op die vier helden: er is ook een onlinefunctie. Je kan samen met drie anderen het verhaal bestormen. Het brengt niks extra's met zich mee, maar het is wel geinig om een keer te proberen. Er is ook een lokale co-op. Samen met je maat, vriendin, hond of die eerder genoemde opa kun je de game spelen. Je kan samen verschillende quests afgaan en zo allemaal spullen bij elkaar verzamelen. Hier komt het eerder genoemde probleem: het is niet leuk om spullen te verzamelen, want er zit geen motivatie in. Dus waarschijnlijk laat je die quests al snel links liggen en ga je door met hoofdverhaal, die tot mijn verbazing rond de twintig uur duurt. Of dit kort of lang is, mag je zelf invullen.