Review: Dragon Ball Z: Raging Blast PlayStation 3

Dragon Ball Z is al sinds de jaren '80 een zeer populaire manga serie uit Japan. Over de hele wereld is de serie uitgezonden, waaronder ook in Nederland. Ik kan me de pauzes op de middelbare school nog wel herinneren, iedereen had het erover. Hoewel ik niet zo gezogen was in de serie als mijn klasgenootjes, keek ik de serie wel. Intussen zijn er veel games van de serie voorbij gekomen. Of Dragon Ball: Raging Blast me nu nog weet te enthousiasmeren, lees je in deze review.

Alles in 'n

Dragon Ball Raging Blast bevat alle verhaallijnen uit Dragon Ball Z-serie. Je kan ze allemaal los in de game spelen. Zo kun je bijvoorbeeld de Freeza Saga of Super Sayan Saga spelen, die dan weer opgedeeld zijn in bepaalde hoofdstukken. Net als in de tekenfilmserie, kan je dus de verhaallijnen naspelen.

Wanneer je de serie nog niet goed kent, zul je tijdens de gevechten niet goed begrijpen waar je mee bezig bent. Het is wel mogelijk om de samenvattingen tussen de gevechten door te lezen, maar tijdens het gevecht zullen je personages om de beurt wat zeggen.

Polygonen in overvloed

De game zit grafisch goed in elkaar, zo zien de personages eruit als in de tekenfilm. Je hebt echt het idee dat je naar een tekenfilm zit te kijken. Wat ik jammer vind is dat de lip-sync niet lekker loopt. Zo lijken de personages te praten als poppen uit Sesamstraat. In de tekenfilm serie, die vertaald is in het Engels, liep dat ook niet altijd even synchroom. Maar dat is tien keer beter als in de game. De originele Japanse stemmen zitten in de game en dat is ontzettend cool voor de echte fans onder ons. En dan kun je ook nog kiezen of je ondertiteling erbij aan wilt hebben.

Iedereen doet mee

Het is mogelijk om met alle personages uit de serie te spelen, dus ook met de geëvolueerde soorten van een personage. Want wie de serie heeft gevolgd weet dat er er personages zijn uit verschillende dimensies. Maar ook fuseren een aantal personages in de serie, zoals GoGu en Trunks in GoTang, en ook die is speelbaar.

Gevechten in overvloed

De game hoort in het fighting genre, maar toch kun je het totaal niet vergelijken met een Tekken of welke andere fighting game dan ook. Wie de game speelt zal ervaren dat het vechten op zich niet zo'n kunst is. Je ramt op 'n bepaalde knop en that's it. De enige keuze die je maakt is dat je jezelf oplaad en dat je met je supersonische kracht een aanval doet. Of dat je met verschillende combo's, waarbij zelf wordt bepaald of je je vijand slaat of schopt.

Het lastigste gevecht dat ik in de game had was met de camera, want die deed af en toe zo zwaar irritant. De game heeft natuurlijk een ontzettend grote omgeving en je kunt echt alle kanten op. Maar soms staat de camera in zo'n positie dat je denkt dat je je vijand een klap uitdeelt en dat je deze dan finaal de andere kant uitdeelt, omdat je niet ziet wat je personage doet.

De multiplayer maakt alles goed

Je kunt de game zowel offline- als in online multiplayer spelen, waarbij de splitscreen in de offline multiplayer opmerkelijk is. De offline multiplayer heeft namelijk geen problemen meer met de camera. Ook niet wanneer je bijvoorbeeld tegen een muur aanstaat, dan komt de camera boven het personage te staan. Het probleem met de camera bij de online multiplayer is wel weer aanwezig.