Review: Disintegration - Slaat de plank mis Pc

Disintegration is een game die het First-Person Shooter genre combineert met Real-Time Strategy. Een combinatie die ik in ieder geval nog niet vaak ben tegengekomen en die veelbelovend klinkt. Of de game ook daadwerkelijk veelbelovend is, heb ik voor jullie uitgezocht door een aantal missies te spelen in de single-player campagne. De game kent ook een multiplayer, maar er waren te weinig spelers om een match te spelen tijdens de review. Dus pak je Gravcycle en vlieg mee, zodat ik je een overzicht van de game kan geven.

Een wereld vol menselijke robots

De wereld waarin Disintegration zich afspeelt, is nogal verdeeld door de verschillende processen waar de mensen aan bloot zijn gesteld. De game gaat dan misschien wel over robots, maar via een Integration-process worden de menselijke hersenen overgeplaatst naar een robotlichaam. Dit klinkt goed, maar uiteindelijk gaat er van alles mis, waardoor de mensen gevaar lopen en aangeduid worden als Naturals. De taak van Romer Shoal is dan ook om de resterende Outlaws en Naturals te helpen, en ondertussen zijn vijand Black Shuck uit te schakelen. Het idee achter de Integration en de staat waarin de wereld zich verkeert, is helemaal niet slecht, maar helaas wordt het weinig uitgewerkt in het hoofdverhaal. Uiteindelijk ben je meer bezig om de Outlaws te helpen en Black Shuck te verslaan dan dat er echt diep in gegaan wordt op de wereld. De locaties van de missies bieden ook erg weinig informatie. Dat Romer Shoal nogal mysterieus is, doet de game dan ook niet goed. Vergeleken met de andere personages mist hij een echte persoonlijkheid en een interessant achtergrondverhaal. De robot-metgezellen in de game ademen dan juist wel een sterke persoonlijkheid, die nog sterker tot uiting komt door de sterke voice-acting. Na een missie voltooid te hebben, is het dan ook aan te raden om even met iedereen te praten, want de discussies zijn de moeite waard. Je krijgt hierdoor ook veel meer te weten over Agnes, Sequin en Doyle, waarvan zeker Doyle mijn favoriet is. De diepgang die het verhaal en Romer Shoal missen, wordt dus grotendeels opgepakt door de metgezellen.

Het verhaal wordt uitgebeeld door de cutscenes. Deze draaien op dertig beelden per seconde en maken geen gebruik van het volledige scherm, wat toch wel de beleving verstoort. Verder worden er tijdens de missies nog informatie gegeven via de radio en praten de personages met elkaar. Aan het eind van de missie kun je op het hoofdkwartier nog even gauw met iedereen praten. Tijdens deze momenten wordt er echt persoonlijke informatie gedeeld en leer je iedereen kennen. Het hoofdkwartier is de plek waar de missies worden gestart, maar verder is hier weinig te beleven.

Roman Shoal en zijn Gravcycle

Je begint een missie dus altijd op dezelfde manier. Hoe onzinnig het ook klinkt om te praten met de robots voor challenges, het is wel degelijk nuttig. Wanneer je de challenges behaalt, krijg je namelijk Chips die je nodig hebt voor upgrades. Zowel Romer Shoal als de metgezellen kunnen worden geüpgraded, mits ze het juiste level hebben. De upgrades zorgen ervoor dat ze meer schade aanrichten, meer schade kunnen incasseren of dat de gadgets sneller gebruikt kunnen worden. Hoe meer missies je voltooit, hoe sterker iedereen wordt. Dit level-up systeem werkt prima voor Disintegration en zorgt ervoor dat een aantal minpunten langzaamaan worden weggepoetst. De Gravcycle waar Romer Shoal de piloot van is, is namelijk helemaal niet zo gaaf. In het begin doe je maar weinig schade en het ontwijken van vijandelijk geschut gaat lang zo eenvoudig niet. Nogal frustrerend wanneer alle vijanden graag op jou schieten. Het is nogal een onhandig voertuig dat het voornamelijk moet hebben van de boost. Deze boost moet eerst opladen en wanneer je stoorzenders tegenkomt, kun je het helemaal niet gebruiken. De boost is dan wel weer handig om razendsnel gevallen metgezellen op te pikken, zodat ze weer op het veld kunnen respawnen. Een ander probleem van de Gravcycle is dat het maar vijftien meter boven de grond kan vliegen. Ik begrijp dat het een ondergrond nodig heeft en niet hoog kan vliegen, maar wanneer je door de stad of heuvels vliegt, is dit echt wel laag. Je hebt bijna geen overzicht en kan soms net boven bepaalde gebouwen vliegen.

Je hebt ook weinig keuze in de wapens die de Gravcycle gebruikt. Aan de ene kant zorgt dit voor afwisseling, maar aan de andere kant zit je er tijdens een missie wel mee. Zo kun je in het begin je metgezellen healen, maar heb je dit tweede wapen in de latere missies soms weer niet. Bij het eerste wapen dat je krijgt, gaat het er gewoon om hoe snel je de muisknop kunt indrukken. Tot je het wapen moet herladen, want dat duurt best lang. Naarmate je meer missies speelt, krijg je wel meer handigheid in het besturen van de Gravcycle en weet je wat je moet doen met de wapens. Wat erg soepel gaat, is de wisseling tussen de twee wapens die Romer heeft. Het schieten met Romer, terwijl je de metgezellen aanstuurt, geeft ook geen problemen en zit goed in elkaar. Romer wordt gezien als het FPS-gedeelte van de game, terwijl het aansturen van de grondtroepen ons brengt bij de Real-Time Strategy.

Vechten op de grond

Bij een groot gedeelte van de missies heb je dus altijd twee à vier metgezellen mee, die moeten helpen om de missie te voltooien. Elk metgezel heeft een ander robotlichaam, wat vooral tot uiting komt in de gadget die ze bezitten. De ene robot kan raketten afvuren, terwijl de ander met zijn gigantische vuisten op de grond slaat. Het combineren van de gadgets zorgt voor meer schade aan de vijanden en worden eigenlijk op twee manieren gebruikt. De gadgets werken namelijk goed tegen grote aantallen en de sterkere vijanden. Het nadeel van de grondtroepen is dat ze als een team reageren. Hierdoor is er geen onderscheid tussen de verschillende robots, terwijl dit qua levensbalk en sterkte er echt wel is. Tussen het vechten door zorgt dit er ook voor dat alle robots dezelfde kist openmaken, wanneer je deze markeert met de scanner. Multitasking is niet bepaald een onderdeel van hun talenten.

Naast dat de robots zich als een team voortbewegen, is er ook bijna geen strategie aanwezig. Tijdens het vechten kun je ervoor kiezen om een vijand te markeren wat ervoor zorgt dat al je metgezellen zich op deze vijand storten. Een andere mogelijkheid is om ze op een vaste plek te plaatsen. De metgezellen maken dan gebruik van de beschutting en redden zich aardig op het slagveld. Op dat moment is het aan Romer om vijanden in de achterhoede uit te schakelen. De missies zijn afwisselend door de doelen en challenges zitten vol actie. De uitdaging is vooral te vinden op de Maverick moeilijkheidsgraad. Maverick kan ontzettend frustrerend zijn, doordat de gameplay niet optimaal is, maar de eerste twee moeilijkheidsgraden zijn te gemakkelijk. Het grote minpunt is dan ook dat je tijdens een missie de game niet kan afsluiten, want dan raak je de voortgang van die missie kwijt. Ga je tijdens een missie dood dan maakt de game wel gebruik van de checkpoints. Waarom deze niet werken wanneer de game wordt afgesloten, is mij een raadsel.

Multiplayer als eind content

Ik ben dus niet aan de slag gegaan met het multiplayer gedeelte van de game, maar heb wel even gesnuffeld in het menu en de multiplayer-Sandbox. De game geeft de mogelijkheid om je eigen logo te creëren met behulp van de verschillende iconen die gecombineerd mogen worden. Nog een kleurtje om het af te maken en je hebt een mooi logo voor in de multiplayer-matches. De multiplayer van Disintegration is gebaseerd op drie game modi. In Zone Control moet je zones veroveren en verdedigen met de grondtroepen. Bij de Collector laten Gravcycles en grondtroepen Brain Cans vallen die punten opleveren die nodig zijn om de game te winnen. En als laatste heb je de Retrieval modus. Hier moet je Cores oppikken en naar bepaalde locaties brengen of ervoor zorgen dat het aanvallende team deze Cores juist niet kan inleveren.

De spelers kunnen vervolgens kiezen uit negen Crews. Elke Crew heeft zijn eigen grondtroepen en speciale Gravcycle. Wanneer je een Crew selecteert, worden de eigenschappen van de Gravcycle en grondtroepen duidelijk. De Milita kan bijvoorbeeld erg veel schade incasseren, maar is ontzettend langzaam. De Muertos aan de andere kant zijn erg snel, maar doen weinig schade. De problemen waarmee je te maken krijgt in de single-player, zijn dus ook aanwezig in de multiplayer. De Business Crew en Lost Ronin voelen wel goed aan en ik vermoed dat deze dan ook populair gaan worden. Deze twee Crews hebben namelijk goede wapens en zijn goed te besturen, waardoor ze een stuk gebalanceerder zijn dan de specifieke Crews. Een multiplayer kan natuurlijk niet zonder customisatie-opties en die zijn dus ook aanwezig in Disintegration. Met het behalen van challenges wordt een gedeelte van de attachments verdient voor de Gravcycle. De resterende attachments en skins voor de Crews moeten worden gekocht met de in-game munten. Deze munten kun je echter alleen kopen met echt geld. De multiplayer biedt dus in ieder geval genoeg content en keuzes voor de spelers.