Review: Deadly Premonition 2 -2 frames per seconde Nintendo Switch

Oké, laat ik beginnen met dat Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise een vreemde game is. De game is raar, voelt wild en de gameplay is mogelijk een beetje gedateerd. Ik heb de eerste game in de serie niet gespeeld, maar als ik de fans van de serie mag geloven, dan is dat ook wel beetje het verhaal achter de game. Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise is rommelig, chaotisch en behoort zeker niet in het rijtje 'AAA-titels'. Gelukkig profileert de ontwikkelaar de game ook niet op die manier en dat maakt het dan ook wel weer enigszins goed. Denk ik?

Heel veel dialoog

Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise is onderdeel van de Deadly Premonition-reeks, ontwikkeld door TOYBOX Inc. en uitgegeven door Rising Star Games. De game volgt het verhaal van detective Francis York Morgan, die verantwoordelijk is voor het oplossen van misdaden in de stad Greenvale. De detective, die vaak alleen bij zijn tweede naam 'York' wordt genoemd, staat bekend om zijn excellente criminele profilering; op die manier lost hij immers zijn meeste zaken op. Daarnaast heeft hij ook de bijzondere gewoonte om op zoek te gaan naar berichten in zijn koffie op de vroege ochtend. Een lugubere vent als je het aan mij vraagt.

Laat ik meteen glashelder zijn: deze game is niet voor iedereen weggelegd. De game bevat ontzettend veel verhaal, wat resulteert in eindeloze dialogen tussen personages. Ja, daar moet je van houden. Wat het verhaal precies inhoudt, bespaar ik je voor nu; dat is aan jou om zelf te ervaren. Ik kan wel verklappen dat jij de detective bent in deze game, dus gesprekken aanknopen met allerlei verschillende personages behoort nou eenmaal tot het takenpakket. Evenals het analyseren van de omgevingen waar je terecht komt. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet alle dialogen even interessant vond. Sterker nog, dit had ik vaker niet dan wel! Maar hier komt het echt neer op smaak, dus daar zal ik de game niet meteen op benadelen.

Na een glimlach komt irritatie

De controls in de game zijn relatief simpel en vereisen niet veel denkwerk. De knoppen die je kunt gebruiken, staan in je scherm aangegeven, waardoor zelfs je broertje van drie deze game kan spelen. Het zou overigens wel onverantwoordelijk van je zijn om hem deze game te laten spelen. De game is immers bestemd voor hen die zestien jaar of ouder zijn. Wanneer je de cutscenes onder ogen krijgt, en die zijn er genoeg, begrijp je precies wat ik bedoel. Wat ik altijd kan waarderen in games zijn goede voice-overs en goed geschreven lines. In Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise is er voelbaar geïnvesteerd in dit aspect van de game en daar ben ik de ontwikkelaar dankbaar voor. Het is verre van perfect, maar de stemmen zijn goed ingesproken en zo nu en dan betrapte ik mijzelf op een glimlach.

Maar na een glimlach volgde vaak irritatie. Maar waarom, vraag je je af. Ik zal het je uitleggen. Na cutscenes is het gewoonlijk dat een game weer doordraait. Daar kunnen we het wel over eens zijn, toch? In Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise liep ik echter tegen ontzettend veel performance problemen aan, die vooral op het buitenterrein voorkwamen. In het jaar 2020 mag je van gameontwikkelaars verwachten dat zij een game afleveren die zestig frames per seconde haalt. Zeker als de ontwikkelaar bijna de hoofdprijs vraagt voor een game. In Deadly Premonition 2 kwakkelde ik echter tussen de twintig à dertig frames en dat ruïneerde op sommige momenten letterlijk mijn ervaring met de game. Daarnaast is er nog het feit dat de graphics ontiegelijk gedateerd zijn. TOYBOX Inc. heeft de reputatie dat zij games ontwikkelen met technische mankementen. Helaas zijn ze er met deze game niet in geslaagd dit imago van zich af te schudden.

En verder...

Waar je in de vorige game nog de auto kon pakken, heb je in deze iteratie van Deadly Premonition slechts een skateboard tot je beschikking. An sich een grappig concept; het breekt de stijl van de game. Later in de game heb je de mogelijkheid om een fast travel systeem vrij te spelen, waardoor je de vaart in de game kunt houden. In de 'soort van open wereld'-setting zijn verschillende mini games beschikbaar en leven de personages hun rustige leventjes. Helaas is het moeilijk om van deze aspecten te genieten, aangezien je constant wordt geconfronteerd met de technische tragedie: de belabberde PlayStation 1-performance. De game maakt, net als het eerste deel, gebruik van een time-mechanic. En hierdoor is het op sommige momenten wachten geblazen in je krappe hotelkamer. Tenzij je genoeg sigaretten op zak hebt, want dan kun je tijd nog wat versnellen.

Ook in de laatste paragraaf van deze review moet ik helaas nog even de ruimte en woorden pakken om kritisch te zijn. We hebben het namelijk nog niet gehad over het combat-systeem in deze game. In één woord: onhandig. En ook hier moet ik (helaas) opmerken dat de techniek het concept in de weg zit. Het combat systeem is qua aim-mechanics vergelijkbaar met games als Grand Theft Auto en Watch Dogs. Je richt, je schiet en je doodt. Maar in Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise voelt de besturing, ook zonder de technische interrupties, veel onhandiger aan. Zonde, want het is een mechanic waar je veel gebruik van dient te maken. Van een game die je bijna vijf tientjes kost mag je eigenlijk meer verwachten. Ja, ook als het een Switch-game is.