Review: Darksiders PlayStation 3

Kom voorlopig maar niet mijn game-kamer binnen, want ik stamp je helemaal aan puin. De Apocalyps is te vroeg begonnen, ik ben onteerd, bedrogen en belazerd door iedereen. Ik moet het vuile werk weer doen. Ik zal ze verdomme allemaal eens een lesje leren. Niemand fockt met mij. I AM BECOME WAR.

Voor de storm

Deze eerste paar maanden is het al gelijk zwaar concurreren geblazen met game releases. Eind deze maand wordt het universum getrakteerd op Mass Effect 2, maar dat is nog lang niet alles. BioShock 2 staat ook al te trappelen vanuit de diepe zee om ons een nieuw aquatisch avontuur te trakteren waar de Snorkels ver bij uit de buurt blijven, en Heavy Rain, Dante's Inferno en Dark Void duren ook nog maar een paar weken. Twee games besloten zo snel mogelijk deze zware titels nog voor te zijn: Bayonetta en Darksiders. Bayonetta (babe-o-netta) heeft inmiddels al evenveel aandacht en complimenten gehad als de lekkerste boothbabe op E3, maar wat van de testosteron gedreven concurrent Darksiders? Mannen willen ook wel eens een complimentje.

Strijdverpester

Darksiders begint al goed. Jij speelt 'n van de vier "Horsemen of the Apocalypse", in een wereld waarbij de mensheid op aarde royaal gesandwiched wordt midden in een oorlog tussen hemel en hel. Dat heet dan een premature Apocalyps. De vier ruiters moeten ervoor zorgen dat er weer orde komt, en dat doen ze door overal korte metten mee te maken, als een soort "reset button" zeg maar. Jij behelst de ruiter genaamd "War", wat de meest logische keuze van de paardrijders is natuurlijk. Bijvoorbeeld heel de game lang als "Famine" iedereen van eten afhandig maken kan leuk zijn, maar gaat toch vervelen, en het duurt zo lang eer dat iedereen dood is. War komt echter te vroeg op aarde, en alle regels gaan letterlijk naar de hel. De game start pas echt wanneer je je eer en krachten weer moet zien te behalen, en op aarde gedumpt zonder je paard, vergezeld door een sadistische en irritante demon (overigens briljant ingesproken door Mark Hamill).

Comicoon

Degene die alles opgezet heeft voor deze game, namelijk Joe Madureira, is een zeer bekende comic-icoon in de States. Deze man heeft onder andere erg veel aan Uncanny X-Men gewerkt en doet zowel teken- als schrijfwerk in de comic industrie. Toepasselijk dat ik ook een vette comic kreeg bij het review exemplaar, om alvast in de stemming te komen. De sfeer van Darksiders is dus wel echt die van een Amerikaanse comic. Ik zal eerlijk zeggen dat ik daar gewoonlijk niet zo van houd, maar in Darksiders is het helemaal op zijn plek. In het begin gaat het allemaal zeer rap qua absurd plot en vage situaties, en lijkt de game op een lineaire actiegame in de stijl van Gears of War. Je loopt door een verwoeste metropool heen te knokken waarbij je afspraken moet maken met demonen om uiteindelijk degene te kunnen pakken dankzij wie de hele wereld nu kapot is.

Oorlogsgenieter

Na een paar uur komt er echter wat meer rust in de manier van spelen, en kan ik Darksiders qua gameplay en stijl het beste omschrijven als een soort Soul Reaver, Zelda, God Of War mix. Gejat en afgezaagd? Zo zou je het kunnen noemen, maar het speelt geweldig. Dat is hetgeen wat ik eigenlijk heel de game door dacht: Goh wat speelt het lekker. Je knokt wat, puzzelt wat, je gaat naar een nieuwe locatie, koopt nieuwe moves en wapens, volgt het verhaal en verslaat hier en daar een baas. Niks nieuws inderdaad, maar Darksiders brengt het zeldzaam goed, grenzend aan het niveau van Zelda, dus Zelda-zaam goed. En dan is deze titel ook nog eens in een origineel verzonnen setting, of "Intellectual Property" zoals iedereen zoiets is gaan noemen de laatste tijd. Ja" Wat een mooie term zeg.