Review: Citizens of Earth Nintendo Wii U

Ondanks dat ik geen totale RPG-fan ben, speel ik ze op zijn tijd nog weleens. Vaak in de vorm van JRPG's, maar dat mag de pret niet drukken. De reden waarom ik ze niet zo vaak speel, is eigenlijk omdat ze een goed verhaal moeten hebben, goede gamemechanieken en een aanspreekbaar onderwerp. Nu je dit kopje zo gelezen hebt, kan je misschien wel begrijpen waar dit heen gaat. Citizens of Earth moet zich waarmaken op dit vlak, en dat is een moeilijke taak.

Een verhaal moet kloppen

Zoals ik in de intro al vermeldde, is 'n van mijn wensen dat een RPG een goed verhaal heeft. Bij Citizens of Earth is het verhaal dat jij de Vice President van de wereld bent. Pas aangesteld en klaar om te beginnen. Maar uiteraard is niet iedereen het daarmee eens, vooral niet de aanhangers van jouw tegenstander in de verkiezingsrace. Die staan zodra je een stap naar buiten doet met spanborden langs de weg om hun ongenoegen te uiten jegens jouw kleine personage. In het begin zal je moedertje en je kleine broer zich bij je voegen om het gevecht aan te gaan tegen onder andere de aanhangers van de tegenpartij. En zo loop je door de stad, het bos en verder om raadsels op te lossen, mensen te rekruteren en te vechten tegen al het gespuis. Klinkt voor de 'n als een redelijk verhaal, maar feitelijk is het een beetje inspiratieloos en onsamenhangend. Het onderwerp spreekt niet iedereen aan en daar slaat de ontwikkelaar de plank wat mis.

Earthbound?

Heb je dat weleens, dat je iets aan het doen bent en daar iets anders in herkent? Dat je een Fiat Panda uit 1990 ziet, die eigenlijk nog weleens een Seat Marbella zou kunnen zijn. Zo is het feitelijk ook met Citizens of Earth. Toen het spel begon en de eerste stappen gezet werden, kreeg ik een aantal flashbacks. Flashbacks naar een leuke game, dat wel. Een aantal grote herkenningspunten vielen gelijk op. Het aanzicht van bovenaf met semi-driedimensionale gebouwen, alle leden in jouw partij lopen achter je aan en de gevechten lopen exact gelijk met Earthbound. Een kopie met wat visuele aanpassingen en een ander verhaal. Nu is dat niet direct een probleem. Beter goed gejat, dan slecht verzonnen. Maar dan moet het wel goed uitgevoerd zijn.

Tien voor het idee, vijf voor uitvoering

Laat me voorop stellen dat ik niet bedoel dat de ontwikkelaars hun best niet hebben gedaan. Integendeel, je kan wel zien dat er moeite in de game is gestoken. Elke conversatie in de game wordt gesproken, daar is toch wel wat voor te zeggen. Maar ook dat pluspunt heeft een klein nadeel, het hadden wat vloeiendere gesprekken kunnen zijn. Bovendien is de tekst een aanwijzing voor het vervolg van de game. Waar moet je heen, wat moet je doen? En ook dat is op sommige momenten zo cryptisch, dat je een paar uur kwijt ben aan het zoeken naar je doel. Een klein voorbeeld is een gebouw in de woestijn. Daar moet je heel simpel de ingang van zoeken en met de aanwijzing "go to the desert and find a way to the building" moet je het doen. Uiteindelijk ben je een lange tijd bezig met het zoeken naar de ingang. Uiteindelijk moet je buiten het gebied om via een omweg een ingang te zoeken. Maar denk je niet buiten het spreekwoordelijke doosje, dan kan je aardig wat tijd kwijt zijn aan zulke missers.

Na regen komt zonneschijn

Na de tirannie van hierboven, moet ik zeggen dat echt niet alles slecht was. De game kopieert Earthbound en dan weliswaar niet verschrikkelijk goed, maar toch kan je het als RPG wel aardig wegspelen. Niet alle onderdelen werken even soepel. Zo zijn upgrades in de vorm van voedsel, kleding en ander 'normaal' spul, maar het werkt op de 'n of andere manier wat verwarrend. En de gevechtsequenties werken wel, maar zijn niet echt uitdagend voor het oog. Zo is het ook wat vervelend dat tegenstanders, voornamelijk 'bazen', om versterking kunnen roepen. De truc is dan zo snel mogelijk de baas te verslaan, zodat de hele partij omver ligt. En zo zit het met de hele game, alles werkt zoals het moet werken. Maar soms laat het wat steken vallen. Een betere uitvoering was mooi geweest.