Review: Button City - Vermakelijk met lichte irritaties Nintendo Switch

Ondertussen is wel duidelijk geworden dat ik een zwak heb voor schattige en rustgevende games. Daarom was ik meteen nieuwsgierig toen ik de game Button City in mijn mailbox zag. Deze narratieve avonturengame gaat over vrienden die proberen te voorkomen dat hun lokale arcade in handen valt van vastgoedmagnaten. Ik installeerde de game en dook in de diorama-wereld van Button City.

Een eenzame vos vindt zijn mededieren

Button City volgt het verhaal van Fennel, een jonge vos die net naar een nieuwe stad is verhuisd vanwege de nieuwe baan van zijn moeder. Fennel is erg verlegen en heeft nooit echt vrienden gehad. Zijn moeder heeft haast en vraagt haar zoon om snel naar de supermarkt en het café te gaan om haar lunch op te halen. De sandwich lukt met gemak, alleen bij het halen van een drankje loopt hij iets unieks tegen het lijf. De kassamedewerker is een beetje robotachtig aan het doen. Terwijl hij aan het afrekenen is, wordt hij aangesproken door de twee andere dieren in de winkel. De zwarte kat vraagt of je kan opschieten zodat de winkel gesloten kan worden en het tweetal naar Button City kan gaan. Als ze de winkel uitlopen, overwint de nieuwsgierigheid van Fennel het van zijn taak om de lunch naar zijn moeder te brengen en besluit hij ze achterna te gaan.

Button City blijkt een arcade te zijn, waar alle dieren verschillende games kunnen spelen. De populairste blijkt Gobabots te zijn, waar je in teams zoveel mogelijk fruit moet zien te verzamelen om zo de grootste milkshake te kunnen maken. Daar kom je ook de groep uit de supermarkt weer tegen. Ze stellen zich voor als Sorrel, Lavender en Chive en samen vormen ze een Gobabots team. Sorrel ziet in Fennel een uitdaging en de zwarte kat besluit de verlegen vos in het team op te nemen. Met de Tuff Fluff’s als de grootste rivalen start Fennel zijn avontuur om met de nieuwe vrienden die hij heeft gemaakt het beste Gobabots team te worden. Althans dat was het plan, totdat de groep vrienden erachter komt dat eigenaar MR Button van plan is om de arcade aan een verdachte zakenman te verkopen.

Unieke artstyle en speelwereld

Het eerste wat mij opviel, was de unieke artstyle van de game. Button City maakt gebruik van een ‘low poly artstyle’, waar de vormgeving meer blokachtig is door het lage aantal polygons. De stijl past goed bij Button City en geeft het naar mijn mening een retrogevoel. De game ziet er prima uit op mijn Nintendo Switch en ik ondervond tijdens het spelen geen bugs of glitches. Ik had wel wat lichte irritaties tijdens het spelen van Button City met onder andere de camera, maar daar kom ik later uitgebreider op terug.

Met de speelwereld van Button City, was ik ook blij verrast. In plaats van een open wereld of levels, zijn er verschillende diorama’s die je kan bezoeken met Fennel. Hoe verder je komt in de game, hoe meer diorama’s erbij komen om te verkennen. Als iemand die negentig procent van de tijd verdwaald is in de grote open wereld van Breath of the Wild, was het een fijn moment om even tot adem te komen. Hoewel ik een aantal van de diorama’s soms wat minder vind, zoals het café bijvoorbeeld, zijn de meeste leuk ingericht en gevuld met leuke personages om mee te praten.

Lichte irritaties

Het is meteen te zien dat Button City een game is waar je in kan duiken om te relaxen. Ondanks dat, ondervond ik wel veel lichte irritaties tijdens het spelen. De eerste en ook meteen de meest grote die ik had tijdens het spelen, was de camera. Als je Button City speelt, beweegt de camera automatisch met je mee. Dit heb ik vijf minuten volgehouden, toen ik gefrustreerd op zoek ging naar een mogelijkheid om het uit te zetten. Doordat de game uit vaak kleine diorama’s bestaat, heeft de camera geen idee waar die moet zijn en draait gezellig in het rond bij elke stap die je zet. Zelfs toen ik de automatische camera had uitgezet en ik zelf de camera kon bewegen, deed die af en toe nog moeilijk, maar het was in ieder geval een stuk beter dan eerst.

Verder ondervond ik ook wat raars tijdens het spelen. Eerder vertelde ik over Gobabots, de populairste game in Button City. Het leuke is dat Gobabots echt gespeeld wordt met Fennel’s team, als een soort minigame. Alleen toen ik het voor het eerst opnam tegen de Tuff Fluff’s, de rivalen van Fennel’s team, ging ik vol goede moed de strijd aan. Alleen werd ik telkens ingemaakt. Het begon een beetje laat te worden, dus ik besloot het af te sluiten om het de dag erna opnieuw te proberen. Alleen toen ik de minigame afsloot om te saven, ging de game verder. Niet met een “haha jullie hebben verloren losers,” vanuit de Tuff Fluff’s, maar “Jullie hebben geluk gehad, de volgende keer maken wij jullie gewoon in!” Ik mag dan dyscalculie hebben, maar ik was er vrij zeker van dat er bij alle drie de pogingen die ik toen had gedaan ‘verloren’ op het eindscherm had gestaan. Ik weet niet of het een bug was of dat het voor Button City niet nodig is om de minigames te winnen, wat echt zonde zou zijn, omdat zo de weinige uitdaging die de game heeft in zijn geheel verdwijnt.

Personages zijn de sterren van de show

Nu is de focus in Button City het verhaal en daarvoor heb je goede personages nodig die het verhaal maken. Dit is waar de game straalt, want Button City is gevuld met excentrieke en leuke personages. Mijn favorieten zijn Chive, een konijn gevuld met sarcasme, Cilantro, een wasbeer die heel erg van complotdenken houdt en daarin af en toe doorslaat en Sorrel, de leider van de vriendengroep. De dialogen zijn geweldig in de game en hebben mij af en toe hardop laten lachen. Met name de scène waarin Cilantro een foto met Mr. Button en een zakenman laat zien en hij er telkens een complotidee bij bedenkt, terwijl de groep Cilantro aan blijft staren.

Het andere mooie is de vriendschap die ontstaat tussen Fennel en de groep van Sorrel. Het wordt duidelijk dat Fennel nooit echt vrienden heeft gehad en dat de vos oprecht gelukkiger wordt nadat die wordt opgenomen in Sorrel’s vriendengroep en verschillende avonturen meemaakt. Daarnaast is ook te zien dat Fennel zich eenzaam voelt, omdat zijn moeder vaak moet overwerken vanwege haar nieuwe baan en niet veel tijd met hem kan doorbrengen. In Button City krijg je verschillende familiesamenstellingen te zien. Zo heeft Sorrel twee moeders en hebben Chive’s ouders besloten het konijn bij de grootouders onder te brengen, alleen lijkt het erop dat de opa aan dementie lijdt. Het ontdekken van de verhalen achter de personages in Button City was één van de leukste onderdelen voor mij tijdens het spelen.