Review: Blacklight: Tango Down Pc

Kogels slaan om je in. Die muren houden de kogels wel tegen, maar ze zien precies waar je zit. Daar in dat gebouw... Daar zit die sniper. Je vuurt een salvo om hem te doen wegduiken. De snelle polsbeweging zorgt ervoor dat je granaat mooi tussen jou en de sniper valt. Met een felle knal wordt de sensor van de tegenstander geblokkeerd, waarna je met een snelle omtrekkende beweging de sniper van achteren weet te benaderen. Met een terecht gevoel van voldoening leeg je het magazijn van je machinegeweer in de sniper. Zo, die vertelt het voorlopig niet na.
Met een zachte tik zie je tussen je voeten een handgranaat landen. Ach ja, over 15 seconden doe ik weer mee. Boem.

Blacklight: Tango Down

Je kent dat gevoel wel. Soms wil je een kleinere game spelen, een die niet zo gehyped is als de grote titels die je regelmatig om de oren vliegen. Soms zitten er diamantjes tussen waarmee je, zonder dat je het door hebt, tot in de vroege uurtjes zoet bent. Maar op andere momenten komt het woord "jammer" in je op. Blacklight: Tango Down is moeilijk onder een van deze kopjes onder te brengen.
In deze multiplayer shooter neem je het op tegen de vijand in een verlepte Oost-Europese stad, die er al wat jaartjes gevechten op heeft zitten. In deze nabije toekomst zijn de technologieën om je vijand af te maken flink uitgebreid. Naast de standaard wapens heb je nu speciale visors waarmee je door muren heen kunt kijken, en speciale handgranaten om dit weer te blokkeren.

Pimp My Gear

Een van de sterke punten van Blacklight: Tango Down is het scala aan aanpassingen en upgrades dat je op je guns en uitrusting los kunt laten. Je kunt bijna alles wel op de een of de andere manier modden, vervangen of opleuken. Custom handgrepen, lopen, magazijnen, vizieren en kolven, het houdt bijna niet op. In de game kun je 70 levels halen, waarbij je bij elk level wel een of ander extra onderdeel krijgt om een van je uitrustingsstukken aan te passen naar jouw smaak. Maar om deze levels te halen moet je wel kills maken in de online multiplayer.

Multifrustratie

Tot op dit punt zou je denken: Klinkt toch als een best boeiende game! Niks kon mij voorbereiden op de frustratie en teleurstelling die de multiplayer modus met zich meebracht. De besturing voelt aan alsof je een onwillige kat probeert te aaien. De muisbesturing is letterlijk die van een analoge controlepook op een controller, waarbij je de muis regelmatig heen en weer moet slingeren om er nog iets van beweging uit te halen. De bewegingen zijn log en de snelheid van de gevechten ligt dusdanig hoog dat de trage reacties van de besturing je al snel dwars zitten. Om maar te zwijgen van de connecties en beschikbaarheid van servers. De game kent geen dedicated servers, met als gevolg dat de host van de slechts halfvolle games een groot lag voordeel heeft op de andere deelnemers. Dat wil zeggen, als je al een game kunt vinden. De meeste games die ik tegen kwam haalden de maximale grootte van 16 spelers niet eens. Dit is jammer, want de game ziet er best aardig uit. De 12 maps zijn goed gebalanceerd en stralen een goede sfeer uit. De hoeveelheid gamemodi is conservatief gekozen. Zo kun je je heil halen in de klassieke deathmatch, team deathmatch en control point game modi. Ook is er een tot 4 speler coöp toegevoegd, waarin je je een weg door een serie levels en objectives moet schieten. Allemaal aardig, maar toch ietwat ongeïnspireerd.