Review: Alice: Madness Returns Xbox 360

In 2000 verscheen de game American McGees Alice, een donkere en grimmige kijk op het verhaal van Lewis Carrolls Alice in Wonderland. De game werd goed ontvangen door deze grimmige setting, waarin Alice' Wonderland verandert in een duistere en demonische wereld door haar veknipte geestelijke toestand. Nu keert Alice terug naar Wonderland om er achter te komen dat deze wereld nu nog verknipter is geworden. Zal dit grimmige, overcreatieve verhaal ons weer gaan meeslepen?

Deeper down the rabbit hole

Middels fantastisch creatieve 2d-cutscenes wordt het verhaal van Alice: Madness Returns verteld. Hierin wordt duidelijk dat Alice de dood van haar ouders en zusje nog altijd niet heeft verwerkt. Ze wil erachter komen hoe de brand heeft kunnen leiden tot de dood van haar ouders en zusje, maar haar psychiater wil dat ze al haar herinneringen uit het verleden vergeet om zo beter te worden. Ondanks dat het vergeten helpt, krijgt Alice toch weer een terugval en keert ze terug naar Wonderland, waar ze erachter komt dat de wereld helemaal in duigen ligt en het geen droom meer is maar een ware nachtmerrie. Niets is meer wat het lijkt en dat geldt niet alleen voor Wonderland, maar ook voor de echte wereld waarin we ons bevinden omstreeks halverwege de negentiende eeuw.

Is creativiteit genoeg?

Zowel Wonderland als de echte wereld zijn beide ongelofelijk mooi vormgegeven. De echte wereld ziet eruit als het grauwe, armoedige london halverwege de 19e eeuw en je hebt dan ook echt het gevoel dat je je in die tijd waant. Hier is ontzettend weinig te doen en je loopt er alleen maar van punt A naar B, om er zo achter te komen waarom je zo verknipt bent geraakt. Eenmaal in Wonderland zie je hoeveel creativiteit er in dit spel is gestoken. Zo heeft elk hoofdstuk een eigen thema en zijn de werelden gigantisch. Van groene, beboste gebieden met fel gekleurde paddestoelen en waterfallen, lopend boven de wolken over vliegende kaarten die een pad voor je uit leggen tot een wereld waar de huizen en poppen door de lucht zweven, terwijl jij er door ronddwaalt. Elk hoofdstuk heeft ook zijn eigen wezens, de een nog gestoorder en bizarder dan de ander. Helaas gaat al deze prachtige creativiteit gepaard met lage resolutie textures, texture pop-in, irritante onzichtbare muren en objecten die zomaar in en uit beeld springen. Dit zorgt ervoor dat de wereld toch eigenlijk niet zo mooi en vrij is als dat eigenlijk bedoeld was.

Eentonig?

Je beweegt je door de wereld van Alice door te springen van en naar verschillende platformen, het verzamelen van verschillende objecten en hier en daar een puzzeltje op te lossen. Het platformen verloopt soepeltjes en de puzzels zijn een leuke afleiding, maar na een tijdje wordt dit alles best wel eentonig en zou je verwachten dat er met al deze creativiteit toch meer te beleven moet zijn. Naast het simpele platformwerk is er natuurlijk ook nog het aktie-element, gepaard met upgradeable wapens. Ik moet zeggen dat ze daar toch wel creatief mee zijn geweest. Zo heb je een vlijmscherp keukenmes, een pepermolen als machinegeweer, een theepot als granatenwerper en een hobby-horse waarmee je vijanden tot moes slaat. Deze wapens worden sterker door upgrades te kopen die je betaalt met tandjes die je gaandeweg verzamelt. Tijdens het vechten kun je vloeiend van het ene naar het andere wapen wisselen om zo je vijand uit te schakelen. Dit alles wordt al na een paar uurtjes erg eentonig als je uiteindelijk telkens weer hetzelfde aan het doen bent. Dit is dan ook gelijk het grootste minpunt aan deze game, helemaal omdat je toch zeker wel 18 uur aan gameplay krijgt en je er na 3 uur achterkomt dat je eigenlijk constant hetzelfde aan het doen bent.