Indieaan: City of Brass

Onze Indieanen zijn nooit bang om een mening te geven. Dit keer is City of Brass het haasje. De Indieaan deelt graag haar ongezouten mening en wil onze stam helpen met het vinden van de leukste indiegames. Dit keer is het de beurt aan Indieaan Rebecca om de stam alles te vertellen over City of Brass.

Goud of je leven

Het concept van City of Brass is eigenlijk ontzettend simpel. De gelijknamige stad is vervloekt en bevat ontzettend veel schatten. Dit zorgt ervoor dat schattenjagers vaak te lang blijven hangen en niet meer weg kunnen uit de stad. Je hebt namelijk beperkt de tijd om daar weg te komen. Nu wil je natuurlijk wel met een beetje zakgeld de stadsmuren verlaten, dus het is aan jou om mooi de balans te vinden tussen goud en de tijd die je bezit. De game biedt een roguelike concept en jij moet je door diverse levels heen knokken op zoek naar de uitgang. Dit doe je door tien levels, die elk random gegenereerd zijn. Verlies je al je hartjes of is de tijd op? Jammer voor jou joh, want dan begin je weer op level 1. Wat dat betreft is de game niet vergevingsgezind en er staat je dan ook een flinke uitdaging te wachten wanneer je de muren van de stad betreedt. Een stad die overigens zeer kleurrijk en mooi is weergegeven.

Vijanden bestaan uit de voormalig bewoners van de stad. Deze lieten zich verleiden door al het goud wat daar ligt en zijn nooit vertrokken. Inmiddels omgetoverd tot kleurrijke skeletten, proberen ze ervoor te zorgen dat jij dit ook nooit zal doen. Je hebt wat verschillen in vijanden, zo zijn sommige zelf bewapend, terwijl anderen enkel naar je toe rennen en je met een flinke kopstoot van het leven willen beroven. Je bent zelf in het bezit van een zweep, hiermee kun je de vijanden naar je toe trekken, stunnen of in de divers verspreide vallen lokken, en een katana, waarmee je flink wat schade aan kan richten. In principe is het idee hierachter lekker, maar de uitvoering daarvan een stuk minder. Beide wapens werken net niet soepel genoeg samen, waardoor je vaak als een bezetene op de knoppen aan het rammen bent om maar niet dood te gaan.

Muur je staat in de weg!

Helaas is dit niet het enige aan de game wat niet helemaal lekker werkt. Het leveldesign mag dan wel elke keer anders zijn, soms plaatst deze je echt in onmogelijke situaties. Wanneer je jezelf in een kleine kamer bevindt en daar tig vijanden zijn bijvoorbeeld. De game wil eigenlijk dat je de vijanden stunned en vervolgens op ze inhakt. De wapens werken echter traag en als je een horde vijanden tegenkomt en ook nog eens geen kant op kan, dan komt het Game Over-scherm helaas akelig dichtbij. Misschien dat de moeilijkheidsgraad van de game een lekkere uitdaging biedt voor de sadisten onder ons, maar ik merkte dat de frustratie behoorlijk oploopt. Wat ik ook jammer vind is dat er soms echt onduidelijkheid bestaat. Zelfs als je vroegtijdig doodgaat, verzamel je experience die bijdraagt aan je algehele level. Stijg je een level, unlock je iets. Wat dat is, is echter totaal niet duidelijk. Er verschijnt een icoontje, maar betekent dit dat je iets aan je arsenaal kan toevoegen of dat er iets nieuws in de levels te vinden is, of nog iets anders? Als jij het weet, weet ik het ook.

Het mooie is wel dat City of Brass je echt laat kiezen tussen geld of tijd en jij dat gevoel tijdens het spelen ook echt krijgt. In de levels staat namelijk regelmatig een genie (het type geest, niet Einstein [red.]) waarbij jij een tijdelijke upgrade kan kopen. Denk aan een nieuw hartje, de mogelijkheid om te stompen of een betere zweep. Hier heb je goud voor nodig, heel veel goud. De verleiding om de levels door te rennen en naar een volgende te komen, wordt hiermee meteen de kop ingedrukt. Geen goud, betekent geen upgrades en erg ver kom je dan niet, neem dat van mij aan. Helaas, je zult toch echt moeten voldoen aan het ‘git gud' idee en je gewoon overal doorheen knokken. Veel succes.

Eindoordeel

Uppercut Games weet met City of Brass een mooie game neer te zetten wat de omgevingen en vijanden betreft. Alles is even kleurrijk en daardoor een lust voor het oog. Het concept van kiezen tussen geld of tijd speelt constant in je gedachten en daardoor moet je soms kiezen voor doorrennen in plaats van dat dure ding oppakken. Tijdelijke upgrades zorgen voor wat fijne handvaten om verder te komen, iets dat je ook zeker wel nodig hebt met de moeilijkheidsgraad van de titel. Jammer is dat de game ook een hoop onduidelijkheid en frustratie met zich meebrengt. De uitdaging is soms door leveldesign net te uitdagend te noemen. Deze game is enkel weggelegd voor de geduldige of echt goede gamers onder ons.