Terugblik: Davy met Dishonored 2

Geplaatst: 26 december 2016 17:00
Aangepast: 1 januari 2018 00:00

Het is waar wat ze zeggen: hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd voorbijgaat. 2016, het jaar waarin ik overigens dertig werd, is werkelijk voorbijgevlogen. Gelukkig maar, want voor mij persoonlijk is 2016 erg lastig geweest. In het begin van het jaar zag ik mijn relatie na twaalf jaar op de klippen lopen, met als gevolg dat ik mijn dochtertje plots veel minder zag. Dit zorgde voor zo'n enorme dip, waardoor mijn interesse in games maandenlang op een laag pitje stond en daarbovenop nam ik noodgedwongen afscheid van de professionele gameschrijverij. Nu het jaareinde met rasse schreden nadert, timmer ik inmiddels aan de weg terug, zie ik het allemaal weer positief in, geniet ik van elk moment dat ik samen doorbreng met mijn kleine meid en mag ik dankzij Gameliner aan een heuse comeback werken.

De vijf sterren-game van 2016

Een vluchtige blik op de door Gameliner gerecenseerde games in 2016 leert mij dat er héél wat sterrengames zijn verschenen, maar slechts eentje ging aan de haal met het maximale aantal sterren: Uncharted 4. Volkomen terecht overigens, want Uncharted 4 is dit jaar misschien wel de enige game die ik op geen enkele misstap kon betrappen. Er is naar mijn gevoel niets 'minder' of 'fout' aan deze titel. Feilloos script, feilloze verhaalvertelling, feilloze game. Bijna saai hé, zo'n waargemaakt verwachtingspatroon?

Mijn game van het jaar

Toch is het niet Uncharted 4 maar Dishonored 2 die mijn belangrijkste prijs van dit jaar in de wacht weet te slepen. Arkane Studios illustreert met Dishonored 2 hoe je de perfecte sequel moet bouwen. Schittert met een wereld die tot in de puntjes uitgedacht en overtuigend is. Zit zo boordevol detail, mogelijkheden en intelligent design. Hield mij uren-, zeg maar dagenlang bezig en toch ben ik er nog lang niet klaar mee. Nog maar eens petje af dus, voor zover ik nog petjes overheb voor deze titel.

Mijn triggerfinger is 2016 dankbaar

Het was een goed jaar voor de shooter-liefhebber. Doom, Overwatch, Battlefield 1, Titanfall 2, Gears of War 4, Call of Duty: Infinite Warfare en de Modern Warfare-remaster. Stuk voor stuk kwalitatieve games. In de laatstgenoemde zie ik negen jaar na dato nog altijd dat het een ware mijlpaal was in shooterland, maar mijn eigen skills zijn inmiddels een beetje roestig geworden. Doom was misschien wel de grootste verrassing, met Gears of War 4 heb ik mij eveneens prima vermaakt, Titanfall 2 verdient het eigenlijk niet om zo ondergewaardeerd te zijn en Battlefield 1 is op dit moment mijn favoriet om de dagelijkse stress weg te knallen. Toch komt Overwatch als overduidelijke winnaar uit de bus. Maar liefst 92 uur heb ik met veel plezier aan die game gespendeerd. Dat is... Nou ja, meer dan genoeg reden om hier de hoofdprijs te pakken.

De realiteit werd virtueel in 2016

Als je een dertiger bent geworden en al van jongs af aan in de ban bent van games, dan overheerst er op den duur een 'been there done that'-gevoel en gebeurt het nog maar zelden dat je daadwerkelijk onder de indruk bent van iets. Althans, daar heb ikzelf toch behoorlijk veel last van. Daarom keek ik dit jaar zo uit naar de lancering van de PlayStation VR. Het complete pakket heeft me flink wat duiten gekost, maar de initiële verwondering van echt in de spelwereld te zitten en het torenhoge potentieel van het apparaat, maakte mijn negatieve banksaldo meteen goed. Toch is het nog steeds wachten op een echte killer app, want daar schort het vooralsnog een beetje aan.

Jij verknalde je potentieel dus het hardst

Ai, Mafia III. Best lullig, als je binnen mijn eigen torenhoge verwachtingspatroon kans maakte op de prijs van beste game van het jaar, maar alsnog hier belandt. Eigenlijk is Mafia III de perfecte schoonzoon met een Harvard-diploma op zak, die uiteindelijk toch op het verkeerde pad raakt en uiteindelijk half onteerd ergens in een ranzige goot wordt teruggevonden. Begrijp me niet verkeerd, met een beetje optimisme zie je een potentieel ijzersterke game met een boeiend verhaal, maar het wordt allemaal de nek omgedraaid door het routineuze karakter en de belabberde graad van afwerking.

Lees meer