Retrospectief: Silent Hill 2 - Horror Klassieker

Het is weer oktober, de meest spooky maand van het jaar. Dat kun je natuurlijk niet zomaar onopgemerkt voorbij laten gaan. Daarom ga ik jullie bestoken met een praatje over één van de meest angstaanjagende games die ik ooit heb gespeeld: Silent Hill 2. Dit was ook meteen één van mijn eerste ervaringen met een horrorgame, dus het verbaast met eigenlijk wel enigszins dat ik daarna nog steeds van het genre hield. Begrijp me niet verkeerd, Silent Hill 2 is een geweldige game, maar juist daarom erg afschrikwekkend voor iemand die nog weinig ervaring heeft met horror. Silent Hill 2 is grafisch gezien geen meesterwerk en de voice acting is ook niet geweldig, maar de sfeer die in de game zit, is ijzingwekkend. Wanneer je daarnaast ook nog de symboliek in de game begint te begrijpen, kun je niet anders dan doorspelen en willen weten hoe het afloopt.

Ongemakkelijk dit...

Silent Hill 2 kwam uit in 2001. Dat klinkt al zo lang geleden. Tja, het is immers ook al bijna twintig jaar geleden. Toch is dat niet te merken wanneer je de game nu speelt. Of beter gezegd, het maakt je niets uit. Natuurlijk zijn de visuals niet super mooi en is de besturing behoorlijk vervelend, maar dat neem je allemaal voor lief wanneer je in het verhaal van de game begint te komen. Nou moet ik ook wel zeggen dat de besturing juist één van de dingen is die ervoor zorgt dat je constant in spanning zit. Je hebt namelijk maar weinig te zeggen over het beeld dat je te zien krijgt. Het beeld beweegt met je mee terwijl je loopt. Dit betekent dat je meestal niet de mogelijkheid hebt om even om de hoek te spieken om te kijken of er misschien een monster op je te wachten staat. Mocht dat wel het geval zijn, dan is dit vaak toch op een subtiele manier. Jumpscares zal je niet echt vinden in Silent Hill 2. Wat de game vooral eng maakt, is de ongemakkelijke sfeer die er hangt.

Ongemakkelijk en eng zijn twee verschillende dingen, dat weet ik. Maar de manier waarop Silent Hill 2 je ongemakkelijk maakt, is oprecht eng. Er zit eigenlijk amper muziek in de game, maar de omgevingsgeluiden doen al genoeg. Iedereen die ooit een Silent Hill game heeft gespeeld, krijgt waarschijnlijk de kriebels van een storende radio. In de games betekent dit namelijk dat er monsters in de buurt zijn. De monsters zelf maken lang niet altijd geluid, dus het is in ieder geval fijn dat je nog ergens door gewaarschuwd wordt. Een ander kenmerk dat de game nogal ongemakkelijk maakt, zijn de stemacteurs. De manier waarop ze praten is erg geforceerd en slaat eigenlijk nergens op, maar op een of andere manier zorgt dit voor een extra ongemakkelijk en eng effect. Konami kennende zal dit wel de bedoeling zijn geweest.

Het is ook best frustrerend

Het meest briljante aan het tweede deel in de Silent Hill-serie vind ik de symboliek die in de game zit. Op het eerste gezicht lijkt het misschien een doodnormale horrorgame, met allemaal vreemde monsters. Maar elk monster heeft een betekenis en staat voor een deel in het leven van de hoofdpersoon James. Hij komt zichzelf letterlijk tegen wanneer hij het duistere dorpje betreedt. Dit is dan ook meteen de hoofdreden dat ik de films van Silent Hill verschrikkelijk vind: ze kloppen voor geen meter met het verhaal van de games. Piramid Head staat bijvoorbeeld symbool voor de slechte, duistere kant van James. De kant van zichzelf die hij verafschuwt. Het slaat dus nergens op dat hij in de films voorkomt, aangezien James hier geen rol in speelt.

Niet alleen Piramid Head weerspiegelt een deel van James. Dit geldt net zo goed voor de rest van de monsters die in Silent Hill 2 voorkomen. Veel van hen weerspiegelen zijn seksuele frustratie. Nee, dat is geen grapje. De vrouw van James is na een lang ziektebed uiteindelijk overleden. Dit is ook de reden dat hij naar Silent Hill komt, omdat hij een brief van haar heeft ontvangen, wat dus eigenlijk niet kan. Waarschijnlijk heeft hij dus een hoop frustratie opgebouwd in de tijd dat zijn vrouw ziek was. Er zit bijvoorbeeld één mini-baas in de game die lijkt op een persoon die vastgeketend zit aan een bed. Dit kan op twee manieren opgevat worden: uiteraard op een seksuele manier, maar je kunt het ook zien als de vrouw van James die door haar ziekte alleen nog maar in bed kon liggen. Het kan ook met een schuldgevoel van James te maken hebben, maar daar ga ik verder niet teveel op in, mochten mensen het einde nog niet kennen en de game nog willen spelen.

Om deze redenen is Silent Hill 2 mijn absolute favoriet in de categorie horrorgames. En dit zal waarschijnlijk ook wel zo blijven, want het is moeilijk te overtreffen. En Silent Hills lijkt toch echt van de baan te zijn, dus ja. Het is simpelweg een geniale game, met een prachtig onderliggend verhaal dat je pas op het einde van de game helemaal gaat begrijpen. Of misschien zelfs dan nog niet, maar daar heb je het internet voor. Het is zeker geen game waar je vrolijk van wordt, maar het is er wel één die je bij zal blijven, ondanks het feit dat hij toch al bijna twintig jaar oud is.