Terugblik: Call of Duty: Modern Warfare 2

Tijdens het schrijven van dit artikel is de nieuwe Call of Duty net aangekondigd. De geruchten gingen al de ronde en het is inderdaad een terugkeer naar de roots van Modern Warfare. Persoonlijk vind ik dit de beste reeks binnen de gehele Call of Duty-franchise. De setting is in het hier en nu met thema’s die relevant zijn geweest in de afgelopen twee decennia. Maar het was niet alleen deze setting die mij trok. Nee. Het was de fantastische multiplayer-ervaring die het hem deed. Van de drie Modern Warfare delen heb ik deel twee het meest gespeeld. Drie komt er overigens akelig dichtbij in de buurt, maar ik vond het tweede deel het vetst. Veel mensen kotsen de reeks in zijn geheel uit, omdat het niet de scherpte van Counterstrike heeft, of het massale en de wellicht betere balans van Battlefield. Maar dat is complete bullshit. Want ja, Ninja was overpowered, de secondaries veel te sterk en ga zo maar door. Maar iedereen kon met deze combinatie spelen. Ook hier geldt oefening baart kunst en anders ga je maar punniken ofzo. De snelle arcade-achtige stijl van spelen lag mij juist. Daarom deze retrospectief van Modern Warfare 2.

Filmische provocatie in een game

Modern Warfare 2 speelt zich een aantal jaar af na het eerste deel. Rusland is de grootmacht van de wereld die boos is geworden na een vermeende terroristische actie van een Amerikaanse CIA-agent op een Russisch vliegveld. Iedere gamer weet nu meteen over welke missie ik het heb: No Russian. Misschien wel de grootste provocatie in de gamegeschiedenis van deze tijd. Potjandorie, wat was dit ongekend grof voor een game. Hoewel, er bestaan zoveel grovere shooters toch? Het ging er meer om dat onschuldige weerloze burgers (die dus ook echt in die hoedanigheid werden weergegeven) het moesten ontgelden en koelbloedig werden neergeschoten. De toon in dit vervolg werd direct gezet, Rusland moest Amerika wel invallen. Vanaf hier gaat de game in zijn typische vorm verder die we al enige tijd kenden. De epische en cinematografische gameplay die enigszins op rails lijkt te lopen, zorgden voor een singleplayer-game die ik ongeveer in vijftien uur had uitgespeeld. Het is al uitgebreid beschreven dat de game een achtbaan was onder de shooters en -vooral omdat er maar weinig vergelijkbare games waren- zorgde deze combinatie ervoor dat de game wereldwijd om de singleplayer werd geroemd. Vooral de meervoudige climaxen en plot-twists hielden je wel alert. Het hield in ieder geval mijn aandacht wel vast.

Activision had door dat ze met Modern Warfare goud in handen hadden. Er waren een groot aantal bekende (stem)acteurs uit de kast getrokken zoals Barry Pepper, Kevin Mckidd, Michael Cudlitz, Bill Murray en zelfs rapper 50 Cent deed in dit vervolg mee. Tof is ook dat misschien wel de bekendste stemacteur Troy Baker zijn stem verleende. De game prijkte ook met het feit dat Hans Zimmer verantwoordelijk was voor de soundtrack, hoewel die vlag niet geheel opgaat. De opening theme is echter een onmiskenbaar Hansje, maar daar bleef het bij. Hoewel de game speelde vanuit het eerstepersoonsperspectief, werd de aandacht veelvuldig gefocust op de actie. Niet alleen middels tussenfilmpjes, maar vooral de stukken die jij on-rails speelde. Dit zorgde voor een ongekende ervaring binnen shooters (hoewel je hierdoor misbruik kon maken van de getriggerde events). Oftewel, Modern Warfare was doordrenkt met de Hollywood-vibe. Tel daarbij op dat deze generatie van consoles (Xbox 360 en PlayStation 3) echt een gigantische stap voorwaarts waren wat betreft graphics en geluid. Het mag duidelijk zijn dat het niet heel gek is dat de game lovende kritieken kreeg, wereldwijd. Voor mij was het een prima tijdverdrijf en heb ik de game volledig uitgespeeld.

Magnifieke Multiplayer

Het was de multiplayer die Modern Warfare nog tot grotere hoogtes deed stijgen dan de nucleaire raketten in deze game. In principe was het de multiplayer waar het gamers echt om ging. Er werd immers vaak de suggestie gewekt dat de game zelfs prima had verkocht op basis van de multiplayer alleen. Dit was overigens voor de lootbox-hype, maar dat terzijde. Ik hoor zelf overigens niet bij die groep per se, maar als ik zie hoeveel dagen ik in de multiplayer heb gestoken, was dit misschien voor mij ook wel van toepassing. Wat betreft die uren is dat voor mij vandaag de dag niet meer in te denken, maar het zou wel reden genoeg zijn om de game te kopen. Het was deze modus die zowat elke dag aan stond. Elke dag werden er wel potjes Team Deathmatch gespeeld. Soms een enkel potje, soms echt uren achter elkaar. Mijn uitrusting voor de multiplayer was ACR, Shotgun en granaten. Als perks had ik vrijwel altijd Stopping Power, Scavenger en Ninja. Vooral die laatste perk gaf je een gigantisch voordeel met je mes, omdat het wel leek alsof je vanaf tien meter iemand kon neersteken, plus je was volledig stil. Voor mij waren het echter de perks die deze game zo geliefd maakten. Mijn standaard load-out was Predator Missile bij vijf kills, Harrier bij zeven kills, Pave Low bij een aanvullende twee kills voor een totaal van negen. Dit gaf je het minste kopzorgen; je tegenstander des te meer. Echt dik werd het met een AC-130 of nog gekker, de Tactical Nuke bij een streak van vijfentwintig. Dit is mij eerlijk gezegd maar één keer gelukt in die dagen van multiplayer. En ik was zo blij als een klein kind in de snoepwinkel, toen die arme drommels een instant verlies om hun oren kregen.

De multiplayer kwam met zestien maps, waarvan ik niet echt een favoriet had. Misschien staat Estate wel bovenaan, omdat ik hier mijn Nuke haalde. Maar op Quarry was het heerlijk rondrennen en was de ACR pietje precies ondanks de hoogteverschillen. Wasteland liet mij heerlijk snipen (vooral heerlijk om die boze jochies te horen over de headset) en liet Derail mij nog meer rondjes lopen dan die ene internetgekkie op Thunderdome. De meest gespeelde gamemodus was wel Team Deathmatch. Aansluitend vond ik Demolition wel erg vet. Free for all was vooral lachen als ik in een pisbui was en lekker ging knifen of alleen met het schild ging aanklooien. Irritatie bij de tegenstanders gegarandeerd en een schaterlach van mijn zijde. Dit was overigens precies andersom als het niet goed ging. Als ik erover nadenk, moet ik mijn huisgenoten van toen mijn excuses aanbieden voor het echt extreme gevloek en gescheld. Dus dames, bij dezen (ja, ik zat met zes vrouwen op kamers, heuj!). Ik ben ook pas vrij laat gaan prestigen, omdat ik het nut er niet van inzag. Alles opnieuw behalen, waarom? Hoewel het eigenlijk best tof was om die challenges te doen en voor mij werd het stiekem toch wel een drijfveer. Vooral, omdat het samen met een vriend, waarmee ik altijd speelde, een soort van wedstrijd werd. Eerlijk is eerlijk, hij was beter. Maar op een gegeven moment deden we niet heel veel voor elkaar onder. Onze ‘clan’ NIX werd daarom vaker gevreesd (of misschien wel verguisd), omdat we soms te lomp waren. Campen met rocket launchers op Skidrow iemand?

Vervolgen en vervangers

Uiteraard moest ik wel na dit deel Modern Warfare 3 aanschaffen. De site waar ik hem destijds besteld had, verstuurde de game twee dagen te vroeg. Drie keer raden wat er meteen in die zwarte doos werd gestopt ondanks dreigementen van Activision dat je uit de ranglijsten geschrapt zou worden (wat overigens bij niemand gebeurde). Deel drie heb ik ook gigantisch veel gespeeld, maar toch heeft het nooit het gevoel van zijn voorganger teweeggebracht, ondanks dat het objectief gezien wel een betere game was. Advanced Warfare was vervolgens werkelijk om te kotsen, Infinite Warfare kocht ik alleen om de remaster van Call of Duty 4: Modern Warfare (ja, ik was erin getrapt) en was Call of Duty: World War II een verademing om weer te spelen (even los van de lootboxes). Geen enkele game heeft mij echter dat toffe gevoel gegeven zoals Modern Warfare 2 destijds kon. Het gevoel van 'nog even een potje om iedereen te ownen'. Hoewel het een flinke tijd heeft geduurd, waren potjes met een Kill/Death-ratio van 3 eerder regel dan uitzondering. Mijn gemiddelde was uiteindelijk iets van 1,9 in de algemene statistieken. Die van die vriend? Als ik mij nog goed herinner ergens boven de 2,5.

Ten tijde van het tikken van dit artikel is dus de nieuwe CoD aangekondigd en moet ie 25 oktober uitkomen van dit jaar. Ik ben weer geprikkeld, hoewel ik bang ben voor de overkill aan lootboxes, getimede evenementen en de prijs van een mogelijke season pass. Hopelijk doet Activision het verstandige en gaan ze goed luisteren naar de (opbouwende) kritieken van de gamers en verwerken zij dit in hun nieuwste game. En hoewel het niets meer zegt, wordt de game gemaakt door Infinity Ward. Dé studio van de MW-reeks werd destijds gerund door Vince Zampella en Jason West. Later hebben zij Respawn Entertainment opgericht. Titanfall of het recente Apex Legends moet toch wel een belletje doen rinkelen, toch? Afijn, ik hoop gewoon dat diezelfde magie ergens terug te vinden gaat zijn in deze nieuwe game. Voor mij is echter Modern Warfare 2 dé game die minstens geëvenaard moet worden.