Retrospectief: Blue Dragon

Geplaatst: 19 januari 2019 10:00

Als er een koning van RPG-consoles moet zijn, gaat de wedstrijd tussen de SNES en PlayStation. Geen andere console heeft zo’n gigantische bibliotheek waar dit genre in is vertegenwoordigd. Dat is op zich ook niet zo gek, omdat beide consoles erg succesvol waren in het land van de rijzende zon, waar RPG’s alom geliefd zijn. Het is niet voor niets dat de term JRPG bestaat. In zekere zin nam de PlayStation 2 de vaandel respectabel over van zijn voorganger en je raadt het al, ook deze console was erg succesvol. Nu is het succes van deze console zeker niet alleen aan dit genre te danken. Maar om voet aan de grond te krijgen, dien je in Azië RPG's te omarmen. Suikeroom Bill wilde graag succesvol zijn met zijn nieuwste console, maar Blinx was verre van voldoende en zeker geen RPG. De Xbox flopte keihard in Japan. Eén generatie verder en Microsoft leek geleerd te hebben van zijn fouten. Het had een aantal troeven op hand gekocht in een genre waar zij eigenlijk niets te zoeken hadden. Eén van deze troeven was Blue Dragon.

Koopje voor Microsoft

Microsoft was ontzettend jaloers op met name de relatie die Sony had met Square Enix (voorheen SquareSoft en Enix) en wilde een eigen exclusieve studio, volledig gericht op de Japanse markt. En wat doe je als je teveel geld hebt? Juist, je creëert gewoon een studio die minstens Square Enix moest evenaren. Om dit te bereiken, werd de bedenker van Final Fantasy Hironobu Sakaguchi zo’n grote zak geld geboden, dat ie zijn eigen studio - maar wel exclusief voor Microsoft - genaamd Mistwalker op mocht richten. Blue Dragon moest de eerste titel worden van deze studio en niet geheel toevallig was dit een samenwerking met Artoon, die eerder Blinx had ontwikkeld. Het hield niet op met deze samenwerking alleen, want zelfs Akira Toriyama werd aan boord gehaald, om zijn bekende en gerespecteerde stijl toe te passen op de game. Dragon Ball, Dragon Quest en Chrono Trigger zijn zijn belangrijkste wapenfeiten. Wapenfeiten die oh zo belangrijk zouden moeten zijn. Blue Dragon werd zelfs mede ontwikkeld door mensen achter Panzer Dragoon en musici van Final Fantasy. Koopje toch?

Blue Dragon was voor mij in ieder geval wel een koopje. Ik wist dat de Xbox 360 geen RPG knaller zou zijn. Prima, want eigenlijk kocht ik de console voor Forza Motorsport 2 en Call of Duty: Modern Warfare. Maar een goede RPG wilde ik er ook wel graag bij. De grap is dat ik direct beide RPG’s van Mistwalker kocht (Lost Odyssey was de andere) voor twintig euro samen. Het was als je de hoesjes mocht geloven de must-buy als je ook maar enigszins van RPG’s hield. En toegegeven, zodra je de cover van beiden zag, was het vertrouwd. En tja, wat kan er mis gaan als een dergelijk creatief brein erachter zit. Blue Dragon startte ik als eerste op. De stijl vond ik vrolijk en mijn 360 mocht wel eens wat meer cartoony games tonen, naast al dat geweld en racerij. De game was een heftige drie DVD’s groot en vol verwachting schoof ik die glimmende schijf in mijn witte doos. De intro is een combinatie van cutscenes en gameplay en zoog je direct, zij het op een traditionele manier, mee in het verhaal van deze game.

Niets nieuws onder de rijzende zon

JRPG’s hebben vaak een typische stijl en manier van verhaal overbrengen naar de speler. Blue Dragon is hierop geen uitzondering. De intro duurt net even iets te lang en je hebt logischerwijs nog niet al je krachten. Het begin is er dan eentje om door te bijten. En dat deed ik. Gaandeweg kwam het verhaal tot leven, maar was helaas geen Oscar waard. De wereld waarin de hoofdrolspelers Shu, Jiro en Kluke leven, wordt ieder jaar geteisterd door onheilspellende paarse rook. Zodra dit gebeurt, komen de zogenaamde Landsharks tot leven en verwoesten alles wat op hun pad terecht komt. Zij weten er één te overmeesteren, maar het duurt niet lang of het ritje dat ze op de Landshark maken, brengt ze van een oude grot direct naar de grote boze leider Nene. Het blijkt dat hij achter de gruwelen zit waar niemand op zit te wachten. Een traditioneel gevecht start, maar uiteraard ben jij lang nog niet sterk genoeg om hem te verslaan. Je dondert uit het vliegend schip dat zich in diezelfde rook bevindt, om gered te worden door de titulaire helden. Een stem vertelt je dat je de bollen die je krijgt door moet slikken, voordat de wereld verder naar de verdoemenis gaat. Zodra je dit hebt gedaan, heb je de macht over je schaduw die kan veranderen in een enorme blauwe draak. Aan jou de taak om de wereld te redden.

Dit vond ik toch wel een tof gegeven. Het deed mij namelijk denken aan Golden Sun met hun Djinn’s en met deze game heb ik mij enorm vermaakt. De mechanieken zijn vrij traditioneel en de oplettende lezer weet dat ik dit soort spellen tof vind. De gevechten zijn turn based en gebaseerd op de snelheid-vaardigheid van de personages. Dit is uiteraard gecombineerd met verschillende klassen die elk hun eigen sterktes en zwaktes hebben zoals de warrior, assassin en monk. Om sterker te worden, dien je te levelen. En doordat je een steeds hoger level bereikt, kan je in het spel de moeilijkere eindbazen aan en de listige omgevingen bereiken die sterkere items en speciale wapens bevatten. Klinkt wel erg als iedere andere JRPG, nietwaar? Ik weet het, ik ben een sucker voor eenvoud en vermijd verandering. Want waarom zou je een werkende formule moeten veranderen? Het was uiteindelijk geen bijster bijzondere game, want de game werd ondanks de hype die er omheen werd gecreëerd niet overladen met denderende reviews. Maar dat maakte voor mij niet uit, want ik had mijn RPG voor de 360 en ik was content, kan ik je vertellen.

Tweedehandsje van Hironobu en Akira

De grafische stijl van Akira Toriyama en de kracht van de Xbox 360 trokken mij direct over de streep. De game is heel herkenbaar door zijn stijl. Uiteraard betekent dit automatisch dat de game qua stijl en thema totaal niet origineel meer is. Een nietsvermoedende speler zou op een afstand geen verschil zien tussen de hoofdrolspelers van Dragon Quest of Blue Dragon. De witte krachtpatser toonde grafisch een aantal hoogstandjes met deze game en het leek bij vlagen op een interactieve 3D-animatiefilm. Bij vlagen. Want jongens, de game had wel zijn technische tekortkomingen. Blue Dragon had regelmatig last van framedrops. Vooral wanneer je de kracht van de schaduwen opriep. Gevechten konden daardoor nogal haperig verlopen. Gelukkig was dit voor de gameplay niet funest zoals bij een shooter, want het was turn based. Cutscenes hadden hier soms eveneens last van, terwijl die niet real-time werden getoond. Iets met de codering wellicht? Ik weet me nog goed te herinneren dat zelfs het geluid soms weg viel, wat vooral te merken was als je van het ene gebied naar de ander liep. Misschien had dit te maken met het feit dat het de eerste game van Mistwalker voor de 360 was. Het was overduidelijk een eerste generatie game voor deze console. Maar op dat moment stoorde het mij allerminst. Ik had mijn toffe, cartoony JRPG die ik aan wat vrienden kon laten zien, die net zo van Toriyama's stijl konden genieten als ik.

Wat ik wel zo jammer vond, is dat de makers er simplistische, generieke vijanden en gebieden op nahielden. Zo had je een soort van drol, toepasselijk genaamd de Poo Snake. Deze kwam in wel 15 soorten voor, want het enige dat veranderde was de kleur (en eventueel grootte voor de speciale baas) om je te laten zien dat je met een sterkere variant te maken had. Luiheid? Zeker. Onverwachts eigenlijk niet, want dit tref je in zoveel JRPG’s aan. De omgevingen waren helaas in de meeste gevallen generiek en leeg. Dat vond ik erg jammer, want de dungeons waar je doorheen moest, voelden elke keer hetzelfde aan. Ik kreeg daardoor het gevoel steeds hetzelfde te moeten doorstaan, alsof het iedere keer weer Groundhog Day was. En dit was zo tegenstrijdig, omdat de gebieden waar je doorheen liep in de overwereld toch best mooi konden zijn. Baroy Town is aardig en Jibral is een echt bruisende stad zoals je ze graag ziet in RPG’s. Het deed mij zelfs een beetje denken aan Hyrule Castle Market van The Legend of Zelda: Ocarina of Time. Helaas waren dit soort momenten te schaars. Naarmate ik de game verder speelde, bekroop mij hoofdzakelijk het gevoel alsof ik met een tweedehands aftreksel te maken had. Toch bleef ik stug doorspelen tot het einde.

Blue Dragon gaf mij echt wel leuke momenten en memorabele gevechten. Helaas was het niet de parel die had kunnen zijn. Ook die andere van Mistwalker, Lost Odyssey, had te maken met dezelfde kwaaltjes. Ironisch genoeg kwam het ook niet tot meer titels voor de Xbox dan deze twee games. De game heb ik één keer uitgespeeld en nooit meer aangeraakt.Toch had Blue Dragon voor mij die honger gestild om weer eens een vermakelijke JRPG te spelen. De game kreeg een vervolg op de Nintendo DS en dit deed mij wel verwonderen waarom er niet een vervolg is gemaakt voor de console. Immers, zou je kunnen stellen dat de studio meer ervaring had opgedaan, om vervolgens een betere game kon afleveren. Dat een generieke JRPG goed kan zijn, bewijst Octopath Traveler wel. Helaas komt het daar niet van en is Blue Dragon niet meer dan een middelmatige game die bij mij wél een blijvende herinnering heeft gebracht.

Informatie bij dit artikel

Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.

Packshot Blue Dragon

Series

-

Uitgever

Microsoft Game Studios

Reviewscore

Platforms

Xbox 360

Releasedatum

24 augustus 2007

Ontwikkelaar

Mistwalker

Gameliner Awards

-

Lees meer
Reacties
Er zijn nog geen reacties
Nog niet uitgepraat? Praat verder op Discord