Remastered: Wonder Boy in Monster Land

Platformgames vandaag de dag zijn relatief eenvoudig. Overdadige helpteksten, wegwijzers en vele save-mogelijkheden zorgen ervoor dat de uitdagingen binnen dit genre grotendeels verdwenen zijn als je het mij vraagt. Hoe anders was dit in de tijd van de 8- en 16-bit consoles. Opslaan was geen zekerheid als optie, met name in het 8-bit tijdperk. Pas later kwam de mogelijkheid om games op te slaan. Veel van jullie kennen vast nog wel de wachtwoorden bestaande uit diverse leestekens om weer op een bepaald punt van het spel te kunnen starten. In de games konden vijanden uit het niets opdoemen (met name vanwege technische beperkingen) en het springen met pixel-precisie was onvergeeflijk. Welkom in deze opa's jeugd, lieve lezers. Platformspellen waren in deze periode ontzettend populair en ook SEGA deed een verdienstelijke duit in het zakje. Wonder Boy was er één van en Wonder Boy: Monster Land is deel twee in de reeks en heeft een release gekregen op de Nintendo Switch binnen de SEGA Ages collectie.

Wonder Boy is wonderlijk en frustrerend

Wonder Boy: Monsterland is deel twee in de reeks en gaat verder vanaf deel één. Er is een lange tijd rust geweest in Wonder Land, maar MEKA de draak gooit roet in het eten. Deze draak is er niet één om de draak mee te steken en al snel verandert Wonder Land in Monster Land, ziehier de titel. Wonder Boy is een platformer die oorspronkelijk als arcade-game is uitgekomen. Je geld was letterlijk je leven, want met je guldens kocht je continues. Het speelt zoals je mag verwachten. Je loopt van links naar rechts, je springt op en over obstakels, en verslaat vijanden middels je zwaard of andere middelen zoals bommen en magie. Gedurende je tocht kom je betere items tegen in winkeltjes of door vijanden te verslaan. Betere zwaarden, uitrusting (je begint in je koninklijke ondergoed) zijn de gedoodverfde bekende relikwieën. Het werkt allemaal prima en, zoals je van die tijd mag verwachten, is het besturen nog steeds pixel-precies.

En zoals de andere game die ik heb mogen reviewen in de SEGA Ages collectie, is de besturing het meest belangrijke en dit element zit hoofdzakelijk goed. Wat minder goed is, is als het om vijanden gaat. Het is een typisch element van die tijd want vijanden kunnen soms uit het niets tevoorschijn komen buiten beeld. Ben jij bijvoorbeeld bezig met een vijand in beeld te verslaan, om vervolgens dood te gaan door een pijl die nietsvermoedend op jou wordt afgeschoten. Of één van de tussenbazen (een of andere grote gorilla die ballen uitpoept en weggooit) kan je soms heen en weer gekaatst worden, waardoor je binnen no-time dood gaat. Je komt hier soms vast te zitten, waardoor er trial-and-error gameplay van toepassing is. Je hebt er weinig invloed op en is voor een arcadegame erg gunstig. Je gooit er immers weer een shitload aan kwartjes tegenaan. Gelukkig druk je nu op Y en je bent zo weer terug. Maar omdat je niet directe invloed hebt zoals bij Virtua Racing, kan het frustrerend worden en dat kan niet de bedoeling zijn.

8-bit nostalgie is verouderd

Games uit het 8-bit tijdperk hebben last van het feit dat zij wat minder mooi rijpen dan hun 16-bit broertjes. Het beperkte kleurenpalet en het lagere aantal pixels maakt dat je net even wat meer door de graphics heen moet prikken. Grafisch stelt het niet heel veel voor en is het een prima weerspiegeling van de games van weleer. De geluiden zijn net wat beter dan de meeste games uit die tijd, omdat Wonder Boy hoofdzakelijk is gemaakt voor de arcadekasten die krachtiger waren dan de thuisconsoles. Dus je trommelvliezen worden gelukkig niet geperforeerd door irritante en enkele bliepjes. Het is onderhoudend en een prima trip door de nostalgie-laan.

De game wordt verder opgeleukt door een extra sierlijst om het scherm heen. De beeldverhouding is namelijk nog steeds een ouderwetse 4:3, wat overigens echt niet hinderlijk is. Iets meer beeld was misschien prettig geweest, maar dan help je de mechanieken van de game ook weer om zeep als we objectief zijn. De sierlijke omlijsting leidt gelukkig niet af, maar voegt eerlijk gezegd niets toe.

Toffe toevoegingen

De game kent een aantal toffe toevoegingen die de herspeelbaarheid ontzettend vergroten en persoonlijk haalde ik hier het meeste plezier uit. de Challenge Mode voegt deTime Attack en Score Attack modi toe. Je taak is simpel: zo snel mogelijk het kasteel uitspelen of de hoogste score behalen. Je springt zo in de actie en zeker voor de korte ritjes ontzettend prettig. Ik moet eerlijk bekennen dat ik uiteindelijk hier de meeste tijd aan gespendeerd heb. De toevoeging van Money Hungry Mode is leuk, maar toch wat minder dan de normale singleplayer omdat de focus komt te liggen op het verzamelen van goud. De replay optie is een leuke toevoeging, hoewel dit naar mijn mening nogal een gimmick is. Bijzonder was ook de toevoeging van de manual die je online kunt lezen. Althans, dat was de bedoeling want bij het schrijven van de review was deze niet beschikbaar.

Eindoordeel van Timo de Hoop

De game is een prima platformgame uit het 8-bit tijdperk en biedt voldoende uitdaging om je een aantal uren zoet te houden. De toevoegingen zijn erg leuk en goed bedacht voor de Switch. Korte potjes zijn prima te pruimen voor onderweg. Grafisch kan je er niet te veel op afdingen want het is nu eenmaal een oude game, maar het is niet heel bijzonder. Voor zeven euro kan je echt geen miskoop doen, maar mijn gevoel zegt dat zes of misschien vijf euro net een betere prijsstelling is voor een 8-bit game.