Preview: Nobody Saves the World - Transformeert in iets speciaals

Het is altijd lachen geblazen wanneer Xbox een hoop demo's dropt op hun console. Het is fijn, want ik kan heerlijk spelletjes spelen zonder te smeken of ik een previewcode mag ontvangen. Nobody Saves the World staat al sinds haar aankondiging op mijn radar. Drinkbox Studios, die je wellicht kent van hun indiegame hit Guacamelee, is terug met een fantasierijk avontuur. Nobody Saves the World zit boordevol unieke ideeën. Pakken ze allemaal goed uit? Na een paar uurtjes gespeeld te hebben, is dit wat ik je kan vertellen.

Kleurrijke nachtmerrie

Goed, terwijl ik mijn hersenen kraak over idiote woordgrapjes met het woord "niemand" erin, laat ik je vertellen waar Nobody Saves the World over gaat. De fantasiewereld wiens naam nog niet genoemd is, heeft een probleem in de vorm van een lokale monsterplaag. De Calamiteit noemen ze het. De grote tovenaar Nostramagus is de enige die wereld kan redden. Maar net wanneer de wereld hem het hardst nodig had, verdween hij. Ja, het plot doet mij enigszins denken aan Avatar: The Last Airbender. Je speelt echter niet als een afstammeling van een demi-god, maar als een niemand. Ja, zelfs in videogames word je ermee geconfronteerd, ha-ha.

Je ziet eigenlijk meteen dat er veel moeite gestoken is in het visuele design van de wereld. Het heeft een soort kinderlijke stijl, maar dan de stijl van dat enge kind die rare tekeningen maakte in de hoek van de klas. Het ziet er heel anders uit dan Drinkbox's laatste game Guacamelee 2, maar het heeft wel mijn aandacht weten te prikkelen. De kleuren zijn levendig en de designs die ze hanteren, zijn vreemd, maar daardoor ook wel enigszins interessant. De wereld verkennen is bijzonder. Door het perspectief van de game zou je denken dat het verkennen van de wereld niet super interessant is. Spoiler-alert, dat was het tot nu toe ook niet echt. Het is net alsof je op een grote kaart aan het wandelen bent. Gelukkig is het vrij onschuldig en duurt het niet lang voordat je bij je bestemming bent. Een dungeon, waar de gameplay-loop van Nobody Saves the World het beste tot zijn recht komt.

De evolutie van niemand

Niemand kan transformeren in iedereen. Ironisch, is het niet? Je komt er echter niet zomaar. Voor niks gaat de zon op, dus wanneer je de toverstaf van Nostramagus vindt, is het eerste wezen waar je in kan veranderen een rat. Nadat je transformeert, krijg je toegang tot de krachten van het wezen dat je bent geworden. De rat doet bijvoorbeeld Dark-damage en kan snel aanvallen. Het beestje is snel, maar ook gevoelig voor schade van de tegenstanders. Uiteindelijk speel je andere personages vrij, die weer andere vaardigheden hebben. Zo kan het paard met zijn achterbenen trappen en heeft de ridder een goed pantser dat hem beschermt. Het wordt pas echt leuk wanneer je de mogelijkheid krijgt om razendsnel te switchen van personages. Hier komt de synergie echt tot leven en kun je door de hordes monsters hakken met diverse vaardigheden. Co-op heb ik helaas nog niet kunnen uittesten, maar de game lijkt een uitstekend platform daarvoor te zijn, omdat de samenwerking tussen personages gewoon zo lekker wegspeelt.

Door quests te voltooien, level je je personages omhoog en ontgrendel je nieuwe vaardigheden en nieuwe personages om mee te spelen. Het voelt alsof dit erg traag gaat op het moment. Het is ook zo dat je specifieke speelwijzes moet hanteren, om verder te kunnen. Ik moest bijvoorbeeld met het ridder-personage vijanden slachten terwijl ik 20% health over had. Het probleem was dat ik dus nooit zoveel health kwijt was, omdat ik constant healing items ontving. Ik hoop dat dit soort quests niet te vaak voorkomen, want dit hindert wel de progressie. Aangezien deze progressie juist ervoor zorgt dat je nieuwe (en vaak ook interessantere) personages vrijspeelt, mag ik hopen dat de game mij laat spelen hoe ik dat graag wil. Of het op zijn minst niet heel vervelend maakt om te doen.

Voorlopig oordeel van Bram de niemand-man

In het algemeen heb ik mij ontzettend vermaakt met de demo van Nobody Saves the World. Het is verpakt met kleurrijk papier en het weet mij te prikkelen met de interessante gameplay-loop. Ik ben vooral benieuwd naar wat de endgame gaat bieden, omdat ik toch een beetje de herhaling voelde bij de eerste personages. Of dit komt door het wat trage quest-systeem of doordat de begin personages zelf nog wat diepgang missen, valt nog te bezien. Niemand weet wat de toekomst gaat bieden, maar ik weet wel dat Nobody Saves the World op mijn radar blijft staan.