Opinion: Weg met de commercie in games!

'Lol, wat voor game ben jij nou weer aan het spelen?', 'Is dat net zoiets als Call of Duty?' en dergelijke onzin zullen de gamers die net als mij van de wat onbekendere games houden vaak genoeg om hun oren krijgen. De game-industrie groeit, en dit is natuurlijk allemaal leuk en aardig voor de studio's, maar voor ons gamers is het niet per se een goede zaak. We worden tegenwoordig niet meer als nerds gezien die het daglicht niet kunnen verdragen, maar we moeten ook omgaan met de nadelen die de commercialisering van de industrie met zich meebrengt. Games worden namelijk regelrechte clones van elkaar, en de originaliteit is tegenwoordig ver te zoeken.

Zo begon ik laatst aan een cult-klassieker, namelijk Rag Doll Kung Fu. Ik had de 'sequel', Fists of Plastic, al gespeeld, maar deze verbleekt bij de originaliteit die de maker (nee, geen -s hier, de game is door één persoon in elkaar geknutseld.) in het eerste deel heeft weten te proppen. We kennen Alex Evans tegenwoordig allemaal als woordvoerder van Media Molecule en LittleBigPlanet, maar Rag Doll Kung Fu is voor mij dé game die hij gemaakt heeft. Naast het geschifte combat-systeem en power-ups die bestaan uit vlinders en paddo's is het ook nog een grote parodie op de ouderwetse martial-arts-films. Je blijft de hele game geboeid door het dramatisch slechte verhaal, en de klungelige combat maakt het alleen maar hilarischer. Kijk, dit soort games wil je als gamedesigner toch bouwen?

Wanneer je begint met het verdiepen in gamedesign, dan wil je toch niet een generieke game creëren? Tuurlijk niet! Je wilt kunst maken! De laatste tijd wordt het namelijk nogal eens vergeten dat games een vorm van kunst kunnen zijn, net zozeer als muziek en films dat zijn. Als filmmaker wil je toch ook geen cliché romantische-comedy of actiefilm maken? Ik denk dat als je je verdiept in een kunst, je ook echt kunst wilt maken, zodat je later echt het gevoel hebt dat je iets bereikt hebt in je leven. Ik zou liever doodgaan met een goed gevoel over mijn leven, dan dat ik doodging met een grote som geld op mijn bankrekening die ik verdiend heb met mijn zoveelste dertien-in-een-dozijn game.

Oh, en dan komt dat gruwel van de downloadable content ook nog eens om de hoek kijken. Zo gaat Capcom ons trouwe fans weer geld aftroggelen met Street Fighter X Tekken. Begrijp me niet verkeerd. Als fighting-fan kan ik niet wachten tot ik de game mijn console in kan schuiven, maar als je hoort dat de exclusieve personages ook gewoon op de Xbox-versie staan dan voelt het toch een beetje zuur. Nog erger: hackers hebben maarliefst twaalf(!) speelbare personages op de disc gevonden waar we de komende maanden voor mogen bètalen. Hackers hebben de unlock-codes zelfs al gekraakt en kunnen al met deze characters spelen. De Mercenaries-mode in Resident Evil 5 was nog zo'n streek en ook Mass Effect 3 doet er vrolijk aan mee. Laten we gewoon terug gaan naar de tijd dat als je een game kreeg, deze ook daadwerkelijk af is. Het is mooi dat makers ons langer willen laten genieten van hun paradepaardje, maar dat er expres content verborgen blijft om er later geld voor te vragen, vind ik toch echt een kwalijke zaak.

Ja jongens, de muziekindustrie is echt niet de enige sector die geteisterd wordt door het virus dat commercie genoemd wordt. Onze lust naar geld zorgt ervoor dat we het hele kunstzinnige in kunst weglaten, om er maar zo snel mogelijk rijk van te worden. Kunst maak je omdat je kunst wil maken, en niet omdat je een luxueus leventje wil leiden. Weg met de commercie! Hoera voor de originaliteit!