Opinion: Digitali-zwering part 2: Digitize harder

Geplaatst: 20 augustus 2014 10:00
Aangepast: 1 januari 2018 00:00

We moeten nu met de digitalisering van games heel goed beseffen hoe makkelijk iets verloren kan raken, zoals ik in mijn vorige column ook heb aangegeven. Maar juist met digitalisering kunnen we er ook voor zorgen dat heel oude zeldzame games weer zo op ieders beeldscherm kunnen fonkelen. Met veel pijn en moeite probeer ik al enige tijd mijn oude MSX-games digitaal weer te vinden, nadat mijn moederlief alles heeft weggegooid een paar jaar geleden, onder het motto je kunt niet alles bewaren en doet er toch niks meer mee. Nu zal ik eerlijk toegeven dat ik er weinig meer mee gedaan heb sinds ik genoeg centjes ging verdienen met bijbaantjes om games aan te schaffen. Dat was in de tijd dat je vanaf je vijftiende vrijwel elk café in mocht (en drinken, ja) en Cartoon Network nog op tv was met Engelstalige cartoons. Daarnaast hadden de consoles toen nog geen onlinefunctie, dus elke game werkte gelijk goed. Ja, laat dat even op je inwerken, hoe heerlijk dat dit was.

Toch heb ik echt elk jaar wel zo'n nostalgie-opsnuifdagje waarbij ik dan vol plezier achter zo'n oud toestel oude games ga spelen. Nu in de piracy-emulatorsector krijg ik langzaamaan weer wat MSX-titels gevonden, omdat er gelukkig meer mensen zijn zoals ik en weer eens de hegjes willen opkuisen in de spokerige gigatuin van Pippols. Het is juist heel positief dat het digitaal te vinden is, want fysiek is onbètaalbaar duur en nóg moeilijker te vinden. Hierin zit dus een groot voordeel, zolang we maar alles beschikbaar houden. De gamedevelopers zelf doen er over het algemeen maar weinig aan om de oude games ter beschikking te stellen, terwijl ze deze ook gerust voor een bescheiden prijsje zouden kunnen verkopen. Zo'n beetje het enige wat ze hoeven te doen is de emulatoren legaliseren en de games op een server knallen.

Digitalisering is niet tegen te houden, maar we moeten er nog wel echt netjes mee om leren gaan, niet alleen in de game-industrie. Zo verdwijnen kerstkaarten en verjaardagskaarten ook. Veel vrienden van mij vinden dat kaartjes sturen maar nutteloos en zetten een berichtje op Facebook. Het niveau van moeite wordt bepaald aan de gevatheid van de même, lijpheid van de foto of de spitsvondigheid van de opmerking die men erbij gepaard laat gaan. Vorig jaar was ik in augustus en september ernstig ziek: ik had een combinatie van pfeiffer met een bacterie-infectie, wat bijna levensbedreigend werd. Ik heb een stuk of drie kaarten gekregen, maar omdat ik niks op Facebook erover zielig heb lopen doen (was er ook niet echt toe in staat) is er digitaal mij weinig sterkte gewenst. Daarentegen: de kennis die met gekneusde elleboog in de mitella moest voor twee weken en daar elke dag zielig over liep te doen, kreeg wel honderd digitale beterschapjes, alsmede een oud-GL-collega die last had van zoiets ernstigs als een verkoudheid, waardoor hij last had van zijn keel en veel moest hoesten. Namens mijzelf bij deze alsnog sterkte aan deze twee onfortuinlijke zielepoten.

Zelf ga ik ook nog helemaal niet goed om met digitalisering. Ik back-up niet alles netjes en ik stuur fysiek ook niks meer. Laatste keer dat ik iemand een kaart heb gestuurd, kan ik mij niet eens meer herinneren, en al van kinds af aan snap ik het massale kerstkaarten naar elkaar sturen niet echt. Maar toch ja toch vind ik het jammer dat alles digitaal wordt! Vooral met games. En dan begin ik nog niet eens over de restricties per aantal consoles, maximale aantal keren dat je je account en games mag overhevelen en andere naaistreken waar Sony, Microsoft en Nintendo je mee in de maag kunnen splitsen. De enige die ik nog vertrouw is Steam (maar ik vraag mij af voor hoe lang), en ik ben ooit van pc-gamer overgestapt naar console, in de tijd dat je vrijwel geen enkel spel aan de praat kreeg zonder weer iets te moeten vervangen en/of updaten. Misschien maar weer terugstappen?

Lees meer