Opinion: De geschiedenis herhaalt zich

Ja, beste lezers. Jullie 32-jarige eindredacteur is al zo'n beetje 25 jaar bezig met games. Deze liefde begon ooit eens op de Atari. Met games als Space Invaders, Centipede en Moon Patrol kon ik mij urenlang bezighouden op een oude zwart-wit televisie. Na de Atari kwam eind 1990 de NES in huis, waar ik maandenlang voor had gespaard. Voor 300 gulden kocht ik de 8-bit spelcomputer van Nintendo met Super Mario Bros en Duck Hunt op een koude en regenachtige zaterdagmorgen bij de Intertoys in winkelcentrum De Amsterdamse Poort in de Bijlmer. Mijn kerstvakantie kon niet meer stuk. En wat was ik trots als een pauw!

Jarenlang heb ik mij op deze console vermaakt met legendarische titels als The Legend of Zelda, Super Mario Bros 3, Castlevania, Tiger Heli en, in mijn ogen, één van de beste games aller tijden; Duck Tales van ontwikkelaar Capcom. De liefde voor Nintendo is hier dus begonnen.

Vandaag, bijna twintig jaar later, zit het nog steeds goed tussen Nintendo en mij. En ook al heb ik dan niet alle consoles in huis gehad, deze Japanse gigant speelt een belangrijke rol in mijn leven. Of het nu thuis is, of onderweg...Nintendo is altijd bij me. Het enigste wat nog ontbreekt is een tatoeage, zoals bij Jurjen Tiersma. Maar of deze er ooit gaat komen, betwijfel ik....

Want de band tussen mij en Nintendo is de laatste tijd wat aan het verslappen. Ik voel mij niet meer zo verwant met de Wii. Vond ik deze console in het begin echt een pracht apparaat, vandaag de dag boeit het mij allemaal niet meer zo, ondanks enkele uitzonderingen. Een titel als New Super Mario Bros. Wii verdient echt vele dikke pluimen, maar het mist toch de magie die ik vroeger ervoer. Hoe bijzonder waren wel niet mijn eerste stapjes in Super Mario Bros in wereld 1-1? Of het zwemmen in wereld 2-2 met de geweldige muziek op de achtergrond? De klamme, zweterige handen in het allerlaatste level voor de confrontatie met Bowser. Legendarische momenten voor mij, die ik vandaag de dag niet meer zoveel tegenkom.

Tuurlijk, de eerste momenten zijn altijd bijzonder en iets voor de tweede keer meemaken voelt toch anders of gematigder aan. Je hebt het allemaal al gezien en de vernieuwing is grotendeels weg. Ga jij twee keer naar dezelfde vakantieplaats? Ik liever niet. Nieuwe plekken ontdekken en daar mooie ervaringen op doen, daar gaat het mij om.

Maar wat is het nu precies, wat er voor zorgt dat ik toch niet meer zo onder de indruk ben van de Wii? Zijn het de graphics? Is het de gameplay? Ben ik het zwiepen met de WiiMote soms beu? Of is het de beperkte hoeveelheid aan games die mij echt interesseren? Misschien is het wel een combinatie van al deze vragen, die er ook voor zorgen dat twee andere termen steeds meer en meer door mijn hoofd heen zoemen. Die woorden zullen je waarschijnlijk niet vreemd doen opkijken, want het zijn PlayStation 3 en Xbox 360.

Ik moet gewoon dan ook weer beginnen met sparen, een console uitkiezen, games ervoor aanschaffen en mij laten verwonderen door de pracht en praal van deze hardcore consoles. Want laat één ding duidelijk zijn, de geschiedenis blijft zich herhalen.