Opinion: Remasters & Definitive Editions - Genoeg is genoeg

Gameliner bestaat grappig genoeg uit meer dan 24/7 nieuws verzamelen, geloof het of niet. Ik heb als extra taak om ervoor te zorgen dat de PR lekker loopt en dat we het gamebeheer goed bijhouden. Daarom ben ik regelmatig op het internet aan het surfen, om te checken of er nog nieuwe, spannende games zijn aangekondigd. Laat ik jullie iets vertellen, het is ontzettend druk in gameland. Elke dag is er wel weer een releasedatum bekendgemaakt of wordt er een nieuwe teaser op YouTube gepleurd. Voor nieuwe games ben ik altijd, maar dan altijd, op te trommelen. Een ontwikkelaar met een origineel idee, of het uitbreiden van een serie met grootse potentie? Altijd heerlijk. Weet je waar ik wel een beetje een schijthekel aan begin te krijgen? Dezelfde game opnieuw uitbrengen, minimale moeite erin steken, maar wel verwachten dat niemand er kritiek op gaat geven. De afgelopen jaren zijn er ontzettend veel "Definitive Editions" en "Remasters" uitgebracht. Ik roep jullie allemaal op, onmiddelijk te stoppen met het blind kopen van dit soort producten.

Wanneer is het je aankoop waard?

Goed, nu ik mijn zorgen heb geuit, laat ik eerst even wat duidelijk stellen, voordat ik straks een meute voor mijn voordeur heb staan. Niet alle remasters en dergelijke zijn slecht. Sterker nog, sommige games worden er oprecht beter van. Maar wanneer is een remaster nou terecht? De speelbaarheid speelt hierin een grote rol. Kijk, wanneer een game alleen maar speelbaar is op een fossiele console of gewoon niet meer te verkrijgen is via de online winkels, dan kun je kijken of er niet een mogelijkheid is de game een tweede leven te gunnen. Voorbeelden hiervan zijn Command and Conquer Remastered Collection, Age of Empires en andere echte retrogames. Zij hebben een bepaalde leeftijd bereikt waardoor je ze terecht kunt gaan opknappen.

Ik vind ook dat wanneer je echt de game helemaal van de grond af oppoetst en er nieuwe dingen mee doet, dat een remaster zeker er vet uit kan zien. Halo 1 en Halo 2 hebben beide een remaster gekregen, waarin je niet alleen tussen oude- en nieuwe graphics kon switchen, maar ook nog eens bij de laatstgenoemde compleet nieuwe cutscenes krijgt. Sommige remasters stoppen de games ook vol met nieuwe (cut)content. Voorbeelden hiervan zijn SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom - Rehydrated en Xenoblade Chronicles: Definitive Edition. Dit zijn echter uitzonderingen, want de meeste remasters doen niet veel met hun product. Ze stoppen er de minimale moeite in en vragen opnieuw om geld. De games die ik hierboven genoemd heb, die maken het echter de moeite waard om het een kans te geven.

Minimale moeite, maximale winst

Kijk, het kan dus wel op een goede manier. Maar kom op, de markt wordt nu overdonderd door remasters, die totaal onterecht zijn. De grootste flop van de afgelopen weken die mij nog goed bijstaat, waren de "Definitive Editions" van de Mafia-games. Om te beginnen, waarom heeft Mafia III in godsnaam een remaster nodig? De game komt verdomme uit 2017. Dat is echt veel te kort om de game nu al opnieuw te re-releasen. Want dat is precies wat het is. Er is amper iets gedaan aan die game, op hoogstens een paar textures oppoetsen na. En dan launcht de game ook nog eens zonder gebruik te maken van de features die komen kijken bij de PlayStation 4 Pro en Xbox One X. Mafia II heeft misschien qua leeftijd wel recht op een make-over, maar die kreeg ook lang niet de aandacht die de game verdiende. Zo zijn er honderden games die hetzelfde pad bewandelen. Skyrim, The Last of Us, Bioshock, allemaal goede games op zichzelf. Maar wanneer Skyrim voor de duizendste keer op een ander platform wordt uitbracht, snap ik oprecht niet. Waarom zou je daar blij mee moeten zijn?

Mijn persoonlijk grootste teleurstelling was Dark Souls Remastered. Voor veertig euro (!) mocht je precies dezelfde game spelen, maar dan met net wat beter grafische prestaties. Om het een remaster te noemen is beledigend en een smet op een anders sublieme serie. Het grappige is dat soms zelfs precies dezelfde games naar een ander platform komen en dan is iedereen daar hartstikke blij mee. Tuurlijk, toen Cuphead naar de Switch kwam, en je hebt zelf geen Xbox of pc, was dat hartstikke goed nieuws voor de Nintendo fans. Maar toen laatst het gerucht voorbij kwam dat de oudere Mario games naar de Switch kwamen, snapte ik de hype niet. Deze games blijven precies hetzelfde, ze gaan precies hetzelfde spelen en ze geven je precies dezelfde ervaring als toen je ze voor het eerst speelde. Waarom zijn we hier zo blij mee? Ik weet het oprecht niet. Zijn er zoveel mensen die een Switch in huis hebben, maar nooit met hun klauwen een Wii Remote of GameCube controller vast gehouden hebben?

De gameindustrie handelt naar jouw wil

Dat er zoveel remasters en definitive editions uitkomen ligt maar aan één ding. Geld. Ze zijn goedkoop om te maken, kosten minder tijd en kosten veel minder moeite op het creatieve gebied. En ze blijven komen, dat is gegarandeerd. Dit artikel is er eigenlijk alleen ervoor om de mensen bewust te maken dat je echt wel recht hebt op beter. Ook al is het één van je favoriete series, wees niet bang om kritisch te zijn, want alleen dan gaan we als industrie zijnde vooruit. Meer nieuwe en creatieve games, in plaats van the same old shit in een nieuw jasje, dat is het droomscenario. Voor mij dan tenminste, als jij een andere kijk erop hebt, laat het mij vooral weten! Nu ga ik weer verder om de releaselijst aan te passen, want er zijn weer vijf nieuwe definitive editions aangekondigd.