Opinion: Hoe is het om een gamende vader te zijn?

Geplaatst: 18 januari 2020 10:00
Aangepast: 17 maart 2024 15:44

Onze redactie en team van mensen achter de schermen is een mooi gemengd stelletje bij elkaar, met één gemeenschappelijke liefde: games. Een enkeling van ons is vader en mag deze passie overbrengen op onze kleine spruitjes. Tenminste, als ze het zelf ook willen natuurlijk. Maar hoe is het dan om gamende vader te zijn? Wat zijn de mooie momenten of misschien wel lastige? Laat ik vooropstellen dat elke ouder zelf bepaalt hoe hij of zij met hun kind omgaat en hoe games en gamen onderdeel zijn van de opvoeding. Nu wil ik niet een relaas over games en opvoeding geven, maar het komt een klein beetje aan bod. Bovenal moet het een stuk zijn hoe tof ik het vind en hoe ik hoop dat we samen ooit een potje kunnen schieten of dat ze mij vragen om hun nieuwste creatie te tonen in Minecraft. En ooit, ooit worden zij beter en behendiger in gamen dan ik.

Super Mario Bros4

Eerst maar even de ongemakkelijkheden

Laten we maar eerst beginnen met de ongemakkelijkheden (of knelpunten) van gamen als je vader bent. Je eigen vrije tijd wordt behoorlijk minder. En om even een lekker potje te gamen (je weet wel, kop koffie erbij, voetjes op tafel, sweatpants en hoody) zit er niet meer in. Tenminste, niet wanneer het mij uitkomt. Toen Bram echt een baby was, sliep hij veel en had ik nog relatief veel tijd over. Even een potje knallen of racen was dan verrassend genoeg toch goed te doen. Naarmate de kleine vent ouder werd (en dus meer wilde spelen en meer begreep) ging dit gewoon niet meer. Ik wil tenslotte er ook voor hem zijn; lekker samen spelen. Maar zoals misschien de meeste vaders wel weten, wil je datgeen wat jij leuk vindt, graag delen met je kind. Het was daarom onvermijdelijk dat games er toch een keer bij kwamen kijken. Het is des te meer aanwezig aangezien ik ook voor Gameliner met regelmaat games review. En niet geheel verrassend, is het feit dat de Xbox een redelijk centrale plek in de woonkamer heeft door het gebruik van Netflix, Disney+, YouTube en uiteraard de games.

Belangrijker probleem is echter het soort games die ik speel, lang niet allemaal geschikt zijn voor hem. Een first-person shooter als Call of Duty (zelfs Fortnite), engere games als Resident Evil of spannende games als Breath of the Wild, bevatten elementen waar ik hem nog niet aan wil blootstellen. Hij is tenslotte nog maar drie jaar oud. De felle kleuren van bijvoorbeeld BotW zijn koddig om te zien, net als de vele personages. Maar de spannende momenten maken behoorlijk wat indruk op hem. Laat staan als ik alle geweld, blood en gore laat zien van de andere games. Dit komt wel als hij ouder is. Ik ben er zelf tenslotte ook niet slechter van geworden, mits je het maar met beleid doet en gezond verstand. Dit alles maakt het soort games die ik anders zou kunnen spelen in zijn aanwezigheid een stuk minder. Racegames doen het goed (hij vindt auto’s tof) en Mario is zijn held. Kijk, nu hebben we het ergens over.

Zo vader zo zoon

Mijn liefde voor Nintendo moet in zijn genen zijn overgebracht, want Mario is zijn held. Hij heeft een Mario-joggingpak, T-shirts en een Yoshi-knuffel en afgelopen kerst kreeg hij een Mario Kart racebaan met van die elektrische wagentjes. Fantastisch. Hij is helemaal in zijn element. Hij kan ook uren (ja ik weet het, pedagogisch hè?) naar Mario kijken op van die YouTube kanalen met longplay video’s. Met een oude Xbox-controller in de hand is hij aan het ‘spelen’. Mario is dan ook prima voor kinderen. Af en toe is het wat spannend, maar meneer geniet ervan en kijkt nergens van op. Bowser doet ie brullend na, de Prinses is net als mama (aahhh) en Toad maakt gekke geluidjes die hij weer op zijn beurt nadoet. Je snapt, dat de Switch af en toe aan moet, zodat hij naar Mario kan kijken. Zelf mijn telefoon met Super Mario Run en Mario Kart zijn niet veilig. Alles met beleid uiteraard. Het is bijvoorbeeld zoet als we samen voor het slapen gaan, om de beurt een level uit Super Mario Run doen. Na tien levels heeft hij gewonnen en kan hij heerlijk slapen.

Het bizarre is dat ik, geloof het of niet, niets op heb gedrongen. Maar de aantrekkingskracht van Mario (en gamen) blijkt maar weer zo groot te zijn, dat hij er dol op is geworden. Ik kan dan ook niet wachten tot het moment daar is dat hij begrijpt hoe hij moet spelen. Want jullie snappen vast wel dat Mario besturen (wat grotendeels toch automatisch gaat) op de telefoon wat anders is dan met een controller. Die coördinatie heeft hij simpelweg nog niet. Grappig verhaal is dat hij een keer zijn middagslaapje moest doen. Hij wilde alleen op ons bed slapen; prima. De Switch lag er nog, die ik de avond daarvoor nog gebruikt had voor een review. Dit hadden wij alleen niet door. Meneer zou gaan slapen dachten we, maar heeft zich vermaakt door lekker met die Switch te stieren. Mario had ineens andere pakjes aan in Oddyssey, mijn icoon was anders en YouTube was aangeraakt. Meneer heeft dus niet geslapen die middag, dat begrijp je.

Hoe is het als gamende vader?

Los van de ongemakkelijkheden, kan ik nog in de paar uurtjes die ik dan overhoud gamen, vaak op de vrije avonden als vrouwlief er niet is. Dat ontspannen momentje heb ik dan gewoon voor mijzelf. Soms is het maar een uurtje, soms een hele avond zonder schaamte bankhangen. Naar dit soort momenten kan ik dan echt even uitkijken, zeker als ik al een week of twee niet meer voor mijzelf heb kunnen gamen. Gelukkig is Bram nu op een leeftijd dat hij zichzelf prima kan vermaken. Als ik dan een review moet doen zoals laatst AO Tennis 2 of GRID, kan dit prima waar hij bij is. Hij vindt het tof om te kijken en kan geen kwaad voor hem. Hij speelt ondertussen met Lego of zijn autootjes. Maar toffer vind ik het als hij oud genoeg is om mee te doen. Samen racegames te spelen, beginnend met Mario Kart bijvoorbeeld. Uiteraard moet ik zijn ass kicken, maar er komt een moment dat hij mij volledig de baas is. Dat moment zal zuur worden, aan de andere kant gewoon tof.

Met een tweede op komst, wordt mijn vrije tijd nog spaarzamer. Ik tennis, probeer nog extra te sporten waar ik kan, mijn sociale leven, Gameliner, gezin en uiteraard mijn gewone werk ernaast maakt het dan niet makkelijker. Fotografie is al behoorlijk spaarzaam geworden, Formule 1 begint in maart weer enzovoorts. Los van het slaaptekort dat je in de eerste periode van een klein kind hebt, denk ik dat ik nog minder ga kunnen gamen voor mijzelf. Dit vind ik jammer, maar iets met prioriteiten, zeg maar. Gelukkig is mijn vrouw ook wel van het gamen en vindt het niet erg als de Xbox aanstaat. Soms doet ze mee, soms kijkt ze toe. Met gamen dus voor alle duidelijkheid. Wie weet in de nabije toekomst, zijn de jongens groot genoeg dat ze met elkaar kunnen spelen. De momenten wanneer ze een game niet uit kunnen spelen en papa de reddende held moet zijn, lijken mij ook mooi. Ik ben van mening dat games meer goed doen dan fout. Ik ben opgegroeid met games, terwijl mijn moeder alleenstaand was en nauwelijks naar me omkeek. Ik gok daarom erop dat het meer dan goed komt met mijn kinderen, als ze uit school met hun vriendjes een potje Call of Duty willen doen. Wie weet schrijven zij over vijftien jaar ook over games en misschien wel voor deze site.

Zijn er onder onze lezers ook ouders? Hoe kijken jullie ertegenaan en hoe gamen jullie nu?

Lees meer
Reacties
Er zijn nog geen reacties
Nog niet uitgepraat? Praat verder op Discord