Opinion: Het gevoel van gamen

Waarom houd ik zoveel van gamen? Hoe is het zo gekomen dat ik een van mijn meest favoriete hobby's na 25 jaar nog steeds zo omarm? Het is best wel een aparte gewaarwording als je er zo naar kijkt. Het is een tijdverdrijf als een hobby, maar over het algemeen kunnen hobby's snel vervliegen. Tijdsgeest, fitheid of een drukke agenda kunnen zomaar een negatieve invloed hebben op hoe je met je hobby omgaat. Maar tot de dag van vandaag kan ik altijd nog wel ergens een gaatje vinden. Maar juist dat ene gaatje (pun intended) geeft toch zo’n heerlijk voldaan gevoel. Het is een ontlading, het zorgt voor ontspanning, biedt gezelligheid, kan je scherper maken en bovendien neemt het je mee in fantastische werelden en verhalen. Dat het vandaag de dag een miljardenindustrie is (groter dan film), was medio jaren ‘90 nog echt wel anders. Ik was, ben en blijf een nerd.

Gamen biedt mij plezier. Zo simpel als het maar kan. Het biedt mij een gelegenheid om even te ontsnappen van de verdere verantwoordelijkheden die ik in mijn dagelijkse leven heb. Geen verantwoordelijkheden die ik overigens zou willen missen. Want juist dan, zoals op vrijdagavond als ik nu thuis kom na een week werken, is vrouwlief tennissen en de kleine lekker op bed. Ik kan mij heerlijk ontspannen. De Xbox zwengel ik vrijwel standaard aan en ik ben weer Agent 47, Lara Croft of race rond in wagens die ik (zeer waarschijnlijk) nooit kan betalen. Games zijn tegenwoordig een alom geaccepteerde vorm van entertainment, maar het plezier dat het mij biedt, is altijd gelijk gebleven. Ook ten tijde van de middelbare school en studie was het een eindeloos vermaak. Alleen of met vrienden. Ik verveelde me eigenlijk nooit. Het tovert een glimlach op mijn gezicht als je die fantastisch vormgegeven digitale werelden mag doorkruisen. Of het nu van links naar rechts is of alle assen in een 3D-wereld laat zien; het maakt mij niets uit.

Maar wat is dat plezier nou? Voor mij is het de combinatie van het bovenstaande met het doel dat je voor ogen krijgt. Hoe je het ook wendt of keert, je hebt altijd een doel in een game. Juist dit zorgt er voor dat ik met voldoening speel. Een game moet je gewoon uitspelen. Help, die ene prinses in een ander kasteel potverdulleme! Oké, meer intrinsieke motivatie heb ik niet nodig hoor. Ik ga wel weer. Of een potje PES of COD. Gewoon iedereen inmaken en winnen. Of, heel soms, is een game zo mooi gemaakt, dat ik prima uren kan snuffelen en zwerven hoe de ontwikkelaars hun stinkende best hebben gedaan om een gedetailleerde wereld vorm te geven. Ga maar eens kijken naar hoeveel details er in Deus Ex of Red Dead Redemption 2 zijn gestopt. Gewoonweg dermate bizar dat je eigenlijk wel verplicht bent om digitaal respect te tonen richting de makers door er uren naar te loeren.

Games zijn er in verschillende smaken. Van korte one-handers op je telefoon tot aan breinbrekers die je met z’n tweeën moet spelen. Ik houd van ze allemaal. In een uitgebreid verhaal kan ik mij uren verliezen en heerlijk meeleven. De eerste keer dat ik The Walking Dead speelde van Telltale Games, kreeg ik een gigantische brok in mijn keel, niet te zuinig en compleet onverwacht. Dat de sfeer je zo kon grijpen, werd versterkt door de keuzes die jij moet maken. Clementine is je dochter gebaseerd op eentjes en nulletjes en toch gun je haar het allerbeste. Het is op zulke momenten dat ik merk dat gamen beduidend volwassener is geworden. Max Payne is een game die pak hem beet vijftien uur duurt. Maar de film noir setting en voice over was zo uniek en sterk uitgevoerd, ik bleef aan mijn 17-inch monitor gekluisterd. Mafia, ook zo’n sfeervolle game. Je weet wat je te wachten staat op het einde en toch loodste ik mijzelf er doorheen. Je weet dat je op je tellen moet passen en toch trotseer ik die kogel in mijn knar. Ik wil die ontknoping meemaken, ik wil weten hoe het afloopt. Wat mij betreft is een game zeker een vervanger van een goed boek of film. Mensen die dit anders beweren, hebben nooit gegamed of zijn cultuurbarbaar.

Als je met meerderen speelt, deel je vreugde en euforie. Ontelbaar veel potjes Mario Kart, Call of Duty, Mortal Kombat, Counterstrike en Forza Horizon zorgden voor eindeloos veel gelach en gejuich. Dit gevoel is onmiskenbaar bij games. Ik speel tenslotte om te winnen. Ook met gewone fysieke spellen of sport in het algemeen. De potjes waarbij je een flawless victory behaald of de winnende last man standing bent tijdens TDM; hier doe ik het voor. En hoeveel potten ik ook verlies, toch ga ik maar door. Het boeit ook niet, want mijn vrienden gaan net zo goed door om je te vergezellen. Het is dan misschien wel het recht om op te scheppen als ik zo eerlijk ben. Nogmaals, ik speel om te winnen.

Of gamen aanstekelijk werkt, durf ik niet te zeggen. Wat ik wel weet, is dat vrouwlief thuis net zo goed een gamer is. Oké, sinds we ouders zijn geworden niet zoveel meer als ik nog doe. Zij doet liever aan Netflix. Maar ze kan prima inleven waarom ik game. Ter illustratie, zij speelde vroeger net zo goed op LAN-party's flink wat shooters en kan vandaag de dag nog enorm genieten van Assassin’s Creed of Super Mario. Meekijken vindt ze gelukkig dan ook prima als ze gewoon even nergens zin in heeft. En we hebben een zoontje. Hij is nog veel te jong (2,5), maar herkent wel degelijk Mario. De filmpjes op YouTube zijn niet aan te slepen voor hem. Een pet waar Mario en kornuiten op staat, is onafscheidelijk van zijn hoofd, net als zijn pyjama en T-shirt. Ik kan dan ook niet wachten tot het moment dat hij oud genoeg is om zelf de controller in handen te nemen en zelf verhalen te ervaren. Zelf online te gamen met vrienden of gewoon thuis op de bank met zijn oude pa. Ik weet wel dat het gaat gebeuren. Of we dan Fortnite 3 aan het spelen zijn? Ik hoop het niet. En toch hoop ik het ook weer wel. Gamen is heerlijk.