Opinion: F*ck Valentijnsdag, maar toch ook niet

Geplaatst: 14 februari 2016 15:00
Aangepast: 1 januari 2018 00:00

Stiekem heb ik een bloedhekel aan Valentijnsdag. Zo, dat is eruit. Het hele concept van deze 'romantische' dag doet mijn nekharen overeind staan. De gedachte aan het verplichte etentje, de dure chocolade en de half verlepte bloemen doet een ongekende woede in mij opborrelen. Toch heb ik een kleine traditie waarbij ik de liefde celebreer. Op de veertiende van deze koude maand speel ik namelijk, samen met mijn vriendin, de allerbeste game aller tijden. Mijn absolute nummer één, die al mijn liefde verdient en dus gespeeld dient te worden op deze zwarte dag in het jaar.

Laat mij het beeld even voor je schetsen. Het is het jaar 1996. De wind giert door de kale bomen, want het is inmiddels hartje winter. Hoewel deze winter bijzonder zacht is, duurt deze langer dan normaal en kunnen de dagen ijskoud aanvoelen. Dit gegeven resulteert in veel binnen zitten en hangen voor de buis. Dagelijks galmt Kedeng Kedeng van Guus Meeuwis uit de radio, Netanyahu is verkozen tot premier van Israël en Rudy ontdekt Teenage Mutant Ninja Turtles: Turtles in Time. Een gelukzalig jaar, waarin menigmaal de beat 'm up is opgestart en deze dagenlang heeft staan loeien omdat ik dat ene level nog moest voltooien.

Hoewel TMNT: Turtles in Time is uitgegeven in 1992, ontdekte ik de game pas veel later. Dit omdat ik veel te jong was om alles daadwerkelijk mee te krijgen en omdat mijn fijne motoriek nog niet volledig was ontwikkeld. Mijn zus is mijn maatje en doet werkelijk alles met mij. In dit geval is het dus gamen. Doctor Mario is haar absolute favoriet, maar voor mij gaat er niets boven TMNT. Afijn, de game werd zoals gewoonlijk in de Super Nintendo gedouwd, om hem er vervolgens weer uit te grissen. Na de zoveelste blaastechniek (waarbij snelheid en spettervrijheid een grote rol spelen) draait de game eindelijk en begint het speelplezier. Wie ben jij? "Raphael", zegt mijn zus, maar ondertussen weet ik dat dat geen wijs besluit is. Raphael heeft geen bereik, wat resulteert in een genadeloze afstraffing. Nee nee, ik weet wel beter, Donatello is the way to go.

In enkele uren doorlopen we het hele spel. Het legendarische leveldesign en de sublieme geluidseffecten zijn nog altijd onderdelen om week van te worden. Glunderend zaten we achter de televisie en alle aankondigingen van de levels galmden enthousiast door de huiskamer. 'Bury my shell at wounded knee. Gniffel, gniffel'. Dat gegniffel werd echter niet enkel door de geluidseffecten veroorzaakt. Ik zat namelijk continu te gniffelen, aangezien Donatello the way to go is. Terwijl mijn zus door haar continues heen wist te raggen, wist ik het veelal zonder een game over-scherm tot het einde te redden. Een trend die ik overigens nog altijd weet voort te zetten (humble brag).

Anno 2016 loop ik ditzelfde tafereel met mijn vriendin door. Nu is mijn vriendin geen echte gamer, maar als ik mijn ongetemde enthousiasme toon, wil ze zo nu en dan de controller wel oppakken. En wat wil zijn? De geschiedenis herhaalt zich. Ik kies voor Donatello en mijn vriendin? Die gaat natuurlijk voor de turtle met nog minder bereik, Michaelangelo (zal wel een vrouwending zijn). Het voelt fantastisch om oude herinneringen te herbeleven, terwijl je aan de andere kant nieuwe herinneringen creëert. Daarom zeg ik: f*ck Valentijnsdag, maar toch ook weer niet. Doe waar je van houdt met de persoon waar je van houdt, ongeacht de dag.

Rudy Wijnberg Head of Media

Als het gaat om passief sporten is Rudy een kei gezien hij regelmatig menig vechtersbaas tegen de vloer nokt en tanden laat rapen. Toch is hij niet vies van andere genres. Onder het motto “je moet toch alles in je leven geprobeerd hebben” experimenteert onze Amsterdammer zo nu en dan eens wat. Niet altijd even succesvol, geduld is namelijk niet echt zijn sterkste punt, net als een gracieuze winnaar zijn gedurende menig fighter…

Lees meer