Opinion: De Backlog Blues

Geplaatst: 7 januari 2019 16:00

Het is een ultiem eerste wereld probleem: Teveel games hebben om te spelen. Dit komt meestal door die immer ironische catch 22 waarin de meeste van ons diens hele leven ons in bevinden: Weinig werken + veel vrije tijd, maar daardoor weinig geld en weinig kunnen doen of kopen. Of veel werken + vrijwel geen vrije tijd, maar dan wel dikke monnie op de bank zodat je veel dingen kunt kopen. Die dingen mogen dan echter wel stof happen in je landhuis. Deze catch 22 geldt ook bij mij qua gaming. First world struggles, hard knock life, je weet zelf.

Vroeger als manneke vanaf mijn achtste tot aan mijn vijftiende, net zoals de meeste andere mensen van die leeftijd, heb ik amper centen gehad. Hele zomervakanties moest ik het doen met mijn oude MSX spellen, DOOM weer eens doorspelen of hopen dat we eindelijk eens verder kwamen met Monkey Island 2. Consoles had ik zelf nog niet, die kwamen pas rond m'n twaalfde toen ik die grote grijze computerspelletjeskoelkast kreeg, ook wel beter bekend als de GameBoy. Vanaf dat moment ging elke verdiende gulden naar games, maar echt een vetpot was het uiteraard niet. Daarnaast kon het soms ook weken of zelfs maanden duren eer er weer een titel op de markt verscheen die je graag wilde hebben.

Warioland heb ik net als Zelda: Link’s Awakening minimaal tien keer uitgespeeld. Had ik eenmaal voldoende geld bij elkaar gespaard om eindelijk eens een nieuwe game te kopen, dan was het lang zoeken en heel goed nadenken eer ik overging op aanschaf. Het was vooral belangrijk om iets te kiezen waarmee je zeker weten lang plezier had. Ik ben altijd al gek geweest op shoot-em-ups, maar om nu 120 gulden uit te geven aan Super R-Type, daar had ik echt geen zin in. Secret of Evermore die ernaast lag voor 139 gulden en garant stond voor minimaal veertig uur aan speelplezier met alleen al de eerste playthrough, vond ik meer waar voor mijn geld. Games konden voor mij toen echt niet groot genoeg zijn. Destijds was het kantelpunt echter al nakende, want ik ging naar het tweede middelbare schooljaar.

onbekend

Ik kreeg langzaamaan steeds minder tijd en de eerste games die werden aangeschaft en amper of nooit gespeeld, verschenen al rond het eind van de Playstation 1. Zo heb ik destijds onder andere Legend of Dragoon gekocht, maar de game ligt nu nog altijd in mint conditie onaangeraakt in de kast. Nu zijn we drie generaties verder, dus je kunt wel aanvoelen dat het om tientallen games gaat. Nou, dat is incorrect; het gaat namelijk om honderden games inmiddels. Hieronder behoren onder andere ook GTA IV en Skyrim moet ik met het schaamrood op de kaken toegeven. Inmiddels is daarom mijn reactie wanneer gamedevelopers dingen zeggen als “this game will be EVEN BIGGER than the last installment”, iets wat mij zelden nog doet juichen.

Overigens zegt het formaat van de game niets over de kwaliteit ervan. Het gaat (jaaaaa, net als bij je pielemuis) met name om wat je ermee doet. Net als bij films moet een game de grootte hebben die die nodig heeft. Een game hoeft niet altijd dertig, veertig of nog meer uren te duren, net als dat niet elke film de 130 minuten hoeft aan te tikken. Assassin's Creed Rogue heeft bijvoorbeeld een redelijk substantiële map en je doet er zo'n 25 uur over om de game rond te spelen. Maar naast een super korte main story van vijf uur loop je uiteindelijk twintig uur lang alleen maar nodeloze shit te zoeken in een hele mooie, maar verhaalloze wereld. De game is dus eigenlijk artificieel groot gemaakt, door een vrachtschip aan collectibles over een inhoudsloze grote kaart leeg te storten.

Daarom prefereer ik dus tegenwoordig, ondanks dat een kast vol RPG's mij aanstaart, vaak een kortere game. Ik zie het meestal niet echt zitten om mezelf toe te wijden aan een gigantisch lange grote RPG, ook al is dit vaak met wat pijn in het hart. Ik ben helemaal weg van de Elder Scrolls games en JRPG's, maar speel ze bewust zelden omdat die games lange speelsessies nodig hebben en je zit er dan ook nog maandenlang mee eer je de game rond hebt. Daarnaast kan ik ze ook tot diep in de nacht blijven spelen, omdat ik simpelweg niet kan stoppen. Toch heb ik wel onlangs een besluit genomen toch er weer eens aan te beginnen, omdat het ook een beetje raar is dat ik nu mijn favoriete games eigenlijk links laat liggen, al zo’n tien jaar. Sommige titels al veel langer. Final Fantasy IX heb ik bijvoorbeeld laatst pas helemaal uitgespeeld, iets wat ik al achttien jaar lang wilde doen, maar telkens kwam ik maar tot zo'n tachtig procent.

Om toch een beetje wat weg te schaven van mijn substantiële collectie aan nooit (uit)gespeelde games, ga ik door middel van een willekeurig gekozen titel mijzelf dwingen deze uit te spelen. Daarbij zal ik deze in Retrospectief artikelen vervolgens bespreken. Ik ga mijzelf ook aan een x aantal regels houden, om het een beetje richtlijn en controle te geven. Zo moet ik de game verkopen als ik het echt ruk vind, maar ik krijg langer de tijd om een RPG uit te spelen. Benieuwd hoe lang ik dit vol zal houden... Volgens de planning zou ik hiermee zo'n vijftien tot twintig titels per jaar extra afwerken. Met dat tempo kan ik in elk geval nog minimaal tachtig jaar vooruit. Auw.

onbekend

Lees meer
Reacties
Er zijn nog geen reacties
Nog niet uitgepraat? Praat verder op Discord