Indieaan: Battle Princess Madelyn

Wat krijg je als je dertig jaar later de vraag zou stellen of iemand zin zou hebben in een potje Super Ghouls and Ghosts? Vrijwel alleen positieve antwoorden toch? Dat moeten de makers van Battle Princess Madelyn ook gedacht hebben, want dat is precies wat ze met deze dame hebben afgeleverd. De game is in een inmiddels bekend 16-bit jasje gestoken en beschikbaar gesteld op de Nintendo Switch. Weet Casual Bit games de nostalgie te ontstijgen of is het een game die je maar beter kunt laten liggen?

Een nostalgische kopie

Battle Princess Madelyn is een game die direct herinneringen oproept van vroegâh. Als je vroeger een SNES of Mega Drive in je bezit had, zijn games als Super Ghouls and Ghosts of Golden Axe je zeer waarschijnlijk niet vreemd. Bikkelharde games die je al je haar van frustratie uit je kop konden trekken. Dit gold met name voor Capcom’s klassieker. Laat Battle Princess Madelyn nu net uit datzelfde hout gesneden zijn, maar dan zo’n krappe dertig jaar later. De game is een 16-bit ode aan dit soort games, tot het schaamteloze jatwerk nog aan toe. Aan het verhaal is een leuke twist gegeven, maar in feite is het verre van origineel. Het gaat dus om Madelyn die door haar opa het verhaal voorgelezen krijgt van de stoere prinses met een niet geheel ontoevallig zelfde naam. Ze is meer geïnteresseerd in computerspelletjes dan zo’n saai boek, maar toch is het stiekem best leuk. Haar vader steekt van wal en wanneer hij dus eigenlijk begint met voorlezen, start het spel.

Als Madelyn ben jij een stoere meid die het koninkrijk moet redden van alle gevaren. Je familie is ontvoerd, jouw trouwe viervoeter wordt voor je ogen gefrituurd en alles is dus naar de filistijnen. Skeletten, rare grote kikkers, boze tovenaars en geflipte boogschutters zijn slechts een aantal van de vijanden die je tegen komt. Al snel krijg je wapens tot je beschikking zoals een speer en messen, die je op eenvoudige wijze als projectielen naar je vijanden hun kop moet slingeren. Vijanden volgen altijd dezelfde patronen en zijn, behalve de eindbazen, niet bijster moeilijk te verslaan. Jij dient je weg te vinden door vrij grote levels zonder al te veel aanwijzingen om uiteindelijk bij een eindbaas uit te komen. Deze eindbaas volgt wel degelijk een patroon en die dien jij uit te vogelen alvorens je het een koppie kleiner krijgt. Deze gameplay is echt een nostalgische kopie en tot zover is dit eigenlijk niet slecht.

2D souplesse en strakheid

Dit soort games vallen of staan bij hoe goed de gameplay in elkaar steekt. Gelukkig stelt de game hier niet teleur, al voelt het wel vrij snel alsof je in het diepe wordt gegooid. Na een korte intro moet je zelf maar uitvinden hoe het moet; eigenlijk zoals vroeger. Tegenwoordig is het vasthouden van de hand door middel van een plattegrond of gerichte hints geen onbekend iets; in deze game is er geen van beiden. Zelfs Super Metroid had dit wel, maar is echt geen gemis voor Madelyn. Het backtracken is aanwezig alleen heb ik dit gelukkig niet als hinderlijk ervaren. Dit komt met name omdat je vrij snel door de levels kan bewegen en warp-portalen kan gebruiken om sneller naar bepaalde levels te gaan. De levels zijn prima vormgegeven en een enkele keer behoorlijk goed, al vind ik het af toe wat statisch en eenvoudig overkomen. Het is alsof de ontwikkelaars niet heel veel budget dan wel tijd hadden om echt een gelikt product af te leveren. De personages zijn vrij vlak en totaal niet diepgaand, maar veel zouden we ook niet mogen verwachten. We hebben immers alles wel een keer gezien door al die jaren heen.

Gelukkig dient het zijn doel en is de game prima weg te spelen. Het speelt strak en soepel, precies wat je bij een game als deze verwacht. Wel gaan er redelijke lange laadtijden aan vooraf, wat ik verrassend vind bij een relatief eenvoudige game als deze. Zodra het echter geladen is, loopt het als een zonnetje. De game kent goede muziek en is af te spelen in twee smaken. Arcade, oftewel in retro 16-bit stijl of Orchestra die verbazingwekkend goed klinkt en mij eerlijk bij vlagen aan de muziek van Donkey Kong Country doet denken. Het pakketje klopt en in dat opzicht krijg je een complete game. Overigens kan je spelen in de Story- en Arcade-modus. In deze laatste optie kan je level voor level selecteren en proberen te hoogste score te halen.

Eindoordeel van Timo de Hoop

Ik moet zeggen dat de game mij prima wist te vermaken. De game klopt. Maar toch bekruipt een gevoel van ‘been there, done that’. Het pakketje is leuk, maar misschien voor één keer. Ergens onderweg als je niets beters te doen hebt. Het triggert niet tot meerdere keren spelen en de game laat je toch wel een beetje zoeken naar wat je moet doen. Het zorgt voor een gevoel van niet beloond te worden. Althans te weinig. Natuurlijk is het kicken wanneer je eindelijk die irritante eindbaas dood hebt weten te maken. De game vind ik tevens aan de wat dure kant. Voor vijftien euro kan je betere games krijgen. Grafisch en geluidstechnisch zit het allemaal snor. Bij vlagen mooi, blij vlagen flets. Om te spelen raad ik het zeker aan, maar dan in de aanbieding voor die paar uur die het aan gameplay te bieden heeft.