Tech: PlayStation Vita

Ik moet mezelf verontschuldigen tegenover jullie. Om twee redenen wel gezien. En dat is geen kinderspel. De eerste reden is dat ik deze review met mezelf begin. Het woordje 'ik'. De tweede is dat ik een Sony-fanboy ben. Na jaren van ontkenning en veel zweet te hebben weggespoeld na kritische vragen van de redactie, geef ik het toe. Een Sony-fanboy I am. Niets meer, niets minder. Alles wat ik koop; Sony. Daarom wilde Alex ook absoluut niet dat ik deze review ging schrijven. De review van de Sony PlayStation Vita. Een van de vele reviews, maar misschien toch die ene recensie die jou overtuigt. Diegene die dit nu leest, zal smachten naar het antwoord of dit nou het kopen waard is, of niet.

Twee heren
Hardware, dames en heren, de PlayStation Vita is hardware. Alle specificaties op een rijtje? Nee, die krijg je niet. Wat je wel krijgt, is een hele omschrijving. Nah, dat ook weer niet, maar wat uitspatters. Zo heeft dit wat dikkere apparaatje twee pookjes. Niet dat dat iets nieuws is, want dat wist je natuurlijk al. Nu heb ik een previewtje van Unit 13 mogen spelen, en moedermelk zeg, wat speelt dat lekker! Gewoon een PlayStation 3 controller in je handen, maar met een 5 inch scherm in het midden. Dat staat vast, geen twijfel. Daarnaast heb je nog twee touchscreens, een vóór en eentje achter. De voorste is bedoeld om alles te selecteren en soms mag je daarmee ook nog een interactie-toets aanrammen. De achterkant is wat interessanter, want bij bijvoorbeeld Modnation Racers: Roadtrip kun je via de achterkant bergen maken in je parcours en vanaf de voorkant dalletjes. Alsof je de grond omhoog en omlaag duwt. Niet de reden om een Vita te kopen, maar vernieuwend is het wel.
Daarbuiten heb je nog het feit dat dit echt een pure powerhouse is. Ik ga je ook hier weer geen afmetingen of inhoud geven, maar neem maar van mij aan dat het strak is. Heel strak. Laadtijden heb je amper, met Modnation als uitzondering (40 seconden laden? Dafuq?!), maar buiten is het allemaal zo gepiept. Geen laadtijden, lekker strak en goed vormgegeven. Zoals het hoort.

Reviewen die hap!
Terwijl de Red Hot Chili Peppers door mijn oren gieren, en ik sijpelend naar de Vita kijk, moet ik doorschrijven. Doorschrijven aan een review voor mensen die hem toch al hebben. Wacht eens even. De echte fans en aanhangers hebben die Vita nu al in huis, de twijfelaars twijfelen en de haters kopen hem niet. Voor wie schrijf ik de review dan? Alex, le boss; Schrijf nu maar door, Robbert, die review moet er gewoon op. Oke, Alex, wat jij wil.

Multimedia all over the place!
Weet je hoe moeilijk het is om hier een review over te pennen? Of beter gezegd: te typen. Heel moeilijk, geloof me maar. Je beoordeelt namelijk geen handheld. Ja, op papier staat er HANDHELD DEVICE, maar dat geloof ik niet. Je kan hier mee op Twitter, Facebook, FourSquare, internet, alles wat je wilt, maar dan wat minder. Ik bedoel; dit apparaat ga je meenemen. Moet ik het dan vergelijken met de reguliere iPhone? Nee, natuurlijk niet, want daarmee kun je bellen, op MSN, Skype en al die andere dingen. Dat kan deze Vita (nog) niet. Waarom niet? Omdat het Sony is. Sony laat (nog) geen thirdparties door om hier apps voor te ontwikkelen. Weer de vraag: waarom niet? Geen idee. Ondersteuning maakt of breekt een stuk hardware. Kijk naar Android; dat is gigantisch omdat het van zoveel kanten wordt ondersteund. Wij hebben onze eigen applicatie kunnen maken, en niemand zei dat het niet mocht. Bij Sony moet je zowat het paard van Troje herbouwen om erdoorheen te mogen. Zonde, want bij een release vier 'sociale apps' hebben, is veel te weinig.

Vormgeving
De vormgeving van de Vita is uniek. Je hebt het waarschijnlijk al gezien, maar met bubbeltjes sorteer jij je apps. Een zwiep op je beeldscherm naar rechts is genoeg om openstaande programma's te bedienen. Het gaat allemaal zo snel, en zo gemakkelijk, dat het lijkt alsof het er apart voor gemaakt is. Nu ga ik een uitspraak doen zonder research, bronnencheck of enig ander huiswerk, maar ik denk dat Sony Ericsson een groot aandeel heeft in de interface van de Vita. Dat zie je in het toetsenbord, het besturen, het vormgeven en de bewegingen. Het ademt zowat de Xperia-lijn van Ericsson. Ze zijn in 2011 ten slot van rekening in een kernreactor gesprongen en zijn er samen uitgekomen. Of dit slecht is? Weer heb ik geen idee, want soms laat het nog iets te wensen over. Iets als een tweede venster op het internet laadt ie simpelweg niet. HTML 5 wordt magertjes ondersteund. Facebook herkent je wachtwoord niet. Woordsuggesties zijn om te janken; zo gaf hij 'nitraat' eerder aan dan het woord 'niet', over vandalisme gesproken. Dat is echt super kut, want het typen op een horizontale vijf incher werkt gewoon bout. Ik zal verder geen details noemen, maar hier en daar kom je de Vita nog wel eens tegen met al z'n glorie van dien.

En het gamen?
De reden dat ik het gamen zelf zo lang heb weggelaten, is vrij logisch. Sony heeft hier niet een handheld in handen (handheld in handen, snap je hem?), maar een Multimedia toestel. Buiten dat om: het gamen. Gamen in de auto, gamen op de bank en gamen in bed. Nee, niet met je vriendin, maar met de Vita.
De games zitten er goed bij. Je kan ze via mini-cartridges kopen bij je vertrouwde winkel, oftewel: fysiek. Je kan echter ook downloaden, en daar komt het duivelse winstbeleid van Sony om de hoek kijken: geheugen! Games downloaden kost je flink wat geheugen, want bijvoorbeeld een Uncharted: Golden Abyss snoept al lekker 3,4 GB weg. Leuk joh, zo'n apparaat! Vier gigabyte kost je twee tientjes. Nou, daar heb je dus niks aan. Acht gigabyte kost je vijfendertig euro, en als klap op de vuurpijl; zestien opslagpuntjes kosten je vijftig euro.
Maar de games zelf zijn strak. De een beter dan de ander, dat wel, maar dat is altijd zo. Reality Fighters, of hoe die rommel ook heet, is goed als opvulling van je kast, maar that's simply it. Iets als Uncharted of Rayman doen het dan beduidend beter en die mag je dan ook zeker niet in je voortijdige collectie missen. Het gamet allemaal super lekker weg, door onder andere die twee pookjes en het touchscreen, wat voor veelmeer overzicht zorgt.

Eindoordeel:
I love Vita. Zoiets zou ik op mijn buik kunnen tatoeëren. Inderdaad, een fanboy. Ik zei het toch? Het duivelse winstplan van Sony is één grote drek aan geld-innen, de multimedia ondersteuning is soms ook zeker beneden pijl en sommige games konden beter op de tekentafel blijven, waar niemand ze zag, want sommige zijn ook niet alles. Maar buiten al die minpunten is er potentie. Zet de feiten op een rij en je ziet een heerlijk stukje hardware. Twee touchscreens zorgen voor kisten vol mogelijkheden, de analoge sticks geven je een reuma-vrij gevoel en alles eromheen klopt gewoon. Alleen al de motor in dat ding zelf! Oftewel; hardware is subliem, multimedia moet aangewerkt worden en de games komen over het jaar verspreid. Daarmee mag ik je vertellen dat de Vita een zéér geslaagd product is geworden en ik me nog steeds met trots een aanhanger van het Japanse bedrijf mag noemen. En nu eindelijk weer gamen.