Film: The Meg

Als Hollywood ons sinds de jaren 70 iets probeert te vertellen over haaien, dan is het wel dat de mens er niet echt mee overweg kan. Films als het iconische Jaws, maar ook het om andere redenen iconische Sharknado, laten stuk voor stuk zien dat mensen en haaien niet in staat zijn om gezellig samen te leven. Op de dag van vandaag lijkt datzelfde Hollywood weer de fascinatie voor oversized versies van wilde dieren te hebben en The Meg doet dus exact wat je van Hollywood verwacht; laten zien dat ook oversized haaien niet echt ‘man’s best friend’ zijn. Maar is The Meg van producent Jon Turteltaub een iconische film in de maak en zo ja, om welke reden? Ik dook er voor je in.

Man versus Meg

Allereerst moet ik het volgende bekennen; ik ben op voorhand geen fan van hoofdrolspeler Jason Statham. De Brit is wat mij betreft een ‘one trick pony’, een acteur die ik in een adem noem met Steven Seagal. Stathams acteertalenten bestaat vooral uit veel schieten en doen alsof hij echt een killer-scheet moet inhouden. Technisch gezien is hij dus een two trick pony. Met dit vooroordeel in het achterhoofd stapte ik dus ook zonder enige positieve verwachting de bioscoopzaal in. Maar na enkele minuten leek mijn vooroordeel al enigszins bij te draaien. Voor het eerst zie ik Staham niet als een triggerhappy actieheld, maar eindelijk als een persoon met menselijke trekjes.

In The Meg vertolkt Statham namelijk de rol van Jason Taylor, een aan lager wal geraakte reddingsduiker die wordt ingeschakeld om de crew van een gestrande research-onderzeeër te plukken. Taylor is daarvoor dé persoon bij uitstek. De onderzeeër ligt namelijk op een aanzienlijke diepte waar alleen hij ooit is geweest en het kan navertellen. Maar zoals iedereen het al kan gokken, verloopt ook deze reddingsoperatie niet helemaal zoals verwacht. Taylor trekt namelijk niet alleen de crew van de onderzeeër mee naar boven, maar baant en passant een weg voor een uitgestorven gewaande Megalodon, een 23 meter lange haai. Om er zeker van te zijn dat deze titulaire Meg geen spoor van dood en verderf achterlaat, tracht het hele team van researchcentrum Mana One dit gevaarte weer terug naar de bodem te sturen, eerder dood dan levend.

Hoofdzakelijk een ‘verstand op nul’ film

Dat onze Jason voor een keer niet anderhalf uur guns blazing door het script rammelt, betekent niet dat The Meg een film van hoog intellect is. Sterker nog, The Meg is een film waar je absoluut niet te veel bij moet nadenken. Als de aanwezigheid van Jason Statham je dat nog niet had ingegeven, dan doet het acteerwerk van de rest dat van tijd tot tijd wel. Jason doet vooral wat we van hem kennen; een serieuze noot houden, met hier en daar ruimte voor een knipoog. Dit is ook het geval van Rainn ‘Dwight Schrute’ Wilson, die in The Meg de iets te hippe financierder van het hele researchcentrum speelt. Wilson is er vooral om wat grapjes door de film heen te gooien, die met wisselend succes binnenkomen. Stathams tegenspeelster Li Bingbing voorziet The Meg van een romantische invalshoek en de 10-jarige Shuya Sophia, tja… waarom die in de film zit is voor de logisch nadenkende filmkijker op een gegeven moment de vraag.

The Meg is dan ook geen absolute aanrader voor dat soort filmkijker, waar ik er normaliter wel een van ben. De film hangt - buiten het zeer cliché plot - van onlogische keuzes en wetenschappelijk onmogelijke gebeurtenissen aan elkaar. Dat 10-jarig meisje wat niet van het researchcentrum geëvacueerd wordt wanneer de dreiging van de Meg bijzonder duidelijk wordt, een boot ter grootte van een plezierjacht dat niet bezwijkt onder het gewicht van een 23 meter lange haai, die overigens met gemak tot aan de kustlijn zwemt zonder volledig boven water te komen, het zijn stuk voor stuk scenario’s waar je met je boerenverstand niet bij kunt. Toch is The Meg ondanks dat alles een zeer vermakelijke film. Cinematografisch zit deze haaienfilm namelijk best goed in elkaar, waardoor je regisseur Jon Turteltaub de kleine stoorfactoren vergeeft. The Meg biedt daarentegen niets wat de film legendarisch of iconisch maakt, maar het is zeker geen straf om deze van begin tot eind te kijken.

Het eindoordeel van Patrick Meurs

Jon Turteltaubs The Meg biedt exact waar je als filmkijker op rekent wanneer je Jason Statham samen met een gigantische haai op het affiche ziet staan, namelijk een actiefilm waar je niet te veel bij moet nadenken. Gelukkig laat Statham een keer zien dat hij ook zonder vuurwapen een film weet te vullen, zonder dat deze saai wordt. Het acteerwerk in The Meg is adequaat en de meeste rollen passen goed bij de gekozen acteurs, al zal geen van allen een Oscarnominatie voor deze film ontvangen. The Meg hangt van clichés aan elkaar en bevat meer onmogelijke gebeurtenissen dan ik op twee handen kan tellen, maar toch moet ik concluderen dat The Meg een prima ‘oversized predators’ rampenfilm is om twee uurtjes mee te vullen.