Drie van die: Manieren om ongenadig dom het loodje te leggen in Shadow of War

Shadow of War is geen eenvoudige game. Natuurlijk, er zijn moeilijkere games, maar ik zette mijn eerste stappen in Minas Ithil zonder dat ik Shadow of Mordor ooit heb gespeeld. Deze game moet je niet verwarren met Assassin's Creed. Iets dat ik wel deed. De besturing had ik niet snel in de vingers en dat strafte de game mij keihard af, hoe oneerlijk en ontzettend vaag de game desondanks zo nu en dan kan zijn. Na een flink aantal uur erin te hebben gestoken, daagt het mij meer en meer. Inmiddels is het Nemesis-systeem mij duidelijk. Dat betekent overigens niet dat ze mij niet meer hard afstraffen. Niets is minder waar want soms werd ik nog harder aangepakt dan ik hen aandeed. Daarom hier drie van die manieren om ongenadig hard dood te gaan in Shadow of War.

Humiliated (en nog eens)

Toen ik de game net had geïnstalleerd, werd ik al vrij snel in het diepe gegooid. Minas Ithil wordt aangevallen en de stad staat op het punt van vallen. Snel wil ik hakken, beuken en rennen en niet al te lang daarna stond ik oog in oog met mijn eerste Nemesis, Gül the Slayer. De kleine, magere Orc komt nogal lachwekkend over. Grootheidswaanzin met een Brits accent en een stel verrotte tanden waar een tandarts zijn pensioen veilig mee kan stellen. Hoogmoed komt voor de val zullen we maar zeggen, want met een paar welgeplaatste zwaardslagen lag ik daar. Niet realiserende dat ik nog als laatste redmiddel een quicktime event mocht doen. Uit haast drukte ik op een verkeerde knop. Wat een afgang. En ja hoor, de game wrijft het er ook nog eens in. Humiliated. En zo werd Gül the Slayer, Gül the Tark Slayer. Voor alle duidelijkheid, ik ben dus die Tark. Direct ben ik er op gebrand om hem een kopje kleiner te maken en al snel ben ik Gül the Tark Slayer weer op het spoor. Wederom staan we oog in oog. Hij lacht me uit, maakt me belachelijk en legt mij haarfijn uit dat hij nu Captain is geworden. Paar tellen later was mij duidelijk waarom. Weer lag ik daar op de grond. Het knullige is namelijk dat ik overspoeld wordt door zijn vriendjes. Een lullig speertje is mijn einde. Je snapt, hij moest en zal een kop kleiner gemaakt worden en pas bij de derde keer lukte mij het. Goed om te weten dat Talion wel degelijk iets kan.

Ambushed

Terwijl ik met Talion level voor level meer badass wordt, loop ik nietsvermoedend alleen. Ik draai mijn camera wat, genietend van het uitzicht bovenop de toren en zie ik de lijken van al die Orc's en Uruks die ik net eigenhandig koud heb gemaakt. Ik draai de camera weer en spring naar beneden. Bam! Ik schrik (letterlijk) en wordt direct vanuit dat kleine struikje te grazen genomen en staan er twee bijlen tegen mijn keel. Eerlijk gezegd had ik nog maar weinig health en was er geen ontsnapping meer mogelijk. Een paar misplaatste klappen van mij en een paar rake tikken van hem resulteerde in een setje gitzwarte en met bloed doordrenkte bijlen gekruist tegen mijn keel. Het duurde niet lang of zijn armen waren gespreid en mijn hoofd rolde van mijn levenloze lichaam weg. Zucht, gaan we weer. Sauron zorgt er in ieder geval voor dat mijn lange weg een lijdensweg is. Gelukkig is een Vendettamissie opgezet en word mijn lijden beloond. Nadat je de missie succesvol tot een einde brengt, word je namelijk beloond met betere loot. Zo liep ik met een gloednieuw Legendary zwaard weg wat mijn leven een stukje beter maakt. Dat Celembrimbor minder te klagen heeft is alleen maar een leuke extra.

Teveel knoppen rammen

Beat-'m-ups. Je moet er wat mee hebben. Ik vind zulke games tof, maar ik behoor wel tot de groep mensen die wint met knoppen rammen. Later komt bij mij de diepgang pas. Je begrijpt, zo benader ik ook Shadow of War. En jongens, dat is een foute keuze in deze game. De hordes Orcs, Uruks, Graugs, Caragaths, en zelf die irritante Goblins, zijn formidabele tegenstanders in groepen. En dan moet je je koppie erbij houden. Zoals ik hierboven echter al zei, hoogmoed komt voor de val en daar ging ik weer. Doordat je toffe combo's achter elkaar kunt rammen, dolken kan gooien en af en toe een pijl zo snel als Legolas kunt schieten, wordt het soms weleens een tikkeltje hectisch. Te hectisch misschien wel, want de verschillende prompts om te ontwijken wil ik nog wel eens fout doen. Het pareren van een aanval doe je met Y en sprinten of springen met A. Het ergste is dat je dan een Graug tegen komt. Dit gedrocht wordt door alles en iedereen gevreesd. Mijn eerste kennismaking was te grappig. Het beest moordde een heel kamp uit. Om vervolgens mij als toetje op te jagen. De druk werd mij teveel wat resulteerde aan een aaneenschakeling van verkeerde inputs. Ik bleef maar springen en al snel zat ik weer in mijn Altaïr-modus. Plagiaat straft de Graug hard af en dus lag ik daar. Vermorzeld en plat. Wéér dood. Alleen maar omdat ik dus de A-knop niet ingedrukt hield, waardoor ik tegen alles op sprong. Toch zat er een grijns op mijn gezicht in het echt, want keer op keer is het wel ontzettend tof om terug te keren en harder terug te slaan dan voorheen. Mijn reis door Mordor lijkt met de minuut meer episch te worden dan de reis van dat stelletje Hobbits. Ik bedoel, kan Frodo zeggen dat hij uit de dood is herrezen?

Het gebruikte beeldmateriaal in dit artikel is gecaptured tijdens onze speelsessie op de Xbox One